Guns N' Roses to amerykański zespół hardrockowy, założony w Los Angeles w roku 1985. Oryginalny skład, w którym zespół podpisał kontrakt z wytwórnią Geffen Records w roku 1986 wyglądał następująco: Axl Rose (wokal), Slash (gitara prowadząca), Izzy Stradlin (gitara rytmiczna), Duff McKagan (gitara basowa), Steven Adler (perkusja). W chwili obecnej Rose jest jedyną osobą z tamtego składu, która nadal pozostaje w zespole - uzupełniają go Ron Thal oraz DJ Ashba (gitary prowadzące), Richard Fortus (gitara rytmiczna), Tommy Stinson (gitara basowa), Frank Ferrer (perkusja) oraz Dizzy Reed i Chris Pitman (instrumenty klawiszowe). Guns N' Roses wydali sześć albumów studyjnych, sprzedając ponad 100 milionów egzemplarzy na całym świecie.
Najbardziej haryzmatyczną postacią z tego składu, kojarzoną z zespołem jest Axel Rose. Axl Rose, a właściwie William Bruce Bailey (ur. 6 lutego 1962 w Lafayette, w stanie Indiana) to amerykański wokalista rockowy, lider Guns N' Roses. Przodkowie wokalisty pochodzili z Polski.
Dorastając w religijnej rodzinie nie sprawiał większych problemów wychowawczych. Udzielał się w chórze kościelnym, grał na fortepianie i na basie. W wieku 16 lat rzucił szkołę, zaczął coraz częściej wdawać się w bójki, co spowodowało pierwsze kłopoty z prawem. W tym czasie, w różnych zespołach, próbował sił jako basista, klawiszowiec, aż w końcu jako wokalista. Po przeprowadzce do Los Angeles kontynuował karierę muzyczną. Zmienił nazwisko na Axl Rose. Był wokalistą w takich zespołach jak Hollywood Rose, L.A. Guns i Rapidfire. Latem 1985 roku wraz z Izzym Stradlinem założył Guns N' Roses, w którym komponował muzykę oraz pisał teksty.
W latach 1994-2001 Axl Rose zawiesił działalność artystyczną z powodu problemów z krtanią.
W roku 1986 Rose zaczął spotykać się z Erin Everly, córką Dona Everly (z The Everly Brothers), dla której napisał utwór Sweet Child o' Mine - jeden z singli debiutanckiego albumu Guns N' Roses Appetite for Destruction[http://www.youtube.com/watch?v=auodBtahBIM] . Para pobrała się 28 kwietnia 1990 roku w Las Vegas. Poprzedniego dnia Rose z bronią w ręku razem z Everly w swoim samochodzie obiecał jej, że jeśli za niego nie wyjdzie, popełni samobójstwo. Mniej niż miesiąc później Rose pierwszy wniósł pozew o rozwód. Para jednak niedługo potem pogodziła się. Po krótkim czasie Everly zaszła w ciążę. Poroniła w październiku 1990 roku, co było ogromnym ciosem dla Rose'a, który chciał założyć rodzinę. Everly opuściła piosenkarza w listopadzie, a małżeństwo zostało anulowane w styczniu 1991 roku.
W połowie 1991 roku Axl związał się z supermodelką Stephanie Seymour, która zagrała w dwóch teledyskach grupy Guns N' Roses - Don't Cry[http://www.youtube.com/watch?v=zRIbf6JqkNc] i November Rain[http://www.youtube.com/watch?v=8SbUC-UaAxE]. Rose bardzo mocno przywiązał się do syna Seymour, Dylana, dla którego starał się być dobrym ojcem, jakim jeszcze nie był w całym swoim życiu. Seymour i Rose zaręczyli się w lutym 1993 roku, jednak zerwali trzy tygodnie później.
W 2006 roku piosenkarz został sklasyfikowany na 11. miejscu listy 100 najlepszych wokalistów wszech czasów wg Hit Parader. Z kolei w 2009 roku został sklasyfikowany na 4. miejscu listy 50 najlepszych heavymetalowych frontmanów wszech czasów wg Roadrunner Records. W 2010 roku w ankiecie serwisu Music Radar został uznany za najlepszego frontmana wszech czasów. Axl Rose wraz z Guns N' Roses (w wielokrotnie zmienianym składzie) wydał w 2008 roku płytę Chinese Democracy[http://www.youtube.com/watch?v=UgK4mcYk3y8] . Praca nad płytą trwała ponad 14 lat.
Mało kto kojarzy ten zespół z innym muzykiem, a mianowicie Izzym Stradlinem właśc. Jeffrey Isbell (ur. 8 kwietnia 1962 w Lafayette w stanie Indiana) to natomiast amerykański muzyk, gitarzysta rytmiczny. Znany z występów w Guns N' Roses. Od 1991 roku występuje i nagrywa płyty solowe (na początku jako Izzy Stradlin and the Ju Ju Hounds, później jako Izzy Stradlin ), pracuje również jako muzyk sesyjny.
Izzy, obok Axla, był głównym twórcą piosenek Guns N' Roses. Napisał muzykę i słowa do piosenek m.in. Patience, Think About You, Mr. Brownstone, Dust N' Bones, 14 Years, Double Talkin' Jive, Don't Cry i You Could Be Mine.
Po ukończeniu szkoły Izzy zdecydował, że Indiana nie wystarczy, aby zacząć poważną karierę muzyczną. Spakował swoją perkusję (wtedy był perkusistą) i wyjechał do Los Angeles. Spróbował szczęścia jako perkusista kilku zespołów, potem na krótki czas przeszedł na gitarę basową. Po kilku latach w Los Angeles, Do Izzy'ego doszedł Axl, zaczęli grać ze sobą w zespole nazwanym Rose (później nazwane Hollywood Rose), który był pierwszym w którym Izzy grał na gitarze.
Rose stało się Hollywood Rose, a następnie rozpadło się i w końcu powróciło jako Guns N' Roses. W czerwcu 1985 Guns N' Roses zagrało swoje pierwsze tournée. Wtedy Izzy zaakceptował swój cygański wygląd i zaczął grać na klasycznie wyglądających gitarach (hollowbody i semi-hollowbody, m.in. Gibsony z serii ES), na cześć swojego idola, gitarzysty Rolling Stones, Keitha Richardsa.
Kiedy tournée „Appetite for Destruction" skończyło się, Izzy, z kolegami z zespołu, zaczęli brać przez krótki czas narkotyki i nałogowo pić alkohol. W przeciwieństwie do innych, Izzy odszedł od narkotyków dość szybko. Powodem porzucenia narkotyków było wydarzenie w samolocie gdzie został aresztowany za oddanie moczu. Po tym incydencie, Izzy regularnie bada mocz na obecność narkotyków.
Izzy odszedł z Guns N' Roses w listopadzie 1991, na początku ich tournée Use Your Illusion Tour.
W roku 1985, w rezultacie kłótni Rose'a i Stradlina z resztą zespołu, pozostali członkowie odeszli z powrotem do L.A. Guns.
L.A. Guns to amerykański zespół hardrockowy założony w 1983 roku przez Tracii Guns'a w Los Angeles. W 1985 roku w wyniku jego połączenia z Hollywood Rose powstał Guns N' Roses, przez co grupa na krótko zawiesiła działalność. W 1988 zespół w składzie Phil Lewis (śpiew), Tracii Guns (gitara prowadząca), Mick Cripps (gitara rytmiczna), Kelly Nickels (gitara basowa) i Nickey Alexander (perkusja) nagrywa pierwszą płytę L.A. Guns. Wkrótce po wydaniu płyty nowym perkusistą zostaje Steve Riley z W.A.S.P.. W 1989 roku zespół wydaje kolejny album Cocked & Loaded na którym znajduje się największy hit zespołu, piosenka The Ballad of Jayne. Oba albumy uzyskują w USA status złotej płyty. W 1991 roku zespół nagrywa Hollywood Vampire, a w 1994 roku Vicious Circle. Albumy nie odnoszą komercyjnego sukcesu, przez co w zespole zaczynają się konflikty i liczne rotacje wśród członków m.in. odejście Phila Lewisa. W 1999 grupa ponownie jednoczy się w klasycznym składzie (Lewis, Guns, Cripps, Nickels i Riley) aby nagrać kilka utworów do składanki Greatest Hits and Black Beauties. W 2002 roku po wydaniu Waking the Dead lider L.A. Guns, Tracii Guns, opuszcza zespół i wraz z Nikki Sixx'em z Mötley Crüe zakłada Brides of Destruction. Pomimo to Phil Lewis i Steve Riley decydują się zostać w L.A. Guns i wydają Rips the Covers Off (2004) oraz Tales from the Strip (2005). W 2005 roku Brides of Destruction kończy swoją działalność, a Tracii Guns nie mogąc dojść do porozumienia z resztą L.A. Guns tworzy drugi zespół o tej samej nazwie.
Hollywood Rose to nazwa amerykańskiego zespołu założonego przez Axla Rose'a, Izzy'ego Stradlina i Chrisa Webera w roku 1983. Na koncertach pomagali im Rick Mars, Johnny Kreis, Steven Darrow i Andre Troxx. W 1984 roku zespół (Rose, Stradlin, Weber i Kreis) nagrali demo złożone z pięciu utworów. Jednak po wielu zmianach w składzie, które obejmują zastępowanie Webera i Kreisa przez Slasha i Stevena Adlera oraz odejście Stradlina, grupa rozpadła się tego samego roku.
Hollywood Rose połączyli się ponownie w 1985 roku. Przyłączył się do nich były perkusista zespołu L.A. Guns Rob Gardner. Założyciel L.A.Guns Tracii Guns zastępował Webera z gitarą prowadzącą. Zmienili nazwę na Guns N' Roses (połączenie nazw L.A. Guns oraz Hollywood Rose). Ostatecznie Guns, Gardner i Beich zostali zastąpieni przez byłych członków Hollywood Rose Slasha, Adlera, na koniec dołączył do nich Duff McKagan (wcześniej Road Crew).
Tak oto, przez połączenie zespołu Hollywood Rose i L.A. Guns powstał popularny zespół Guns N' Roses.
Do Axla i Izzy'ego dołączył wkrótce basista Duff McKagan, który też przyprowadził ze sobą innych byłych członków Hollywood Rose: Slasha i Stevena Adlera, którzy w tym czasie tworzyli dwuosobowy zespół Road Crew.
Duff "Rose" McKagan, właściwie Michael Andrew McKagan (ur. 5 lutego 1964 w Seattle), amerykański multiinstrumentalista rockowy, głównie basista znany z gry w zespole Guns N' Roses.
Duff jako młody chłopak związany był ze sceną punkową w rodzinnym Seattle. Grał w tym czasie na perkusji oraz gitarze. Ponieważ chciał rozwijać swoją karierę muzyczną, nauczył się grać na basie (pomógł mu w tym brat) i wyjechał do Los Angeles. Poznał tam Slasha i Stevena Adlera i przyłączył się do ich zespołu – Road Crew. Wciąż jednak szukał możliwości grania w innych zespołach. Gdy przeglądał gazetę zauważył ogłoszenie, że poszukiwany jest basista. Postanowił się zgłosić. Tak poznał Axla Rose, Izzy'ego Stradlina i resztę ówczesnego składu Guns N' Roses. Po niedługim czasie zaprosił do gry w zespole Slasha i Stevena Adlera. W ten sposób powstał najsłynniejszy skład grupy Guns N' Roses. W trakcie grania w zespole, a także później Duff zajmował się karierą solową. Grał także w zespole Loaded i Neurotic Outsiders. Duff jest leworęczny, ma dwie córki (trzykrotnie był żonaty-pierwsza żona to Mandy Brix,druga Linda Johnson, a obecnie Susan Holmes), za najlepszego basistę uważa Sida Viciousa. Występował w Velvet Revolver. W 2010 roku po odejściu basisty Erica Avery'ego wstąpił do Jane's Addiction.
Slash, właśc. Saul Hudson (ur. 23 lipca 1965 w Londynie) to amerykański gitarzysta rockowy, brytyjskiego pochodzenia. Zasłynął przede wszystkim z występów z grupą Guns N' Roses, a także jest gitarzystą Velvet Revolver. Współpracował także z Michaelem Jacksonem, owocem ich współpracy były utwory: Black or White, Give in to Me, D.S. oraz Morphine. Jak sam przyznaje duży wpływ na jego grę na gitarze miał Jimi Hendrix.
W 2004 roku muzyk został sklasyfikowany na 15. miejscu listy 100 najlepszych gitarzystów heavymetalowych wszech czasów wg magazynu Guitar World.
Syn czarnoskórej Amerykanki i białego Brytyjczyka, Slash wychowywał się w angielskim Stoke-on-Trent, zanim jego rodzina przeniosła się na stałe do Los Angeles, gdy miał 6 lat. W szkole rówieśnicy traktowali go jak wyrzutka, gdyż jego charakterystyczny styl nie pasował do wyglądu większości uczniów. Nosił wówczas długie włosy, luźne koszule i jeansy. W latach 70., tuż po rozstaniu się jego rodziców, Slash zamieszkał u babci. W gimnazjum dostał swoją pierwszą gitarę. Była to hiszpańska jednostrunówka, ale nawet taka wystarczyła aby młody Slash nauczył się grać. Jednym z pierwszych utworów, które zagrał, był „Smoke on the water" zespołu Deep Purple. Duży wpływ na muzykę Slasha mieli tacy wykonawcy jak: Aerosmith, Led Zeppelin, Queen, Eric Clapton oraz The Rolling Stones. Jego ulubionym albumem stał się Aerosmith Rocks. Wkrótce zaczął poświęcać coraz więcej czasu na grę na gitarze. Grywał nawet po 12 godzin dziennie. Zaczął opuszczać lekcje w szkole, poświęcając całe dnie gitarze. Dzięki temu zyskał popularność w szkole, jednak rzucił edukację nie kończąc 11 klasy. Wkrótce dołączył do zespołu Guns N' Roses, co przyniosło mu największą popularność.
Razem z Guns N' Roses nagrał wiele znanych utworów, takich jak November Rain, czy Welcome to the Jungle. W październiku 1996 rozstał się z tą grupą. W 1995 założył zespół Slash's Snakepit, a po jego rozpadzie w 1996 kolejny zespół: Slash's Blues Ball. W 1998 reaktywował Slash's Snakepit i grał w nim do 2001.
Od 2002 gra we własnym zespole, Velvet Revolver. Razem z nim współtworzą go Matt Sorum (były perkusista Guns N' Roses), Duff McKagan (były basista Guns N' Roses) i Dave Kushner (były gitarzysta Suicidal Tendencies). W 2002 roku czasopismo "Total Guitar" ogłosiło plebiscyt "Top 100 Guitarists", w którym Slash zajął 4. miejsce, ustępując tylko Jimiemu Hendriksowi (1), Jimmy'emu Page'owi (2) oraz Ericowi Claptonowi (3).
W kwietniu 2010 roku nakładem EMI Label Services i Roadrunner Records ukazał się solowy album gitarzysty zatytułowany Slash. Gościnnie w nagraniach wzięli udział: Ian Astbury, Chris Cornell, Rocco DeLuca, Fergie, Dave Grohl, Myles Kennedy, Kid Rock, Lemmy Kilmister, Adam Levine, Steven Adler, Duff McKagan, M. Shadows, Ozzy Osbourne, Iggy Pop, Nick Oliveri oraz Andrew Stockdale.
W 2008 roku wziął udział w kampanii społecznej sprzeciwiającej się wprowadzeniu w amerykańskim stanie Kalifornia poprawki legislacyjnej zamykającej drogę parom jednopłciowym do zawierania małżeństw (tzw. Propozycja 8).
Steven Adler (ur. 22 stycznia 1965 w Cleveland, w stanie Ohio) to pierwszy perkusista zespołu Guns N' Roses, w którym grał w latach 1985 - 1990. GN'R musiał opuścić ze względu na problem z uzależnieniem od narkotyków. W latach 2003-2012 tworzył w ramach zespołu Adler's Appetite. Od 2012 roku występuje w ramach solowego projektu pod nazwą Adler. Wpływ na jego grę mieli tacy perkusiści jak Roger Taylor oraz Peter Criss.
W 1996 roku na skutek przedawkowania narkotyków Steven Adler doznał udaru mózgu, w wyniku którego ma problemy z mówieniem.
Jeszcze w 1985 roku muzycy nagrali pierwszą kasetę demo, następnie drugą w 1986, którą wysłali do firm płytowych - kilka nagrań z niej znalazło się na ich pierwszej EPce. Kaseta bardzo spodobało się wytwórni Geffen Records, która zwróciła na zespół uwagę już za czasów jego występów w nocnych klubach. W 1987 roku ukazał się pierwszy album studyjny, który stał się jedną z najważniejszych pozycji w historii muzyki rockowej dzięki solówkom Slasha, kompozycjom Izzy'ego Stradlina i energicznym, często wulgarnym tekstom Axla Rose'a.
Appetite for Destruction[http://www.youtube.com/watch?v=7-A0o9zXaXc] jest debiutanckim studyjnym albumem amerykańskiego rockowego zespołu Guns N' Roses. Wydany został w lipcu 1987 przez wytwórnię Geffen. Na płycie jest dwanaście utworów, cztery z nich ukazały się również w wersjach singlowych ("Welcome to the Jungle", "Sweet Child O' Mine", "Paradise City" i "Nightrain"). Ciekawostką jest to, iż słynne intro utworu "Sweet Child O' Mine" powstało całkowicie przez przypadek. Płyta sprzedała się w nakładzie 28 milionów egzemplarzy i jest najlepiej sprzedającym się debiutanckim krążkiem w historii muzyki. Album został opisany w książce 1001 Albums You Must Hear Before You Die (”1001 albumów które musisz usłyszeć zanim umrzesz”)
W 2003 album został sklasyfikowany na 61. miejscu listy 500 albumów wszech czasów wg magazynu Rolling Stone.
Pierwotnie okładka miała być zaprojektowana w oparciu o rysunek Roberta Williamsa zatytułowanego Appetite for Destruction przedstawiający robota gwałciciela, który miał być ukarany przez metalowego mściciela. Po tym, jak kilka wytwórni odmówiło wydania albumu, zespół umieścił kontrowersyjny obraz wewnątrz zastępując ją obrazem przedstawiającym krzyż i czaszki pięciu członków zespołu (zaprojektowany przez Billy'ego White'a Jr jako tatuaż Axla Rose'a). Każda czaszka reprezentuje jednego członka zespolu: Izzy Stradlin na górze, Steven Adler po lewej, Axl Rose na środku, Duff McKagan po prawej i Slash na dole. Fotografie wykorzystane na ”tyle” albumu i ostatniej stronie książeczki zostały zrobione przez Roberta Johna, Marca Cantera i Jacka Lue. Oryginalna okładka w 2008 roku miała być ponownie drukowana na winylu jednak w ostatniej chwili wytwórnia zmieniła ją na ”czaszki”.
G N' R Lies [http://www.youtube.com/watch?v=RotA6vwa5p8] znany bardziej jako Lies jest drugim albumem amerykańskiej grupy rockowej Guns N' Roses. Wydany został w roku 1988. Na płycie znajduje się osiem utworów, pierwsze cztery to powtórka z EP Live ?!*@ Like a Suicide. Następna czwórka to akustyczne utwory, w tym akustyczna przeróbka piosenki "You're Crazy" z Appetite for Destruction. Płytę G N' R Lies promował jedyny singel "Patience". Piosenka "One in a Million" wywołała wiele kontrowersji tekstem, który odebrano jako rasistowski. Piosenka ta zamyka cały album.
W latach '80 Guns N' Roses cieszyli się złą opinią - wielokrotnie odmawiano im meldunku w hotelach, w których znana była już ich zła sława.
W wyniku problemów z narkotykami w maju 1990, Steven Adler został wyrzucony z zespołu. W jego miejsce wypróbowano kilku perkusistów, którzy wzięli w nagraniach do płyt Use Your Illusion, a w końcu jeden z nich - Matt Sorum z formacji The Cult - został stałym członkiem zespołu. Ponadto, mniej więcej w tym samym czasie w zespole zaczął grać klawiszowiec Dizzy Reed, którego sceniczny debiut miał miejsce w Rio de Janeiro podczas drugiej edycji festiwalu Rock in Rio 20 stycznia 1991 roku. We wrześniu 1991 roku, po wydaniu podwójnego albumu Use Your Illusion grupę na własne życzenie opuścił Izzy Stradlin. W listopadzie tego samego roku gitarzystą zespołu został Gilby Clarke z formacji Kills for Thrills.
Gilby Clarke (ur. 17 sierpnia 1962 w Cleveland, Ohio) to amerykański gitarzysta, znany przede wszystkim jako gitarzysta rytmiczny w Guns N' Roses. Zanim dołączył do zespołu Axla Rose'a grał w takich zespołach jak Candy i Kill for Thrills. W Guns N' Roses grał w latach 1991-1994, zastąpił Izzy'ego Stradlina. Brał udział w dwuletniej trasie koncertowej „Use Your Illusion" promującą dwa albumy o tej nazwie (nagrane jeszcze z udziałem Stradlina). Następnie był współautorem przedostatniej płyty Guns N' Roses The Spaghetti Incident?. W 1994 roku z pomocą wszystkich członków zespołu nagrał swoją pierwszą solową płytę Pawnshop Guitars. Po rozstaniu z zespołem kontynuował karierę solową wydając kolejno płyty: The Hangover (1997), Rubber (1998) i Swag (2002). Udzielał się również w projektach Slash's Snakepit, Col. Parker i Rock Star Supernova. Obecnie kontynuuje karierę solową.
Matt Sorum, właściwie Matthew Sorum (ur. 19 listopada 1960 w Venice Beach w stanie Kalifornia w USA), amerykański muzyk i instrumentalista, perkusista. W latach 80. grał w zespole Y Kant Tori Read, założonym przez pianistkę i wokalistkę Tori Amos. W Roku 1989 dołączył na krótko (do 1990) do zespołu The Cult. W latach 1990-1994 perkusista grupy muzycznej Guns N' Roses. W 1995 wspólnie z Slashem występował w grupie Slash's Snakepit.
W roku 2001 ponownie dołączył do The Cult, jednak po nagraniu płyty Beyond The Good & Evil jeszcze w tym samym roku opuścił The Cult i dołączył do grupy stworzonej przez byłych gitarzystów Guns N' Roses Slasha i Duffa McKagana, oraz wokalistę grupy Stone Temple Pilots Scotta Weilanda, tworząc grupę o nazwie Velvet Revolver.
Dizzy Reed właściwie Darren Arthur Reed (ur. 18 czerwca 1963 w Hinsdale, Illinois) to amerykański klawiszowiec. Członkiem Guns N' Roses został w 1990 roku jednak jego debiut sceniczny nastąpił w 1991 roku na festiwalu Rock in Rio.
Use Your Illusion [http://www.youtube.com/watch?v=2vpakquxC_s] to zestaw dwóch albumów grupy rockowej Guns N' Roses wydanych w 1991 roku tego samego dnia. Na płytach można znaleźć zarówno hardrockowe utwory, a także ballady rockowe. Okładki stanowi ten sam fragment obrazu Szkoła Ateńska, jednak pokolorowany w inny sposób.
Guns N' Roses, jako pierwsi w historii rocka, wydali dwa osobne albumy jednego dnia. Album nr 1 zwany też „żółtym” otwiera stricte rockowy Right Next Door to Hell. Kolejny utwór to kompozycja ludzi odpowiedzialnych za gitary, często grany na koncertach - Dust N' Bones. Członkowie zespołu skoncentrowali się nie tylko na pokazaniu publiczności nowych utworów ale także opracowali własne wersje utworów innych artystów: Live and Let Die zespołu The Wings i Paula McCartneya oraz Knockin' On Heaven's Door, którą napisał Bob Dylan. Na płytach pojawiły się także utwory takie jak Don't Cry, który był pierwszym utworem napisanym przez zespół Guns N' Roses oraz You Could Be Mine będący na ścieżce dźwiękowej filmu Terminator 2: Dzień sądu[http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/terminator_2/2014-01-18-503].
W repertuar Gn'R weszły eksperymentalne My World, zahaczający o klimaty country utwór Breakdown czy zaskakująco zakończony Locomotive. Innowacją było również oddanie mikrofonu kolegom którzy z reguły udzielali się w zespole przy pomocy instrumentów m.in. odśpiewane przez Duffa McKagana So Fine czy countrowo-balladowe wokalowe wstawki Stradlina w You Ain't The First oraz jego śpiew w Dust N' Bones i 14 Years. zaproszenia tylu gości i napisania razem z nimi niektórych piosenek.
Następnie było The Spaghetti Incident? – album amerykańskiego zespołu rockowego Guns N' Roses wydany w 1993 roku. Nagrania znajdujące się na tej płycie nagrywano na początku lat 90. XX wieku, są to covery utworów z lat 70. i 80. z repertuarów innych zespołów.
Po zakończeniu gigantycznej „Use your Illusion Tour" i wydaniu w międzyczasie płyty The Spaghetti Incident doszło do spięć w zespole. Z grupy wyrzucony został Gilby Clarke. Z zespołem grali Paul Huge, a także gitarzysta zespołu Ozzy'ego Osbourne'a Zakk Wylde. Stopniowo jednak skład zespołu dalej się zmieniał. Z Guns N' Roses pożegnali się Slash (w 1996) oraz Matt Sorum i Duff McKagan (w 1997), a więc ostatnim członkiem oryginalnego składu pozostał Axl Rose.
Po okresie milczenia zespół dał 2 koncerty (sylwestrowy występ w House of Blues w Las Vegas w 2001, oraz podczas trzeciej edycji Rock in Rio) w nowym składzie: Axl Rose (śpiew), Robin Finck (gitara prowadząca), Buckethead (gitara prowadząca), Paul Huge (gitara rytmiczna), Tommy Stinson (gitara basowa), Bryan Mantia (perkusja), Dizzy Reed i Chris Pittman (instrumenty klawiszowe)
Fani byli zaskoczeni kiepską formą Axla Rose oraz zmianą barwy jego głosu (znikł charakterystyczny skrzek, który zaczął powracać dopiero około roku 2002). Na dodatek po koncercie w House of Blues pojawiły się komentarze sugerujące, że Axl skompletował sobie zupełnie nowy zespół tylko po to, by grać utwory "starych" Guns N' Roses i wciąż na nich zarabiać.
Jeszcze przed rozpoczęciem tras koncertowych po Europie i późniejszej po Ameryce w 2002 ze składu usunięty został Paul Huge, a na jego miejsce przyjęty został Richard Fortus i w tak odnowionym składzie Guns N' Roses zagrali na przerwanej w połowie amerykańskiej trasie w 2002 roku. W rok później z zespołu odszedł gitarzysta Buckethead.
1 kwietnia 2005 roku ze studia wyciekł utwór pod tytułem IRS, na początku były to tylko krótkie fragmenty, lecz po pewnym czasie ukazała się prawie pełna jego wersja (prawdopodobnie z brakującym początkiem). Wydawało się, że w tym roku ukaże się płyta Chinese Democracy[http://www.youtube.com/watch?v=UgK4mcYk3y8]. Pojawiło się wiele plotek na jej temat, a ponadto manager Guns N' Roses - Merck Mercuriadis mówił, że rok 2005 będzie rokiem Guns N' Roses. Na przełomie listopada i grudnia basista zespołu Tommy Stinson powiedział w jednym z wywiadów, że nowy album jest w tej chwili w trakcie miksowania.
13 stycznia 2006 Axl Rose pokazał się publicznie na przyjęciu zorganizowanym z okazji promocji nowej płyty zespołu Korn. W wywiadzie dla pisma Rolling Stone zapowiedział, że w tym roku fani usłyszą nową muzykę zespołu. Nie sprecyzował jednak, czy chodzi o płytę, singel, czy o utwór do filmu. Nieco wcześniej Slash powiedział, że według jego informacji płyta Chinese Democracy ukaże się w marcu 2006. W wywiadzie dla Ediego Trunka Axl Rose powiedział, że płyta zostanie wydana najpóźniej pod koniec jesieni.
12 maja 2006 nowym gitarzystą grupy został oficjalnie Ron Thal znany również jako Bumblefoot. W maju 2006 roku zespół wyruszył w trasę koncertową promującą niewydany jeszcze album Chinese Democracy. Pod koniec europejskiej trasy Mantia, który wrócił do domu aby opiekować się swoim nowonarodzonym dzieckiem, został zastąpiony przez Franka Ferrera. 15 czerwca 2006 na stadionie Legii w Warszawie odbył się koncert Guns N' Roses, na którym gościnnie wystąpił były gitarzysta i współzałożyciel zespołu Izzy Stradlin. 13 lipca 2008 podczas targów gier E3 ogłoszono, że piosenka Guns N' Roses pod tytułem "Shackler's Revenge" znajdzie się w grze konsolowej Rock Band 2. Jest to pierwsza piosenka wydana przez zespół od 1999 roku.
Kolejna nowa piosenka „If the world" ma pojawić się podczas napisów końcowych filmu Body Of Lies. 20 października 2008 na oficjalnej stronie internetowej zespołu pojawiło się potwierdzenie, że Chinese Democracy ukaże się 23 listopada 2008. 21 listopada 2008 płyta ukazała się w Polsce.
Chinese Democracy to szósty album amerykańskiej grupy hardrockowej Guns N' Roses. Polska premiera nastąpiła 21 listopada 2008 r. Jest to pierwszy album z nowymi nagraniami grupy od czasu podwójnego wydania Use Your Illusion I i Use Your Illusion II z września 1991. Podczas wywiadu w 2007 Sebastian Bach, bliski przyjaciel Axla Rose, stwierdził że Chinese Democracy będzie pierwszą częścią trylogii nowych albumów. Bach twierdzi również, jakoby Rose powiedział mu, że jej ostatnia część, jeszcze nienazwana, zostanie wydana w 2012 roku.
22 marca 2009 na oficjalnej stronie internetowej zespołu pojawiła się informacja o odejściu Robina Fincka. Zastąpił go gitarzysta DJ Ashba. Aktualny skład zespołu to: Axl Rose (śpiew), DJ Ashba (gitara prowadząca), Ron Thal (gitara prowadząca), Richard Fortus (gitara rytmiczna), Tommy Stinson (gitara basowa), Dizzy Reed (instrumenty klawiszowe), Chris Pittman (instrumenty klawiszowe i efekty specjalne), Frank Ferrer (perkusja) i Bryan Mantia (perkusja).
14 września 2009 ogłoszono,że zespół ruszy w trasę koncertową. Pierwszą, azjatycką część trasy, Guns N' Roses zainaugurowali występem 11 grudnia 2009 w Tajpej. Z kolei w Osace (16 grudnia 2009) zagrali jeden ze swych najdłuższych koncertów. Po raz pierwszy można było na nim usłyszeć na żywo utwory Catcher in The Rye, Scraped oraz Prostitute z albumu Chinese Democracy.
W dniu 2 września 2011 r. zespół ruszył w trasę po obu Amerykach, inaugurując ją na festiwalu Rock In Rio, gdzie po raz pierwszy od 18 lat usłyszeć można było piosenkę Estranged.
W lipcu 2012 roku zespół zagrał w Rybniku… Brzmi to dość egzotycznie… Wiem, malkontenci zaraz powiedzą, że to nie prawdziwy Guns N’ Roses, że z pierwszego składu został tylko Rose… Może jednak dadzą radę… Choć na wielki powrót i wspólny koncert Slasha z Axlem nie ma szans, choć „nigdy nie mów nigdy”… Brzmiało to niemal egzotycznie jak Slayer w Starochowicach czy AC/DC w Sieradzu... Nie chcę tu w nawet najmniejszy sposób ujmować tym miejscowoscią, ale Guns N’ Roses, AC/DC czy Slayer to światowe potęgi w świecie heavy metalu, a miejscowości takowe raczej nie należały do głównego szlaku koncertowego nie tylko gwiazd rocka czy metalu, ale w ogóle wiele gwazd popkultury...
Później na przełomie 2011 i 2012 roku świat obiegła plotka jakoby zespół miał się zjednoczyć... By do tego doszło Axl i „Slash” musieliby się pogodzić... W tej branży jak w żadnej innej obowiązuje zasada „never say never”. Te spekulacje ucioł Rose jednym zdaniem: „To jasne, jeden z nas będzie musiał umrzeć, zanim będzie mogło dojść do reunion.” Wokalista nie rozmawiał z haryzmatycznym gitarzystą w cylindrze od 1996 roku, a więc od czasu rozwiązania Guns N’ Roses, a w 2009 roku porownał Brytyjczyka do raka... (chodzi oczywiście o nowotwór, nie o skorupiaka zamieszkującego polskie jeziora).
14 kwietnia 2012 roku Guns N’ Roses, Red Hot Chili Peppers i Beastie Bois mieli zostać wprowadzeni do prestiżowej Rock’n’Roll Hall Fame, a tradycja tych gal „wymagała” występu w oryginalnym składzie... Liczono zatem na występ: Izzy Stradlin, Steven Adler, Slash, Duff McKagan i Axl lub nawet alternatywnie: „Slash”, Duff McKagan, Matt Sorum, Gilby Clarke, Dizzy Reed i Rose...
Fakt, że na koncertach członkowie zespołu spotykali się dość często...
Slash komentował to w sposób następujący: „Nikt nie wie, co się wydarzy. Mam już dośc tego tematu. Wszyscy pytaja jak to będzie wyglądało, ale oni wiedzą tylko tyle co ja. Czuję się zobligowany, by się pojawić i z wielką przyjemnością bym zagrał. Ale Axl nienawidzi mnie z jakiś powodów.”
Axl wydal jasne oświadczenie, że nie życzy sobie wprowadzania go gdziekolwiek... Na gali zjawili się Slash, Adler, McKagen i Sorum. Panowie zagrali kilka klasyków Gunsów: „Mr. Brownstone”, „Sweet Child o' Mine” i „Paradise City”. Za mikrofonem stanął Myles Kennedy...
W ogóle Slash wyrósł na bohatera rockowego spadkobiercy Gunsów... Jego płyta „Apocalyptic Love” to prawdziwy fenomen...
W momencie kiedy Axl Rose wszelkimi możliwymi siłami bezskutecznie próbuje przywrócić dawny blask Guns N’ Roses, były gitarzysta tej kultowej formacji Saul Hudson znany po prostu jako Slash robi znakomitą muzyczną robotę pod innymi szyldami, bowiem od momentu rozstania z Rosem i ekipą w 1996 roku nagrał po dwie płyty ze Slash’s Snakepit i Velvet Revolver, a także płytę solową w 2010 roku z udziałem wielu światowej klasy muzyków. Wydawnictwa te podobnie jak sceniczne występy tylko potwierdziły klasę gitarzysty i jego wielką estymę wśród środowisk związanych z rock and rollem. Kolejną odsłoną jego muzycznych dokonań jest świeża jeszcze płytka „Apocalyptic Love” sygnowana pseudonimem samego pana w cylindrze, któremu w nagraniach partnerowali wokalista i gitarzysta rytmiczny Myles Kennedy oraz sekcja rytmiczna nazwana The Conspirators w składzie: basista Todd Kerns i bębniarz Brant Fitz.
Jak przystało na typowego rockmana z krwi i kości „Slash” nie mógł sobie odmówić seksistowskiego, stawiającego siebie na piedestale motywu na okładce płyty, który choć może mieć opinię tandetnego mnie jednak się podoba i odzwierciedla charakter muzyki znajdującej się na albumie. Zarówno anielska blondyna jak i diablo uwodzicielska brunetka po obu stronach Les Paula prezentują się bardzo okazale i działają na wyobraźnie a jadu obrazkowi dodają wijące się wokół gitary węże. Już pierwsze dźwięki tytułowej kompozycji zapraszają nas do odlotowej, pełnej pasji muzycznej uczty, której najjaśniejszych punktem będą gitarowe, pełne spontaniczności, luzu i mocy popisy. Rock and roll w połączeniu z hardrockowym uderzeniem i bluesowym zacięciem zawsze doskonale wypadał w wykonaniu Slasha, uskrzydlony sukcesem solowego debiutu sprzed dwu lat muzyk znów jest w znakomitej formie. Myles Kennedy jako wokalista sprawdza się w takim graniu bardzo dobrze momentami przypominając mi Glenna Hughesa albo Andrewa Stockdale’a z Wolfmother. Na singiel albumu wybrano numer „You’re a Lie” – jest on melodyjny, przebojowy i oczywiście uświetniony wspaniałą solówką. Zapewne wybór kawałka promującego płytę trzeba uznać za trafny ale spokojnie mogłaby być nim jeszcze niejedna kompozycja z „Apocalyptic Love”, bo ponad godzinę nagranego materiału stanowią takie właśnie zapraszające do dobrej zabawy pozytywne i szybkie propozycje. Singlowego charakteru niema raczej około sześciominutowy „Anastasia”, najeżony od początku wspaniałymi pomysłami rocker przywołuje klimat nieodżałowanych Gunsów powalając melodią i głosem Kennedy’ego oraz zwieńczeniem w postaci długiej, emocjonującej partii solowej samego mistrza ceremonii- istne cudeńko i mocny punkt programu. Na uwagę zasługuje „Not For Me”, kawałek momentami spokojniejszy, nostalgiczny ale mający też cięższe fragmenty akcentujące tekst wokalisty dotyczący problemów z używkami, jakże powszechnymi wśród muzyków. Prawdziwą petardą wystrzeloną wprost z głośników jest „Hard and Fast”, kawałek o wiele mowiącym tytule, proszący się wręcz żeby słuchać go na cały regulator. Balladowy spokój z „Not For Me” wraca w dobrym stylu w „Far and Away” by znów ustąpić pola czadowi w „Shots Fired”, który kończy zasadniczą część płyty. Z bonusów mamy jeszcze wzbogacony brzmieniem talk boxa „Carolina” i od początku do końca bardzo rajcowny „Crazy Life”.
„Slash” chciał aby jego najnowsze dzieło było materiałem bardziej spójnym od debiutu dlatego też zdecydował się na skompletowanie jednego wąskiego składu muzyków, chciał także potwierdzić swój talent bez pomocy wielkich gwiazd za mikrofonem , co okazało się zadaniem jak najbardziej do wykonania. Wydawnictwo w zasadzie nie posiada słabych punktów, piosenki wciągają melodiami, brzmieniem i tą nieposkromioną swobodą z jaką gra były wioślarz Pistoletów i Róż, trudno wskazać wybijające ponad wysoki przez cały czas poziom utwory, mimo że brak tutaj megahitów mogących wstrząsnąć światem to na wystarczającą ilość muzycznych wrażeń niema co nażekać. Panie i Panowie, „Slash” powraca w imponującym stylu!
Nie zrozumcie mnie źle koncert w Rybniku kapeli, która sprzedała 100 milionów płyt na świecie (nawet jeśli dziś swoim nazwiskiem firmuje ją tylko Axl) był rewelacyjny, ale to wydarzenie na kształt lokalny, a nie globalny...
Nie zrozumcie mnie źle koncert w Rybniku kapeli, która sprzedała 100 milionów płyt na świecie (nawet jeśli dziś swoim nazwiskiem firmuje ją tylko Axl) był rewelacyjny, ale to wydarzenie na kształt lokalny, a nie globalny...
Trzeba jasno powiedzieć, że postrzeganie takiego zespołu jak Guns N’ Roses jako nastolatek różni się znacznie od postrzegania takiego zespołu w „dorosłym życiu”, zwłaszcza jak ktoś chce napisać książkę o heavy metalu. Dlatego też przygotowując się do tego posunięcia sięgnąłem po biografię Gunsów...
Autor bestsellerów New York Times’a, Stephen Davis przedstawia kompletną biografię ostatniego wielkiego zespołu rockowego – od napędzanych narkotykami pierwszych kroków w świecie muzyki lat osiemdziesiątych po analizę burzliwego życia wokalisty Axla Rose i jego piętnastoletniej walki o stworzenie doskonałej hardrockowej płyty.
Wraz z 90 milionami sprzedanych płyt na całym świecie począwszy od roku 1987, Guns N’ Roses przedłużyli żywot hard rocka za sprawą kontrowersyjnych albumów i monstrualnych tras koncertowych na całym świecie. Nikt nie opowiedział kompletnej historii tego niezwykłego zespołu – aż dotąd. W swojej szóstej rockowej biografii, Stephen Davis przybliża szczegóły fascynującej historii zespołu, który powstał z rynsztoka na Sunset Strip, by w niedługim czasie bić rekordy frekwencji na największych stadionach świata.
Ta biografia przybliża życie każdego z członków zespołu, łącznie z nieprawdo-podobnymi wydarzeniami których doświadczył W. Axl Rose, największa gwiazda muzyki rockowej ówczesnego pokolenia. Uciekając przed policją w swoim rodzinnym mieście, Axl przybył do Los Angeles trafiając w sam środek ulicznej walki o dominację na scenie muzycznej takich gatunków jak post-punk, thrash metal, hair metal i glam. W roku 1988 płyta Guns N’ Roses Appetite For Destruction dotarła do 1 miejsca na liście Billboard, zamieniając zaniedbaną kulturę Sunset Strip w serce najpopularniejszej i najbardziej emocjonującej muzyki tamtych czasów.
Lektura godna z polecenia...
Czytaj na: http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/super_albumy_rocka_guns_n_roses_use_your_illusion_i/2014-09-21-854
| 
