Dead Can Dance – brytyjsko-australijska grupa muzyczna prezentująca alternatywne spojrzenie na world music, z wpływami gatunków zaliczanych do szeroko pojętego dark independent. Powstała w 1981 r. w Melbourne z inicjatywy Brytyjczyka Brendana Perry'ego, do którego wkrótce dołączyła Australijka Lisa Gerrard. Zespół rozwiązano w 1998 roku, w 2005 reaktywowany, jednak po trasie koncertowej zaprzestał działalności. W maju 2011 roku zespół zapowiedział nową, światową trasę koncertową na 2012 rok oraz prace nad nowym albumem.

Choć Dead Can Dance uformowali się w 1981 roku w Melbourne, to rok później – zdegustowani wąskimi horyzontami tamtejszej sceny muzycznej – przenieśli się do Londynu. Tam w ciągu roku podpisali kontrakt z jedną z najsławniejszych wytwórni muzyki alternatywnej – 4AD. Gdy właściciel firmy – Ivo Watts-Russell – usłyszał nagranie demo grupy i powiedział: Najsilniejszym wrażeniem było poczucie czegoś wyjątkowo oryginalnego., zwrócił także uwagę na niezwykły głos Lisy. W roku 1983 Dead Can Dance nagrali sesję dla Johna Peela, a niedługo później światło dzienne ujrzał ich pierwszy album zatytułowany po prostu Dead Can Dance[https://www.youtube.com/watch?v=CFiUvbP_9UY&list=PL519647B48F197F07] – kolekcja utworów z lat wcześniejszych. Nie okazał się on wielkim sukcesem, podobno głównie przez problemy z dźwiękiem.

Dużo większym sukcesem można nazwać ich drugi album Spleen and Ideal[https://www.youtube.com/watch?v=qv9bC_ztLBw&list=PL92C13F4376191C63] – choćby dlatego, że znalazł się na drugim miejscu brytyjskiej listy przebojów muzyki niezależnej. Od tego momentu Brendan i Lisa bardziej odważnie eksperymentowali z nowymi instrumentami i formami. Wyruszyli także w trasę koncertową.

Tak naprawdę właścicielowi 4AD najbardziej spodobał się dopiero trzeci krążek Dead Can Dance – Within the Realm of a Dying Sun, na którym Lisa i Brendan współpracowali z producentem Johnem Riversem. To brzmiało jak nic dotąd – wspomina Ivo.

Sukces ten sprawił, iż DCD jeszcze chętniej czerpali inspiracje i motywy z muzyki etnicznej, chorałów gregoriańskich czy w ogóle z muzyki dawnej. Nie trzeba było długo czekać na propozycję nagrania czy użyczenia istniejących utworów na potrzeby soundtracków filmowych . El Nino De La Luna (Moonchild) z 1988 roku był pierwszym filmem, dla którego duet nagrał ścieżkę i jednocześnie okazją do debiutu aktorskiego Lisy Gerrard. A w 1989 ich muzyka zilustrowała film Rona Fricke Baraka.

Fani długo czekać musieli na pierwsze koncertowe wydawnictwo grupy. Dopiero w 1993 roku ukazał się album Toward the Within[https://www.youtube.com/watch?v=7Ib8txwok08] z zapisem ich występu live.

Ostatnim wspólnym albumem Dead Can Dance był Anastasis[https://www.youtube.com/watch?v=aiDNf8trWn8] z 2012 roku.

Zespół odwiedził Polskę, dając koncert w Warszawskiej Sali Kongresowej. Na rok 2013 zapowiedziane są trzy kolejne koncerty w Polsce.