Electric Light Orchestra – brytyjska grupa rockowa działająca w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XX wieku. Muzyka zespołu była różnorodna stylistycznie i podlegała zmianom zależnym od panującej aktualnie mody: poczynając od rocka progresywnego, poprzez wyraźne wpływy disco w środkowym etapie, aż po synth pop w ostatnim okresie działalności. W krajach anglosaskich nurt ten określa się mianem "mainstream rock". Była bogata brzmieniowo i wykorzystywała szerokie i nietypowe dla rocka instrumentarium, między innymi instrumenty smyczkowe jako wiodące. W latach siedemdziesiątych zespół zaliczany był do czołowych grup rockowych i zdobył olbrzymią popularność. Rozpadł się, gdy jego lider Jeff Lynne postanowił poświęcić się działalności producenckiej i promocyjnej.

Grupa reaktywowała się bez udziału Lynna i bez jego zgody na używanie oryginalnej nazwy jako Electric Light Orchestra Part Two. Wydała dwa albumy, które nie spotkały się z wielkim zainteresowaniem.

Sam Lynne wydał jeszcze w 2001 roku album Zoom, formalnie będący produkcją zespołu ELO.

Początek istnienia datuje się na rok 1970, kiedy rozpadł się zespół The Move. Jeff Lynne (gitara) postanowił stworzyć nowy zespół, którego brzmienie oparte byłoby na instrumentarium rockowo-symfonicznym. Do projektu dołączyli: Roy Wood (gitara basowa) i Bev Bevan (perkusja) – obaj z The Move. Do grupy przyjęto też Billa Hunta (instrumenty klawiszowe) i Steve'a Woolama (wiolonczela, skrzypce). W takim składzie ze śpiewającym Lynne'm i Woodem grupa nagrała album The Electric Light Orchestra (w USA pod tytułem No Answer). Album został ciepło przyjęty przez krytykę i osiągnął spory sukces komercyjny. Grupa jednak była dopiero na etapie poszukiwania własnego stałego stylu, a poza tym elegancki i szlachecki charakter Lynne'a, oraz jego poetyckie teksty łączone z fantazyjną muzyką kłóciły się z obscenicznym charakterem Roya Wooda.

W międzyczasie z grupy odszedł Woolam, a na jego miejsce weszli Mike Edwards (wiolonczela), Colin Walker (wiolonczela) i Wilfred Gibson (skrzypce). Ponadto w trakcie nagrywania nowego albumu odeszli Roy Wood i Bill Hunt, a ich miejsca zajęli odpowiednio Mike de Albuquerque i pianista Richard Tandy. Od tego momentu ELO wykształciło charakterystyczne, symfoniczne brzmienie. Nowy album ELO 2, (Electric Light Orchestra II – tytuł w USA), pomimo iż uzyskał zbliżone do ELO I wyniki sprzedaży został nisko oceniony przez krytykę, co przełożyło się na wyniki na listach przebojów.

Do największych przebojów ELO należały: 10538 Overture, Can't Get It Out of My Head, Evil Woman, Four Little Diamonds, Strange Magic, Telephone Line, Livin' Thing, Shine a Little Love, Don't Bring Me Down, Rock'n'roll Is King, Hold On Tight, Here Is the News oraz cover piosenki Chucka Berry'ego Roll Over Beethoven. Dyskografię uzupełniają: wydawnictwo dokumentujące koncert w kalifornijskim mieście Long Beach (1974) oraz soundtrack do filmu Xanadu z 1980 roku, którego 2. część jest autorstwa Lynne'a, zaś 1. część (zaśpiewana przez Olivię Newton-John) – Johna Farrara.