The Dave Clark Five (DC5) – pochodząca z Londynu, grupa rockowa, popularna w połowie lat sześćdziesiątych XX wieku. Główny rywal The Beatles[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/the_beatles/2014-07-01-63] w czasie pamiętnej brytyjskiej inwazji na USA.

Korzenie grupy sięgają 1957 roku, lecz jej ostateczny skład ustalił się dopiero w 1961 roku. Założycielem zespołu był Dave Clark - kaskader i perkusista. Był nie tylko liderem grupy i jej perkusistą, lecz komponował również muzykę, pisał teksty, był menedżerem zespołu i producentem jego nagrań. Obok niego w skład piątki weszli: Mike Smith (główny wokal, instrumenty klawiszowe), Rick Huxley (gitara basowa), Dennis Payton (saksofon) i Lenny Davidson (gitara prowadząca).

Zespół stworzył własne brzmienie zwane Tottenham Sound. Składały się nań: dynamiczne bębnienie Clarka, zachrypnięty wokal Smitha i jego pulsacyjna gra na klawiszach, a także ostre brzmienie, rzadko wówczas wykorzystywanego przez zespoły beatowe, saksofonu. Muzyka the Dave Clark Five dała początek nurtowi, który nazwano Heavy Drum albo Heavy Bass. Słynny perkusista - Max Weinberg w książce The Big Beat. Conversations with Rock’s Great Drummer uznał Dave’a Clarka, obok m.in. Ringo Starra z The Beatles i Charliego Wattsa z The Rolling Stones, za pioniera rockowego grania na perkusji.

Nim trafił na listy przebojów dał się poznać jako znakomity zespół grający na żywo. Od 1961 roku stale występował w sieci sal tanecznych Mecca, szczególnie w Royal Tottenham. Przyciągał tam, każdego wieczora, tysiące słuchaczy. Kiedy firma Mecca przeniosła zespół do sali Basildon trzysta dziewcząt, na początku marca 1963, pomaszerowało do ratusza dzielnicy Tottenham z petycją podpisaną przez kilka tysięcy fanów, żądającą powrotu grupy do Royal Ballroom. Miarą popularności kwintetu było zdobycie, tego samego roku, Złotego Pucharu Mecca dla najlepszego brytyjskiego zespołu grającego na żywo.

Między 1964 a 1970 rokiem zespół cieszył się ogromną popularnością na całym świecie. Sprzedał 100 milionów płyt. Grupa umieściła 24 single w gorącej setce magazynu Billboard i 22 w Top 50 listy brytyjskiej. 15 singli i 7 dużych płyt osiągnęło Top 10 przebojów w Anglii bądź w Ameryce. Tylko między styczniem 1964 a grudniem 1965 roku miała 12 przebojów w pierwszej dwudziestce hitów w tym aż sześć w Top 5. Single Glad All Over i Bits and Pieces sprzedano w ilości 2,5 miliona sztuk każdy. Drugi z nich zabroniony był w wielu salach tanecznych, ponieważ tupot nóg rozbawionej młodzieży, zgodny z jego marszowym rytmem, powodował po prostu niszczenie parkietu.

Ich przeboje to m.in.: z 1963 - Do You Love Me, z 1964 - Can’t You See That She’s Mine, Because, Any Way You Want It (ze słynnym echem - co było wówczas nowością), z 1965 - Come Home, I Like It Like That, Catch Us If You Can, Over and Over, z 1966 – Try to Hard, At the Scene, z 1967 – You Got What It Takes, Everybody Knows, z 1968 - The Red Balloon, z 1969 - Good Old Rock’n’Roll a z 1970 - Everybody Get Together.

The Dave Clark Five był pierwszym, przed Beatlesami, zespołem brytyjskiej inwazji na USA, który odbył tamże wielką trasę koncertową. Jego sukcesy (w 1964 i 1965) dorównywały The Beatles. Najczęściej też, spośród wszystkich brytyjskich lub amerykańskich grup, występował w The Ed Sullivan Show (aż 18 razy). Bilety na jego trasy koncertowe, w tym występy w prestiżowej Carnegie Hall w Nowym Jorku, były sprzedawane na pniu.

Zespół zagrał w dwóch filmach, z których drugi pt. Catch Us If You Can stał się dużym przebojem kinowym w 1965 roku. Clark nagrywał programy muzyczne z przebojami kwintetu (np. Hold On - It’s the Dave Clark Five z 1968). Zespół promował mniej wówczas znanych artystów jak np. Bee Gees. Koncerty kwintetu otwierały gwiazdy tej miary co Aretha Franklin, Cher czy Chuck Berry.

W 1969 roku zespół nagrał pierwszą w Europie składankę rock’n’rollowych standardów pt. Good Old Rock 'n' Roll. Poprzez swoje brzmienie wpłynął na powstanie heavy metalu. Uległ rozwiązaniu w 1970 roku. Do 1973 roku Clark i Smith realizowali zobowiązania kontraktowe jako Dave Clark & Friends.

W 2005, 2006 i 2007 roku zespół The Dave Clark Five był nominowany do Rock and Roll Hall of Fame. Jak doniosło Fox News głosowanie, które miało miejsce w marcu 2007 roku przebiegło w atmosferze skandalu. Mimo że grupa otrzymała więcej głosów niż Grandmaster Flash and the Furious Five nie została wprowadzona do Rock and Roll Hall of Fame. 13 grudnia 2007 ogłoszono, że The Dave Clark Five razem z Madonną, Johnem Mellencampem, Leonardem Cohenem oraz The Ventures zostali członkami Rock and Roll Hall of Fame. Uroczystość miała miejsce 10 marca 2008 roku, a The Dave Clark Five wprowadzał aktor Tom Hanks.