Jimi Hendrix, właśc. James Marshall Hendrix (ur. 27 listopada 1942 w Seattle w stanie Waszyngton w USA, zm. 18 września 1970 w Londynie w Anglii) – amerykański gitarzysta, wokalista, kompozytor, autor tekstów.

Jest powszechnie uważany za najwybitniejszego i najbardziej wpływowego gitarzystę rockowego w historii, jest jedną z najbardziej znanych postaci w historii muzyki rockowej. Mianem „najwybitniejszego” został po raz kolejny uhonorowany w plebiscycie magazynu muzycznego Rolling Stone w 2003 roku. Po sukcesie w Europie zdobył popularność także w Stanach Zjednoczonych, do czego przyczynił się jego występ na festiwalu w Monterey w 1967 roku. Później był głównym artystą festiwalu Woodstock (1969) i festiwalu na wyspie Wight (1970). Zmarł nagle dwa miesiące przed swoimi 28-mi urodzinami. Zgon był spowodowany zachłyśnięciem się wymiocinami i zatruciem barbituranami.

Wydał trzy albumy studyjne Are You Experienced [http://www.youtube.com/watch?v=XpXp1ncdngI] , Axis: Bold as Love[http://www.youtube.com/watch?v=khBDvYqgiUc&list=PL8a8cutYP7foiplQQIdIykVbJjebrAEzJ], Electric Ladyland [http://www.youtube.com/watch?v=x4L_ZOXJeAQ&list=PL23B933250BDD3EBB] i jeden koncertowy Band of Gypsys. Płyta Are You Experienced była, podobnie jak Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band zespołu The Beatles, jedną z pierwszych i najważniejszych płyt koncepcyjnych w historii. Hendrix wypracował szereg unikatowych, nieznanych wcześniej technik gry na gitarze elektrycznej, stworzył własny unikatowy styl łączący fuzz, feedback i kontrolę zniekształceń. Zrewolucjonizował niemal każdy aspekt gry na gitarze elektrycznej i wyniósł grę na niej do sztuki wirtuozerskiej (w obrębie muzyki rockowej). Był jednym z najbardziej innowacyjnych muzyków wszech czasów, jednym z pierwszych którzy eksperymentowali z efektami, w tym ze stereofonicznym efektem przejścia (phasing effect). Oprócz nagrywania formalnych sesji studyjnych rejestrował też dema powstałe w hotelu czy nieformalne jamowanie w klubach nocnych. Po jego śmierci wydano setki płyt co czyni go prawdopodobnym rekordzistą w liczbie pośmiertnie wydanych albumów. Cieszył się ogromną popularnością. Był nie tylko muzykiem, potrafił malować. Był też producentem muzycznym – w tej roli brał udział w nagrywaniu płyty Sunrise grupy Eire Apparent (gdzie gra też na gitarze w kilku utworach) i The Street Giveth ... And The Street Taketh Away zespołu Cat Mother & the All Night Newboys, wyprodukował też dwa albumy grupy The Buddy Miles Express (Expressway To Your Skull i Electric Church). Jego postać wykorzystano w grze komputerowej Guitar Hero World Tour.

Jimi Hendrix urodził się o godzinie 10:15, 27 listopada 1942 roku, w King County Hospital w Seattle w stanie Waszyngton, w momencie narodzin jego ojciec stacjonował w bazie wojskowej w Fort Rucker w Alabamie. Matka chłopca, 17-letnia Lucille Jeter Hendrix (1925–1958) dała mu dwa imiona: Johnny i Allen. Hendrix był pochodzenia afroamerykańskiego, meksykańskiego oraz indiańskiego (z plemienia Czirokezów). Matka zostawiła go pod opieką przyjaciół z Berkeley w Kalifornii, jednak odwiedzała syna, a czasem zabierała na kilka dni.

Rodzice Jimiego pobrali się na 3 dni przed wyjazdem na pobór jego ojca. Po zwolnieniu z wojska James Allen Ross „Al” Hendrix (1919–2002) przejął opiekę nad synem, któremu zmienił imiona na James Marshall – na cześć swego zmarłego brata Leona Marshalla Hendrixa. Rodzina doświadczyła trudności finansowych z powodu kryzysu gospodarczego po II wojnie światowej. Hendrix miał braci: Leona, Josepha, Alfreda i siostry: Kathy i Pamelę. Joseph urodził się chory i został oddany pod opiekę państwa, gdy miał trzy lata. Jego dwie siostry zostały oddane do adopcji. Kathy urodziła się niewidoma, a Pamela miała problemy ze zdrowiem. Rodzice Hendrixa rozwiedli się, gdy ten miał dziewięć lat, matka umarła w 1958. Z powodu trudnej sytuacji rodzinnej był wychowywany nie tylko przez rodziców, ale i przez babcie i siostrę matki Delores Hall (z domu Jeter), a także przez Dorothy Harding (przyjaciółka siostry Lucille – Delores). Ciekawostką jest fakt iż Al miał po 6 palców u każdej ręki a jego syn Jimi miał niezwykle długie palce.

Pierwszym instrumentem muzyka była harmonijka ustna, którą dostał w 1947 roku. W wieku 15 lat kupił za 5 dolarów pierwszą akustyczną gitarę od znajomego swojego ojca. Zastąpiła ona kij od szczotki, na której udawał grę, a także jednostrunowe ukulele, znalezione przez ojca w miejscu pracy, na którym młody gitarzysta umiał zagrać kilka melodii.

Latem 1959 roku dostał od ojca pierwszą elektryczną gitarę Supro Ozark 1560S (w kolorze białym), ale nie miał wzmacniacza. W tym samym roku jego jedynym słabym stopniem w szkole było „F” z muzyki. Według członków innych zespołów z Seattle Hendrix nauczył się większości akrobatycznych, scenicznych popisów (istotnych w tradycji bluesa i R&B), włączając w to grę na gitarze trzymanej za plecami, a także kaczy chód Chucka Berry’ego, od młodego muzyka Raleigha „Butcha” Snipesa, który był gitarzystą w lokalnym zespole The Sharps.

Grał w wielu miejscowych zespołach, czasami dając występy poza stanem Waszyngton i co najmniej jeden raz za granicą – w Vancouver. Był szczególnie zainteresowany Elvisem Presleyem, którego zobaczył na koncercie w Seattle w 1957 roku. Wczesne zainteresowanie bluesem wzięło się ze słuchania płyt Muddy’ego Watersa i B.B. Kinga, które należały do niewielkiej kolekcji ojca. Pierwszy występ gitarzysty odbył się z bezimiennym zespołem w podziemiach synagogi, z powodu zbyt dzikiej gry i popisów wyrzucono go zaraz po jego zakończeniu. Formalnie jego pierwszym zespołem byli The Velvetones, z którymi regularnie występował w Yessler Terrace, później dołączył do The Rocking Kings. Pierwszym występem grupy za który otrzymała wynagrodzenie (35 centów) był koncert w National Armory w Kent w Stanie Waszyngton. Po stracie gitary (pozostawiona na noc za kulisami, została skradziona), ojciec kupił mu nową, białego Silvertone Danelectro którego pomalował i podpisał imieniem swojej dziewczyny – Betty Jean.

Hendrix ukończył szkołę średnią, jednak nie zdołał ukończyć Garfield High School (wyrzucono go w 1959), chociaż później, gdy stał się już sławny, został nagrodzony honorowym dyplomem uczelni, a w latach 90. XX w. jego popiersie umieszczono w szkolnej bibliotece.

Hendrix miał problemy z prawem, dwukrotnie został ukarany za kradzież samochodu. Miał do wyboru: spędzenie dwóch lat w więzieniu lub zaciągnięcie się do armii. Zdecydował się na to drugie i został wcielony 31 maja 1961 roku. Po pobycie w obozie rekrutacyjnym (Ford Ord, Kalifornia) otrzymał przydział do 101. Dywizji Powietrznodesantowej, stacjonował w Fort Campbell w stanie Kentucky. Został zwolniony po urazie kręgosłupa jakiego doznał podczas 26. skoku spadochronowego. Opuścił wojsko 2 lipca 1962 roku.

Po zwolnieniu z armii Hendrix i poznany w wojsku przyjaciel Billy Cox przenieśli się w pobliże Clarksville w stanie Tennessee, gdzie założyli zespół The King Kasuals. Dawali głównie mało dochodowe koncerty. Następnie przenieśli się do Nashville na Jefferson Street, tradycyjnego centrum lokalnej czarnej społeczności i muzyków grających R&B. Występowali razem z Larrym Lee (zastąpił gitarzystę Alphonso Younga) w klubie „Del Morocco”. Hendrix i Cox wynajmowali mieszkanie nad salonem urody „Joyce”. Przez następne dwa lata występował na południu Stanów w lokalach przeznaczonych dla czarnej publiczności (Chitlin' Circuit), grając w tle z różnymi muzykami i zespołami jak np.: Chuck Jackson, Slim Harpo, Tommy Tucker, Sam Cooke i Jackie Wilson. Chitlin' Circuit był dla niego ważnym etapem kariery, zdefiniował jego styl oparty na bluesie. Sfrustrowany doświadczeniami z południa zdecydował się spróbować szczęścia w Nowym Jorku. W styczniu 1964 przybył do hotelu „Theresa” w Harlemie, gdzie wkrótce zaprzyjaźnił się z Lithofayne Pridgeon (jego późniejszą dziewczyną, znaną jako Faye) oraz Arturem i Albertem Allenem, bliźniakami (znanymi dziś jako Taharqa i Tunde-Ra Aleem). W lutym 1964 zdobył pierwszą nagrodę (25 dolarów) w amatorskim konkursie dla gitarzystów w Teatrze Apollo. Wiosną 1964 roku w Atlancie Hendrix (występujący jako Maurice James) został zatrudniony przez Little Richarda, miał nagrywać i występować z zespołem The Royal Company.

Brał udział w nagrywaniu singla ''I Don’t Know What You’ve Got, But It’s Got Me” wydanego przez Vee Jay Records, wystąpił też pierwszy raz w TV na kanale piątym. Na krótko opuścił Little Richarda i dołączył do Ike’a Turnera i Tiny Turner, ale szybko wrócił do zespołu The Royal Company. Kilka miesięcy później został zwolniony lub sam odszedł (nie pojawił się w autobusie, którym muzycy wyjeżdżali w trasę). Następnie był zatrudniony jako nowy gitarzysta The Isley Brothers i wziął udział w tournée po kraju, które obejmowało też występy na południu w Chitlin' Circut. Odbył swoją pierwszą sesję w studiu, nagrywając z grupą dwuczęściowy singel „Testify”. W Nashville opuścił zespół, aby pracować z Georgeous George Odellem, biorąc udział w trasie, której gwiazdą był Sam Cooke. Później w 1965 roku przyłączył się do nowojorskiego zespołu Curtis Knight and The Squires (Knighta spotkał na korytarzu hotelu „America” w okolicach Times Square, gdzie obaj mieszkali). Hendrix był w trasie z Joeyem Dee and The Starliters, zanim powrócił do The Squires w Nowym Jorku.

15 października 1965 podpisał trzyletni kontrakt z producentem Edem Chalpinem otrzymując 1 dolara i 1% zysków z nagrań stworzonych z Curtisem Knightem. Nie poinformował jednak producenta o tym, że w lipcu związał się z wytwórnią Sue Records należącą do Juggy’ego Murraya. Efektem umowy z Chalpinem było ukazanie się na początku 1966 roku singli „How Would You Feel”/„Welcome Home” oraz „Hornet’s Nest”/„Knock Yourself Out” wydanych przez RSVP Records, niewielką nowojorską wytwórnię.

W 1966 roku uczestniczył w sesjach z Kingiem Curtisem, Rayem Sharpe, Lonniem Youngbloodem, The Icemen, Jimmym Normanem i Billym Lamontem. Stworzył swój własny zespół Jimmy James and the Blue Flames składający się z Randy’ego Palmera (bas), Danny’ego Caseya (perkusja) i piętnastoletniego gitarzysty Randy’ego Wolfe’a nazwanego przez Hendrixa Randy California, później gitarzysty grupy Spirit. Grali w kilku miejscach w Nowym Jorku, m.in. Cafe Wha na rogu MacDougal Street i Minetta Street w Greenwich Village. Jego ostatnie występy odbyły się w „Cafe au Go Go”, gdzie występował między innymi z Johnem Hammondem jr.

Na początku 1966 roku w „Cheetah Club” Linda Keith, dziewczyna Keitha Richardsa zaprzyjaźniona z Hendrixem, poleciła go menedżerowi The Rolling Stones Andrew Loog Oldhamowi a później producentowi Seymourowi Steinowi. Żaden z nich nie zainteresował się gitarzystą. Później Keith przedstawiła go Chasowi Chandlerowi, byłemu basiście The Animals, który poszukiwał utalentowanych muzyków. Będąc pod wrażeniem umiejętności młodego artysty, zaproponował, że wraz ze swoim wspólnikiem Michaelem Jefferym zostanie jego menedżerem i producentem. Hendrix przyjął propozycję i wybrał się razem ze swoimi nowymi menedżerami do Londynu, gdzie zorganizowano przesłuchania muzyków, którzy mogliby do niego dołączyć i utworzyć nowy zespół. Wybrano wówczas gitarzystę Noela Reddinga, który miał grać na gitarze basowej. W drodze dalszej selekcji do zespołu dołączył także perkusista Mitch Mitchell. 11 października trzej muzycy podpisali kontrakty z duetem Jeffery – Chandler, kontrakt z wytwórnią Sue Records został odkupiony od Juggy’ego Murraya, Chalpin wolał natomiast poczekać, aż wartość muzyka wzrośnie. W listopadzie 1967 PPX Industries (Chalpin) i Capitol Records zawarły porozumienie, na mocy którego wydano począwszy od grudnia 1967 płyty Get That Feeling, Flashing i wiele innych zawierających nagrania demo z okresu współpracy Hendrixa z Curtisem Knightem. To menedżerowie zasugerowali Hendrixowi zmianę pseudonimu z Jimmy na Jimi, a także nazwę dla nowej grupy – The Jimi Hendrix Experience.

Po dotarciu do Londynu Chas Chandler przedstawił Hendrixa Pete’owi Townshendowi i Ericowi Claptonowi[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/eric_clapton/2014-07-02-214], z którymi ten szybko się zaprzyjaźnił. W pierwszych dniach pobytu w Anglii, nie mając jeszcze perkusisty, często jamował z Reddingiem i z innymi muzykami w londyńskich klubach np. z Alexisem Kornerem, Hughie Flintem, Alexem Harveyem, Cliffem Bartonem czy też Brianem Augerem w „Blaises Club”, kiedy Johnny Hallyday zaoferował mu występ w roli supportu na jego tournée we Francji. 1 października zagrał z grupą Cream[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/cream/2014-07-02-206], wykonując utwór „Killing Floor”, poprzedzając jej właściwy występ w Central London Polytechnic.

Gitarzysta mieszkał początkowo z Chasem Chandlerem w Hyde Park Towers, a następnie w mieszkaniu, które należało wcześniej do The Beatles – przy Montague Square 34. Na początku października 1966 powstało The Jimi Hendrix Experience w składzie: Jimi Hendrix (gitara), Noel Redding (bas), Mitch Mitchell (perkusja). Zespół zadebiutował krótkim tournée we Francji, dając koncerty w Evreux (13 października), Nancy (14 października), Villerupt (15 października) i w paryskiej Olympii (18 października), przed koncertami Johnny’ego Hallydaya.

Następnie grupa wróciła do Londynu, gdzie występowała między innymi w takich klubach jak: „Marquee”, „Scotch of St. James”, „Blaises”, „Bag O’Nails”, „Cromwellian”, a także w prestiżowych programach brytyjskiej TV „Ready, Steady, Go” i „Top of the Pops”, gdzie po raz pierwszy pojawiła się w grudniu 1966, wykonując „Hey Joe”. Na koncerty The Experience przychodzili: The Beatles[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/the_beatles/2014-07-01-63], The Rolling Stones[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/the_rolling_stones/2014-07-01-64], The Who[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/the_who/2014-07-01-103] czy Eric Clapton. 11 stycznia na dwóch występach w Bag O’Nails byli także: Jeff Beck, Jimmy Page, The Hollies, The Animals, The Small Faces, Terry Reid i inni. Pierwszy singel „Hey Joe”/„Stone Free” został wydany 2 grudnia 1966 roku przez Polydor Records. Utwór „Stone Free” był pierwszą kompozycją Hendrixa w The Experience. Angielskie tabloidy zaczęły nazywać go „Wild Man of Borneo” („Dziki człowiek z Borneo”) i „Mau Mau”. Drugi singel zespołu „Purple Haze”/„51st Anniversary” został wydany 17 marca przez Track Records, tak jak trzeci „The Wind Cries Mary”/„Highway Chile”, który ukazał się w sprzedaży 4 maja 1967. Wszystkie zajęły miejsca w pierwszej dziesiątce na brytyjskich listach przebojów. 31 marca Jimi Hendrix po raz pierwszy podpalił swoją gitarę.

W 1967 roku zespół dawał koncerty w Anglii, nagrywając jednocześnie swoją debiutancką płytę Are You Experienced, nad którą pracował w kilku studiach takich jak DeLane Lea Studios, CBS, a także później, w Olympic Studios. To właśnie od sesji w studiach Olympic rozpoczęła się długotrwała współpraca (do śmierci artysty) z inżynierem dźwięku Eddiem Kramerem. Are You Experienced został wydany w dwóch wersjach, brytyjskiej (rozpowszechnianej w Europie), która ukazała się 12 maja 1967 i była dystrybuowana przez Track Records i amerykańskiej, wydanej 1 września 1967 przez Reprise Records.

Wersja brytyjska zaczyna się od „Foxy Lady”, a amerykańska od „Purple Haze”. Amerykańskie wydanie nie zawiera kompozycji „Red House”, „Can You See Me”, „Remember”, w zamian za to oferuje wspomniane „Purple Haze”, a także „Hey Joe” i „The Wind Cries Mary”. Inne były nawet okładki, tę amerykańską zaprojektował Karl Ferris (zdjęcie zostało wykonane w Kew Gardens). Album odniósł sukces, w Wielkiej Brytanii zajął drugie miejsce na liście najpopularniejszych płyt tuż za Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band zespołu The Beatles.

4 czerwca w londyńskim teatrze Saville Experience dał swój ostatni występ w Anglii przed amerykańskim debiutem. Koncert był przedsięwzięciem zorganizowanym przez Briana Epsteina, menedżera The Beatles. Wśród publiczności byli Paul McCartney, George Harrison, Eric Clapton, Jack Bruce, Spencer Davis i Lulu. Swój występ rozpoczęli od utworu The Beatles „Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band”, pochodzącego z albumu o tym samym tytule, wydanego 1 czerwca. Paul McCartney stwierdził po koncercie, że był to najlepszy występ Hendrixa, jaki widział.

Chociaż zespół cieszył się popularnością w Europie, był zupełnie anonimowy w USA. Dopiero kiedy Paul McCartney, Andrew Loog Oldham i Derek Taylor zarekomendowali grupę organizatorom Festiwalu w Monterey, zespół dał się poznać szerszej publiczności w Ameryce. Występ na Festiwalu został sfilmowany przez D. A. Pennebakera i był następnie wyświetlany w kinach w całym kraju. Przed wyjściem na scenę Hendrix został zapowiedziany przez zaprzyjaźnionego z nim Briana Jonesa. Rozpoczął występ remakiem utworu Howlin' Wolfe’a „Killing Floor”. Na zakończenie utworu „Wild Thing”, a także całego występu podpalił, a następnie roztrzaskał swoją gitarę na scenie. Swoją grą na festiwalu w Monterey rozsławił grupę na całą Amerykę. Po zakończeniu festiwalu zespół dał serię koncertów w Fillmore West w San Francisco, zastępując grupę Jefferson Airplane. Hendrix poznał w tym czasie Stephena Stillsa, a także zaprzyjaźnił się z Buddym Milesem, którego spotkał już wcześniej, podczas występów z The Isley Brothers. Miles poznał go z Devon Wilson – czarnoskórą prostytutką, która później została jego przyjaciółką (poświęci jej utwór „Dolly Dagger” z 1970 roku). Zespół dał też koncerty na dachu ciężarówki w Golden Gate Park i klubie „Whiskey a Go Go”. Wkrótce po tym wziął udział w letnim tournée popularnej grupy The Monkees w roli jej supportu. 19 sierpnia ukazał się na angielskim rynku singel „Burning of the Midnight Lamp”/„The Stars That Play With Laughing Sam’s Dice” (zamiarem autora była możliwość odczytania nazwy w następujący sposób: „The STP With LSD” – otrzymywało się w ten sposób nazwy dwóch narkotyków). Singiel ten był pierwszym który nie znalazł się w pierwszej dziesiątce najlepiej sprzedających się płyt.

Wydana w Wielkiej Brytanii 1 grudnia 1967 a w USA 15 stycznia 1968 płyta Axis: Bold as Love została nagrana w studiach Olympic. Jest to pierwszy album Hendrixa, który został stworzony przy użyciu gitary nastrojonej o pół tonu niżej i wykorzystaniu pedału wah-wah, przy nagrywaniu utworu „Bold as Love” inżynierowie dźwięku Eddie Kramer i George Chkiantz wykorzystali efekt przejścia (phasing effect), aby odtworzyć dźwięk jaki gitarzysta usłyszał we śnie. Od początku pracy nad debiutancką płytą do końca pracy nad Axis minął zaledwie rok. Już po ukończeniu nagrywania Hendrix zostawił taśmy zawierające stronę „A” nowego albumu na tylnym siedzeniu taksówki. Mimo tego Eddie Kramer w ciągu jednego dnia odtworzył brakującą stronę z nagrań zarejestrowanych podczas ostatnich sesji studyjnych. Na producencie ciążyła presja wydania płyty w okresem świątecznym, cel ten ostatecznie został zrealizowany. Basista grupy Experience Noel Redding uważał tę płytę za swoją ulubioną, Hendrix nie był natomiast w pełni zadowolony z efektu końcowego. Z utworów zamieszczonych na Axis: Bold as Love tylko "Spanish Castle Magic" było regularnie wykonywane podczas koncertów i sporadycznie "Little Wing". Okładkę albumu przedstawiającą członków grupy jako różne inkarnacje boga Wisznu zaprojektowali Roger Law i David King.

Do końca 1967 zespół występował w Anglii, wziął też udział w tournée po Szwecji. Podczas pobytu w Skandynawii Hendrix spotkał Bo Ingvara Hanssona i Jana Hugona Carlssona znanych jako duet Hansson & Carlsson, zaowocowało to włączeniem ich kompozycji, utworu „Tax Free”, do repertuaru scenicznego Hendrixa. Później nagrał również własną wersję, która ukazała się na pośmiertnych kompilacjach War Heroes i South Saturn Delta. W 1968 roku 10 miesięcy występował w Stanach Zjednoczonych, a także koncertował w Europie. 4 stycznia podczas trwania tournée w Szwecji, między dwoma występami w Göteborgu odurzony alkoholem gitarzysta zdemolował swój pokój hotelowy. Incydent ten skończył się interwencją policji, karą 475 funtów i pokryciem kosztów wyrządzonych szkód. Do końca stycznia w USA sprzedano ponad milion kopii Are You Experienced?. 29 stycznia wystąpił w paryskiej Olympii. Praktyka korzystania z połączeń lotniczych sprawiła, że odległości przestały się liczyć i nie były one kryterium branym pod uwagę w trakcie ustalania dat poszczególnych koncertów. Zamiast dać np. serię koncertów w jednym stanie i przenieść się do innego, grupa była wysyłana przez kierownictwo (Michael Jeffery i Chas Chandler) do miejsc rozproszonych po całych Stanach, a także do Kanady.

W marcu Hendrix jamował w klubie Steve’a Paula „The Scene” wraz z Jimem Morrisonem, Buddym Milesem i Johnnym Winterem, ukazało się wiele bootlegów zawierających ten występ. 19 kwietnia Track Records wydał w Wielkiej Brytanii Smash Hits. 6 lipca wystąpił na festiwalu w Woburn, był to jego jedyny koncert w Anglii w 1968 roku oprócz czerwcowego występu w telewizyjnym programie „It Must Be Dusty!”. Festiwal zgromadził 14-tysięczną widownię. W 1968 „New York Times” nazywa go „Czarnym Elvisem”.

16 września w USA i 25 października w Wielkiej Brytanii wydano podwójny album Electric Ladyland, nagrywany w studiach Olympic w Londynie i Record Plant w Nowym Jorku, trzeci i ostatni w historii zespołu. W nagrywaniu płyty wspierało Hendrixa wielu zaproszonych muzyków, m.in.: Buddy Miles, Steve Winwood, Jack Casady, Dave Mason czy Chris Wood. W trakcie pracy Chandler i Redding sfrustrowali się perfekcjonizmem Hendrixa, który przeciągał sesje w nieskończoność (utwór „Gypsy Eyes” był nagrywany 43 razy), a także osobami obecnymi w studiu, które uniemożliwiały pracę, rozpraszały Hendrixa i dostarczały mu narkotyków. Chandler chciał powtórzyć sukces dwóch pierwszych albumów, nagranych stosunkowo szybko (i tanio), a które okazały się wielkim sukcesem.

Mitch Mitchell powiedział później, że Chas chętnie powoływał się na przykład „The House of the Rising Sun” – utworu, który został nagrany za pierwszym podejściem, kosztem 10 dolarów, a sprzedał się w milionach egzemplarzy. Hendrix natomiast uparcie cyzelował każdy dźwięk i eksperymentował z brzmieniem uzyskiwanym w studiu. Jego pierwsze dwie płyty składały się głównie z krótkich, maksymalnie czterominutowych kompozycji mających strukturę piosenki popowej, na Electric Ladyland wbrew woli Chandlera nastąpiło zerwanie z tym schematem, na przykład w utworach „1983... (A Merman I Should Turn to Be)” i „Voodoo Chile”, trwających odpowiednio 14 i 15 minut. W połowie 1968 roku Chandler odsprzedał swoje udziały w The Experience Michaelowi Jeffery’emu za 300 tys. dolarów.

W trakcie pracy relacje pomiędzy gitarzystą a basistą The Experience uległy znacznemu pogorszeniu. Doszło nawet do sytuacji, w której Redding wyszedł ze studia w trakcie pracy nad utworem „All Along the Watchtower”, zmuszając tym samym Hendrixa do nagrania partii basowych. Album okazał się wielkim sukcesem, zajął 1 miejsce w USA i 5 w Wielkiej Brytanii. Zdjęcie gitarzysty, które zostało wykorzystane na okładce amerykańskiej wersji, wykonano podczas występu w Hunter College w Nowym Jorku 2 marca 1968. Liczne kontrowersje wzbudziło inne zdjęcie, przedstawiające 21 nagich kobiet wykorzystane jako okładka albumu w Wielkiej Brytanii. Wiele sklepów odmówiło sprzedaży płyty bądź też rozprowadzało ją w papierowych torbach. 10, 11, 12 października zespół Hendrixa występował w Winterland w San Francisco, dając dwa koncerty dziennie.

Po roku spędzonym w Stanach Hendrix wrócił do Anglii i wraz ze swoją dziewczyną Kathy Etchingham wynajął mieszkanie przy Brook Street w zachodnim Londynie. 4 stycznia 1969 wziął udział w „Happening for Lulu” programie brytyjskiej TV BBC nadawanym na żywo. Zagrał wówczas „Voodoo Child (Slight Return)” i „Hey Joe”, które nagle przerwał po czym wykonał własną wersję „Sunshine of Your Love” zadedykowaną grupie Cream, łącznie przedłużył czas przewidziany na występ o 1 minutę i 46 sekund co spowodowało panikę wśród pracowników BBC.

W styczniu koncertował w Skandynawii i Niemczech. 9 stycznia dwukrotnie w Konserthuset w Sztokholmie, pierwszy występ zadedykował Szwedce Ewie Sundqvist. 18 i 24 lutego wystąpił w Royal Albert Hall w Londynie; oba występy były filmowane, lecz ich wizualny zapis nie ukazał się do dziś. Wydarzeniem poprzedzającym drugi występ był debiut grupy Fat Matress, której gitarzystą był Noel Redding, równocześnie basista w Experience. 18 kwietnia po koncercie w Memphis Hendrix spotkał się z Billym Coksem i omawiał z nim możliwość wspólnej gry w niedalekiej przyszłości. Począwszy od 21 kwietnia zaczęli grać w studiu razem z innymi muzykami, np. Buddym Milesem, niezależnie od grupy Experience. 3 maja na lotnisku w Toronto Hendrix został zatrzymany pod zarzutem posiadania narkotyków, w jego bagażu znaleziono heroinę i haszysz, które znajdowały się w paczce, jaką przyjął od fana nieświadomy jej zawartości. Po wpłaceniu kaucji w wysokości 10 tys. dolarów został wypuszczony, a 15 grudnia uniewinniony przez sąd. 20 maja nagrywa wraz ze Stephenem Stillsem, Buddym Milesem i Johnem Sebastianem utwór „Live and Let Live” który znalazł się na płycie Timothy’ego Leary You Can Be Anyone This Time Around wydanej w 1970 roku. Odbył tournée po Stanach, występując między innymi w Los Angeles Forum 26 kwietnia 1969, Madison Square Garden 18 maja, San Diego Sports Arena 24 maja, oraz na Newport Festival w Devonshire Downs na przedmieściach Los Angeles, gdzie wystąpił dwukrotnie, najpierw z The Experience 20 czerwca oraz jamując z Buddym Milesem, Erikiem Burdonem, Tracym Nelsonem i Mother Earth 22 czerwca. Pierwszy występ był rekordowy pod względem wynagrodzenia grupy, które wyniosło 100 tys. dolarów. Festiwalową publiczność szacuje się na 200 tys. osób.

29 czerwca 1969 na Mile High Stadium w Denver The Experience dał swój ostatni występ w oryginalnym składzie: Hendrix, Redding, Mitchell. Podczas wykonywania utworu „Voodoo Child (Slight Return)” publiczność próbowała wtargnąć na scenę, policja użyła gazu łzawiącego mimo wiatru wiejącego w stronę muzyków, grupa zmuszona była przerwać koncert. Po występie w Denver basista grupy Noel Redding ze względu na brak porozumienia z Hendrixem i jego wywiad, w którym stwierdził, że chce rozszerzyć Experience o nowych muzyków (nie konsultował tego z Reddingiem), postanowił odejść i zająć się swoim własnym zespołem Fat Matress.

Po rozpadzie grupy Hendrix wystąpił sam w „Dick Cavett Show” 7 lipca 1969, zagrał „Hear My Train a Comin'” razem z orkiestrą występującą w programie. 10 lipca wystąpił w "The Tonight Show", wraz z Billym Coxem i Edem Shaughnessym wykonał utwór „Lover Man”. 30 lipca na rynku amerykańskim pojawiła się płyta Smash Hits, zawierająca niewydane wcześniej w Stanach utwory „Red House”, „Can You See Me”, „Remember”. Początkowo planowano wydać płytę koncertową zawierającą nagrania z występów w Royal Albert Hall, Los Angeles Forum i San Diego Sports Arena, jednak wytwórnia Reprise Records odrzuciła ten pomysł.

Na początku lipca gitarzysta przeniósł się do Shokan spokojnej wioski w pobliżu Nowego Jorku, gdzie mógł wypoczywać i doskonalić swój muzyczny repertuar, wybrał się też na 9 dni do Maroka skąd wrócił 6 sierpnia. 10 dni przed występem Jimi Hendrix, Mitch Mitchell, Billy Cox (gitara basowa), Larry Lee (gitara rytmiczna), Juma Sultan (instrumenty perkusyjne), Jerry Velez (instrumenty perkusyjne) utworzyli nowy zespół „Gypsy Sun and Rainbows”, który zaprezentował się na Festiwalu Woodstock 18 sierpnia 1969 przed publicznością liczącą około 300 tys. widzów. Ulewny deszcz spowodował przesunięcie występu zaplanowanego na północ w nocy z niedzieli na poniedziałek. Duża część widowni (ok. 200 tys. osób) opuściła tereny festiwalu, nie chcąc czekać aż przestanie padać, spędzając całą noc na terenach festiwalowych. Ponad dwugodzinny występ rozpoczął się ok. 9 rano. Grupę zapowiedział Chip Monk jako: The Jimi Hendrix Experience, co po chwili skorygował sam Jimi Hendrix, przedstawiając wszystkich muzyków i mówiąc, że występują jako „Gypsy Sun and Rainbows”. Hendrix był najlepiej opłacanym artystą festiwalu, za występ otrzymał 18 tys. dolarów plus 12 tys. za prawa do filmu z jego występu. Festiwalowym inżynierem dźwięku był Eddie Kramer.

Wkrótce po zakończeniu koncertu zespół dał jeszcze dwa występy: 5 września w Harlemie i 10 września na otwarciu nowojorskiego klubu Salvation, następnie został rozwiązany, przyczyniły się do tego zarówno kwestie finansowe, jak i brak należytej kontroli Hendrixa nad grupą i współpracy. Ostatnia studyjna sesja odbyła się 6 września. Hendrix, Mitchell, Cox i Sultan wystąpili 9 września w „Dick Cavett Show”, gdzie zaprezentowali utwory „Izabella” i „Machine Gun” (pierwsze wykonanie przed publicznością). We wrześniu doszło do upozorowanego porwania artysty, został zwolniony po dwóch dniach. Brak jakichkolwiek medialnych czy też policyjnych informacji na ten temat. Hendrix wierzył że za porwaniem stał jego menedżer Michael Jeffery.

W październiku 1969 Jimi Hendrix, Billy Cox i Buddy Miles założyli Band of Gypsys, który po zagraniu dwóch koncertów 31 grudnia 1969 i dwóch 1 stycznia 1970 w Fillmore East w Nowym Jorku (na jednym z 4 występów był Miles Davis) wydał płytę koncertową zatytułowaną Band of Gypsys zawierającą utwory „Who Knows”, „Machine Gun”, „Changes”, „Power to Love” (znane głównie jako „Power of Soul”), „Message to Love” i „We Gotta Live Together”. Utwory te pochodzą wyłącznie z dwóch koncertów zarejestrowanych 1 stycznia. Kompozycje „Changes” i „We Gotta Live Together” zostały stworzone przez Buddy’ego Milesa. Wydanie płyty koncertowej było pomysłem na wywiązanie się z zobowiązań kontraktowych artysty wobec producenta Eda Chalpina, który otrzymał do niej prawa w zamian za zrzeczenie się z dochodzenia swoich roszczeń nabytych w ramach kontraktu podpisanego 15 października 1965 roku. Zespół rozpadł się po nieudanym występie 28 stycznia w Madison Square Garden, kiedy Hendrix po wykonaniu utworów „Who Knows” i „Earth Blues” usiadł na scenie, odmawiając dalszej gry i po chwili ją opuścił. Buddy Miles powiedział później, że widział Michaela Jeffreya dającego gitarzyście dawkę LSD przed wyjściem na scenę, zasugerował też, że menedżer chciał w ten sposób rozbić zespół i doprowadzić do reaktywacji oryginalnego Experience w składzie: Hendrix, Redding, Mitchell. Dwaj ostatni spotkali się z Jefferym tuż przed koncertem i omawiali kwestie związane z planowanym amerykańskim tournée, w którym chcieli uczestniczyć. Ostatecznie Redding nie wrócił do grupy ze względu na sprzeciw Hendrixa, zastąpił go Billy Cox.

Band of Gypsys ukazał się w 25 marca w USA i 12 czerwca w Wielkiej Brytanii, był drugim najlepiej sprzedającym się albumem po Are You Experienced, utrzymywał się przez 61 tygodni na liście Billboard’s US Top 200. To jedyny oficjalny album koncertowy wydany za życia artysty. 8 kwietnia 1970 ukazał się w Stanach nakładem Reprise singel „Izabella”/„Stepping Stone” nagrany w Record Plant podczas styczniowych sesji, w których jako wsparcie wokalne brała udział grupa Ghetto Fighters.

W 1999 wydano płytę Live at the Fillmore East zawierającą niektóre utwory z występów 31 grudnia 1969/1 stycznia 1970, a w 2002 The Baggy's Rehearsal Sessions zawierającą nagrania studyjne zarejestrowane podczas sesji w studiach Baggy’s z 18 i 19 grudnia 1969 roku. Koncerty w Fillmore East i Madison Square Garden były jedynymi występami grupy. Podczas gry w Band of Gypsys Hendrix używał oprócz pedałów wah-wah i fuzz-face, wykorzystywanych już w Experience, także univibe używanego na Woodstock oraz octavii. Właśnie od tego momentu włączył na stałe do swojego repertuaru nowe kompozycje: „Machine Gun”, „Ezy Ryder” i „Message to Love”. 15 marca bierze udział w sesji nagraniowej ze Stephenem Stillsem, jej owocem jest utwór „Old Times, Good Times” zamieszczony na albumie Stephen Stills, 17 marca nagrywa wraz z Love utwór „The Everlasting First”, który później ukaże się na płycie tego zespołu zatytułowanej False Start.

25 kwietnia 1970 roku koncertem w Los Angeles Forum reaktywowane The Jimi Hendrix Experience w składzie: Jimi Hendrix, Mitch Mitchell, Billy Cox, rozpoczęło amerykańskie tournée, często określane mianem „The Cry of Love Tour”. Hendrix zgodził się wziąć w nim udział pod warunkiem zmiany jego harmonogramu. Różnił się on znacznie od poprzednich, głównie tym, iż występy zaplanowano na weekendy, dzięki czemu w pozostałe dni Hendrix mógł pracować w studiu. Cała trasa liczyła ponad 30 koncertów głównie w największych amerykańskich aglomeracjach takich jak: Filadelfia (16 maja), Dallas (5 czerwca), Houston (6 czerwca), Boston (27 czerwca), Miami (5 lipca), Nowy Jork (17 lipca), San Diego (25 lipca) czy Seattle (26 lipca). Występy w takich miejscach jak Los Angeles Forum zapewniały znaczny dochód, który pokrywał koszty związane z budową studia. Dwa występy w Berkeley z 30 maja (oglądane przez Carlosa Santanę) i również dwa na wyspie Maui na Hawajach z 30 lipca były rejestrowane i w oparciu o to powstały później filmy: Jimi Plays Berkeley i Rainbow Bridge (oba wydane już po śmierci artysty). 4 lipca grupa wystąpiła na festiwalu w Atlancie, gdzie oglądało ją 150–200 tys. ludzi. 1 sierpnia 1970 występem w Honolulu na Hawajach trasa koncertowa została zakończona. Był to zarazem ostatni w życiu artysty koncert w ojczyźnie.

W wolnych dniach pomiędzy koncertami Hendrix pracował w studiu nad swoim nowym albumem First Rays of the New Rising Sun, na początku 1970 roku głównie w Record Plant. 15 czerwca otwarto nieoficjalnie jego własne studio Electric Lady, pomysł jego budowy pojawił się i został wdrożony do realizacji już w 1969. Wcześniej Hendrix nagrywał w różnych studiach, głównie w Olympic Studios w Londynie i Record Plant w Nowym Jorku. Własne studio miało być w dłuższej perspektywie tańsze od wynajmowanego. Miejscem, gdzie mógłby czuć się swobodnie, jego drugim domem, dlatego projekt, którego realizacji podjął się architekt i akustyk John Storyk, powstał na podstawie osobistych wskazówek muzyka. Studio powstało w Greenwich Village w centrum Nowego Jorku. Od 15 czerwca 1970 pracował już tylko w Electric Lady, a ostatnie wielościeżkowe nagranie studyjne – utwór „Slow Blues” pochodzi z 20 sierpnia 1970. Oficjalne otwarcie odbyło się 26 sierpnia 1970, wśród gości byli między innymi Yoko Ono i Johnny Winter, wtedy też ostatni raz pracował w Electric Lady, nagrał „Belly Button Window” oraz miksował inne utwory, później wyleciał do Londynu.

Po raz kolejny zespół przyjechał do Europy. W środku nocy z 30 na 31 sierpnia wystąpił na wyspie Wight, na zakończenie Isle of Wight Festival, który zgromadził 600 tys. publiczność. Był to jeden z najbardziej znanych koncertów Hendrixa, często błędnie określany mianem ostatniego, w rzeczywistości to pierwszy i zarazem ostatni koncert w Anglii od czasu dwukrotnego występu w Royal Albert Hall.

Tuż przed wyjściem na scenę poprosił Gerry’ego Stickellsa – menedżera trasy zespołu – o zanucenie hymnu Wielkiej Brytanii – moment ten zarejestrowany został na filmie dokumentującym występ. Chwilę później rozpoczął koncert własną wersją „God Save the Queen”. Ponad dwugodzinny występ zakończył jedną ze swych najnowszych kompozycji, utworem „In from the Storm. Kilka godzin później – 31 sierpnia wystąpił w Sztokholmie.

2 września w Aarhus zagrał tylko trzy utwory po czym zakończył występ. 4 września wystąpił w Berlinie, gitarzysta Robin Trower nazwał ten koncert „najwspanialszą rzeczą jaką kiedykolwiek widział”.

„Isle of Fehmarn Love & Peace Festival” był ostatnim koncertem. Pierwotnie zaplanowany na 5 września został przełożony na następny dzień ze względu na gwałtowną ulewę. Hendrix był najlepiej opłacanym artystą, za występ otrzymał 75 tys. marek niemieckich”.

Wśród publiczności szacowanej na 30 tys. osób znajdowali się między innymi członkowie rywalizujących ze sobą niemieckich gangów motocyklowych, którzy później podpalili kasy i główne biuro promotorów, a także próbowali podpalić scenę, ale ogień został na czas opanowany. Słychać było odgłosy strzałów z broni palnej, niegroźnie postrzeleni zostali Gerry Stickells i inny pracownik techniczny zespołu. Po zakończeniu koncertu muzycy w pośpiechu opuścili tereny festiwalu. Następnie Hendrix wrócił do Londynu, by odpocząć, wkrótce miał udać się do Nowego Jorku, Billy Cox wyjechał, ze względu na stan zdrowia, do swojego domu w Memphis, w Tennessee, dalszą część tournée anulowano. 16 września Hendrix wystąpił z Erikiem Burdonem i grupą War w klubie Ronniego Scotta w londyńskiej dzielnicy Soho; grał w kilku utworach w tle, był to jego ostatni występ przed publicznością. Przed jego śmiercią pojawiały się w brytyjskiej prasie informacje o planach dołączenia do Emerson, Lake and Palmer i utworzenia nowej grupy HELP (Hendrix, Emerson, Lake and Palmer). Muzycy nie prowadzili jednak żadnych poważnych rozmów na ten temat. Jimi rozmawiał z Chasem Chandlerem i prosił go by znów został jego menedżerem, chciał zwolnić Michaela Jeffery’ego.

W nocy 17 września dziewczyna Hendrixa Monika Dannemann zawiozła muzyka do mieszkania jakichś ludzi w pobliżu Marble Arch (nie powiedział z kim ma zamiar się spotkać, być może z Devon Wilson, która była w tym czasie w Londynie). Odebrała go godzinę później, a następnie razem wrócili do hotelu Samarkand. Hendrix napisał tam poemat „The Story of Life”, potem pił czerwone wino, wziął 9 tabletek nasennych Vesperax (zazwyczaj brał dwie) i poszedł spać. Kilka godzin później, gdy Dannemann obudziła się Hendrix był nieprzytomny, wymiotował i dusił się – próbowała go ocucić, ale nie dała rady. W końcu wezwała karetkę. Według ustaleń muzyk jeszcze żył, gdy dotarł do szpitala St. Mary Abbots, nie wiadomo, co wydarzyło się w ciągu następnych 20–40 minut. Zgon, który stwierdzono oficjalnie o 12:45, był spowodowany zachłyśnięciem się wymiocinami i zatruciem barbituranami. Sekcja zwłok wykazała, że nigdy nie był uzależniony od heroiny, w jego organizmie znaleziono jednak ślady Durophetu, amfetaminy, Seconalu i Allobarbitalu, które są głównymi składnikami tzw. Black Bombera, a także składniki Vesperaxu – Brallobarbitone i Quinalbarbitone. Najwięcej wykryto nikotyny, poziom alkoholu w moczu wynosił 46mg/100ml, w chwili zażycia przez niego Vesperaxu wynosił prawdopodobnie 100mg/100ml. Według policji i obsługi karetki pogotowia artysta został znaleziony sam w pokoju hotelowym, a drzwi były otwarte na oścież. Monika Dannemann w wywiadach wielokrotnie zmieniała swoją wersję wydarzeń.

Nieprawdziwym jest stwierdzenie, iż umarł z powodu przedawkowania narkotyków – zgon nastąpił w wyniku komplikacji po zażyciu środków nasennych. Oficjalnie przyjmuje się, że śmierć Jimiego Hendrixa była nieszczęśliwym wypadkiem, jednak nigdy nie udało się w 100% wykluczyć morderstwa lub samobójstwa. Pogrzeb odbył się 1 października w Dunlap Baptist Church przy Rainier Avenue South w Seattle, obecni byli na nim przyjaciele i rodzina artysty. W 1994 roku Scotland Yard wznowił śledztwo dotyczące śmierci Jimiego Hendrixa, zostało ono jednak umorzone.

W lutym 1971 roku Devon Wilson w niewyjaśnionych okolicznościach wypadła przez okno nowojorskiego Hotelu Chelsea. 5 marca 1973 roku w katastrofie lotniczej zginął Michael Jeffery, wiele osób w tym Noel Redding uważa, że Jeffery, który regularnie spóźniał się na samoloty wykorzystał okazję, aby symulować własną śmierć i uciec z pieniędzmi grupy. Techniczny zespołu James „Tappy” Wright w swojej książce „Rock Roadie” wydanej w 2009 roku twierdzi że menedżer Michael Jeffery zabił Hendrixa aby otrzymać 2 mln dolarów (1,2 mln funtów) z wypłaty ubezpieczenia na życie artysty. Doktor John Bannister, jeden z lekarzy ratujących Hendrixa w reakcji na wydanie książki Wrighta powiedział, że morderstwo jest prawdopodobne i wskazują na to dowody medyczne. Monika Dannemann popełniła samobójstwo 5 kwietnia 1996 roku.

Po śmierci Hendrixa sprzedaż płyt w czwartym kwartale wzrosła o 450% w porównaniu z trzecim kwartałem 1970 roku. Ponieważ gitarzysta nagrał tylko cztery płyty (w tym jedną koncertową), a pozostawił po sobie wiele niepublikowanych nagrań studyjnych i koncertowych, na rynku pojawiły się różnej jakości zestawienia. Pierwsza pośmiertna kompilacja studyjna The Cry of Love, na której znajdują się w większości ukończone przez artystę utwory, została wydana na początku 1971 roku. W tym samym roku ukazały się Rainbow Bridge, a w 1972 War Heroes, płyty te zawierają głównie kompozycje, które miały zostać umieszczone na podwójnym albumie First Rays of the New Rising Sun. W 1974 ukazała się Loose Ends, a w 1975 płyty Crash Landing i Midnight Lightning, ukazanie się dwóch ostatnich wzbudziło wiele kontrowersji ze względu na liczne poprawianie i edytowanie materiału wedle uznania producenta Alana Douglasa, np. dogrywanie fragmentów utworów przez przeciętnych studyjnych muzyków, którzy nie mieli nigdy styczności z Hendrixem. Nieprawdziwą jest informacja o kradzieży z mieszkania Hendrixa nagrań określanych mianem Black Gold – zostały one wcześniej przekazane Mitchowi Mitchellowi. W 1972 brytyjski producent Joe Boyd nakręcił film dokumentalny zatytułowany po prostu „Jimi Hendrix”, był on przez wiele lat wyświetlany w kinach na całym świecie. Podwójny album z soundtrackiem (Sound Track Recordings from the Film Jimi Hendrix) jest uważany za najlepszy z pośmiertnych wydawnictw. Pod koniec lat 80. i na początku lat 90. PolyGram i Warner-Reprise wydały powtórnie wiele albumów Hendrixa na płytach CD. Po jego śmierci wydano ok. 500 bootlegów.

W 1995 roku w wyniku długoletnich procesów sądowych ojciec artysty Al Hendrix otrzymał prawa do zarządzania muzyką syna, a po jego śmierci w 2002 roku przejęła je Janie Hendrix (przyrodnia siostra gitarzysty). Experience Hendrix L.L.C. firma na czele której stoi obecnie Janie Hendrix była krytykowana za wykorzystywanie wizerunku Jimiego do sprzedaży np. piłeczek golfowych, odświeżaczy powietrza i wielu innych produktów nie związanych w żaden sposób z muzyką. Brat muzyka, Leon Hendrix który przegrał długą batalię prawną o udziały w Experience Hendrix L.L.C. stwierdził że nie mają oni wizji i interesuje ich tylko zarabianie pieniędzy. Od 1995 roku wydano już reedycje wszystkich oryginalnych płyt Hendrixa, a także zupełnie nowe albumy studyjne i koncertowe, uzupełniając je wydawnictwami na płytach DVD, założono też własne wydawnictwo muzyczne Dagger Records. Od 1997 roku resztę płyt dystrybuowała firma Universal Music Group (wcześniej działająca pod nazwą MCA Records). Od 1 stycznia 2010 roku dystrybucją zajmuje się Sony BMG Music Entertainment, z którą podpisano umowę do 2018 roku.

Mówił wielokrotnie, że chciałby być pochowany w Anglii, jednak po jego śmierci Al Hendrix sprowadził ciało syna do Stanów, zostało złożone w Greenwood Memorial Park w Renton, w stanie Waszyngton. Tuż obok znalazły się cztery miejsca przeznaczone dla Leona i Janie Hendrix oraz dla samego Ala i jego żony Ayako „June” Fujita, która zmarła w 1999 roku. Widnieje tam napis poświęcony Hendrixowi: „Na zawsze w naszych sercach – James M. „Jimi” Hendrix – 1942–1970”, a pod nim obrazek przedstawiający gitarę Stratocaster (dla praworęcznych), taką z jakiej korzystał ten leworęczny gitarzysta. W 1984 roku, gdy zmarła Nora Hendrix (matka Ala), została podjęta decyzja o pochowaniu jej właśnie tu, w miejscu, które jest zarówno miejscem pochówku rodziny Hendrix, jak i atrakcją turystyczną odwiedzaną przez ponad 14 tys. ludzi rocznie. W 1999, cztery lata po odzyskaniu praw do muzyki artysty, Al Hendrix podjął decyzję o stworzeniu pomnika upamiętniającego syna.

Pomnik składa się z granitowej kopuły wspieranej przez trzy filary, na każdym widnieje u podstawy autograf artysty, z boku znajduje się zegar słoneczny z mosiężnym gnomonem, całość otoczona jest przez 54 działki należące do rodziny. Prace nie zostały jeszcze zakończone, brak też statuy z brązu przedstawiającej Jimiego Hendrixa, która – jak ogłoszono – powstaje we Włoszech.

W 1988 roku Al Hendrix założył fundację imienia swojego syna która wykorzystuje wizerunek artysty w celu przyciągnięcia kapitału aby realizować cele statutowe, do których należą: programy związane ze sztuką i muzyką oraz ochrona zdrowia i edukacja.