Metallica to amerykański zespół heavymetalowy założony w Los Angeles w 1981 roku przez Jamesa Hetfielda i Larsa Ulricha. Uważany za jeden z najważniejszych i najbardziej wpływowych zespołów metalowych lat 80.
James Alan Hetfield urodził się 3 sierpnia 1963 w Downey w stanie Kalifornia. Syn Cynthii i Virgila Hetfieldów. Ma dwóch przyrodnich braci Chrisa (ur. 1951) i Dave'a (ur. 1952) oraz siostrę Deannę. Do 15 roku życia mieszkał w miejscu swego urodzenia, Downey, na przedmieściach Los Angeles. Już jako dziewięciolatek rozpoczął naukę gry na fortepianie, potem na perkusji, aż w końcu na gitarze.
Rodzice Hetfielda (pochodzenia angielskiego) byli wyznawcami Chrześcijańskiej Nauki (Christian Science). Wyznawali oni, że wiara to jedyne źródło zdrowia i wiedzy. Matka Hetfielda zmarła na raka, ponieważ nie podjęła się leczenia. Po tym zdarzeniu Hetfield opuścił dom rodzinny (wielokrotnie wracał do tego wydarzenia w swoich tekstach). W wywiadzie przeprowadzonym wiele lat później Hetfield krytykował cały ruch Christian Science. Dobrze wypowiadał się natomiast o swoim ojcu. Podobno zwykł mawiać: „Jeżeli komuś nie podoba się to, co robisz, olej to". Z takiego założenia zawsze też wychodziła Metallica.
Pierwszym zespołem Jamesa był zespół Obsession, następnym był Phantom Lord (ta nazwa została wykorzystana przez muzyka do nadania tytułu utworowi zamieszczonemu na pierwszym albumie zespołu Metallica, Kill 'Em All). W 1981 roku poznał Larsa Ulricha, który zaproponował mu założenie kapeli. Sam Hetfield grał wtedy w zespole Leather Charm, był jednak niezadowolony ze współpracy z zespołem i zgodził się na jego propozycję. Początkowo James Hetfield nie wierzył w swoje możliwości wokalne. Dopiero podczas nagrywania drugiego albumu grupy - Ride The Lightning, odkrył, że rzeczywiście potrafi śpiewać wykonując utwory Escape i Fade to Black. Nie licząc jednego wyjątku (utworu To Live Is to Die autorstwa Cliffa Burtona) jest jedynym twórcą tekstów zespołu.
W roku 2004 został ogłoszony przez magazyn Rolling Stone człowiekiem roku. Nagrodę przyznano za przemianę, jaką wszyscy mogli zobaczyć w dokumencie Some Kind of Monster i podczas trasy koncertowej Madly in Anger with the World Tour.
James Hetfield udzielał się również w zespole Spastik Children.
Żonaty z Francescą, z którą ma córki - Calii Tee (13 czerwca 1998) i Marcellę Francescę (17 stycznia 2002), oraz syna - Castora Virgila (18 maja 2000).
Lars Ulrich (ur. 26 grudnia 1963 w Gentofte, Dania) to perkusista i jeden z założycieli zespołu Metallica.
Jest synem duńskiego tenisisty, Torbena Ulricha. Wbrew oczekiwaniom ojca nie został tenisistą, ale zaczął grać na perkusji. W 1981 roku Ulrich wyjechał do Wielkiej Brytanii, by obejrzeć swoich idoli muzycznych, między innymi zespoły Iron Maiden, Saxon i Deep Purple. Po powrocie do USA Lars dał ogłoszenie do gazety z informacją, że chce założyć zespół. Dzięki temu poznał Jamesa Hetfielda, z którym założył zespół Metallica.
Jest kontrowersyjną postacią, zwłaszcza po ukazaniu się filmu Some Kind of Monster, gdzie można było poznać Larsa jako bardzo konfliktowego i „wybuchowego” człowieka.
Od 2003 jest w związku małżeńskim z duńską aktorką Connie Nielsen, która urodziła mu syna w San Francisco w 2007. Ma on jeszcze dwóch synów ośmioletniego Mylesa i pięcioletniego Layne'a, których mamą jest poprzednia żona muzyka, Skylar Satenstein.
W 2009 roku w plebiscycie magazynu branżowego DRUM! został wyróżniony tytułem "najlepszego perkusisty metalowego".
Pomysłodawcą nazwy Metallica był promotor muzyki metalowej w San Francisco, Ron Quintana, który pod koniec 1981 roku planował stworzenie nowego czasopisma, mającego promować amerykańskie i brytyjskie zespoły metalowe. Ponieważ miał kilka pomysłów co do nazwy magazynu, zwrócił się o pomoc w wyborze do Larsa Ulricha. Metallica najbardziej spodobała się Ulrichowi, ale chciał jej użyć jako nazwy swojego zespołu. Zaproponował więc Quintanie nazwę Metal Mania dla jego czasopisma.
Początki Metalliki sięgają maja 1981, gdy wokalista i gitarzysta James Hetfield i perkusista Lars Ulrich spotkali się na jam session po zamieszczeniu ogłoszeń w tym samym wydaniu gazety The Recycler. Hetfield, występujący już wcześniej w kilku zespołach, nie był zadowolony z umiejętności Ulricha, który nie grał dotąd w żadnym zespole. Mimo wszystko postanowił z nim współpracować. Przez kilka miesięcy duet spotykał się razem, by improwizować, a przy okazji Ulrich zapoznawał Hetfielda z brytyjskimi zespołami metalowymi. 28 października 1981 uznaje się za datę założenia grupy, ponieważ wtedy Ulrich powiedział Hetfieldowi, że ma zarezerwowane miejsce na składance Metal Massacre (chociaż nie miał zespołu) wydawanej przez jego znajomego, Briana Slagela, założyciela wytwórni płytowej Metal Blade Records. Pod koniec 1981 roku Metallica (z gitarzystą prowadzącym Lloydem Grantem i basistą Ronem McGovneyem), nagrała utwór „Hit the Lights", skomponowany przez Hetfielda.
W lutym 1983 r. promotor oraz właściciel sklepu Rock 'n' Roll Heaven w New Jersey, Jon Zazula zaproponował Metallice zagranie kilku koncertów na Wschodnim Wybrzeżu. Zespół wyruszył pod koniec marca 1983 w długą podróż na drugi koniec Stanów Zjednoczonych, w czasie której członkowie zespołu zaczęli coraz bardziej zwracać uwagę na alkoholowe uzależnienie Dave'a Mustaine'a. Ostatecznie, na początku kwietnia 1983 Mustaine'a wyrzucono z zespołu, a za namową menedżera Metalliki, Marka Whitakera, na jego miejsce wybrany został Kirk Hammett. Hetfield i Ulrich poznali go (tak samo jak Whitakera) pod koniec 1982 podczas wspólnego koncertu z zespołem Exodus, w którym grał Hammett. Jon Zazula nie planował jedynie zorganizowania paru występów Metallice, ale również liczył na załatwienie kontraktu nagraniowego zespołowi. Gdy mu się to nie udało, postanowił założyć razem z żoną Marshą własną wytwórnię Megaforce Records, z którą grupa podpisała kontrakt 3 maja 1983.
Zaledwie siedem dni później Metallica wstąpiła do Music America Recording Studios, by w ciągu 17 dni zarejestrować materiał na swój pierwszy album studyjny. 25 lipca 1983 została wydana płyta Kill 'Em All[http://www.youtube.com/watch?v=aAITxlCsj4Y ], którą zespół od razu zwrócił na siebie uwagę. Dwa dni po wydaniu albumu Metallica wyruszyła razem z zespołem Raven w trasę koncertową po Stanach Zjednoczonych, nazwaną Kill 'Em All for One Tour, trwającą do 3 września 1983.
Pod koniec 1983 roku Metallica przeprowadziła się z San Francisco do New Jersey i zaczęła komponować utwory na następny album. W międzyczasie wykonywała je podczas wspólnych koncertów z zespołem Anthrax.
Początek 1984 roku okazał się dla zespołu niekorzystny, ponieważ został on okradziony z całego sprzętu (z wyjątkiem gitar, które muzycy schowali w obawie przed zimnem) po koncercie w Bostonie w stanie Massachusetts. 20 lutego 1984r. Metallica rozpoczęła nagrywanie utworów na następny album studyjny w Sweet Silence Studios w Kopenhadze. Zespół postanowił wyprodukować album samodzielnie, korzystając tylko z pomocy producenta Flemminga Rasmussena. Sesja nagraniowa zakończyła się 14 marca, po czym zespół skupił się na występach koncertowych. 30 lipca 1984 wytwórnia Megaforce Records wydała album Ride the Lightning[http://www.youtube.com/watch?v=sfs6FYHcW9s]. Chociaż album był krytykowany przez niektórych fanów zespołu za obecność „Fade to Black" na nim, to jednak utwór w ocenie krytyków jest uznawany za "metalową klasykę wszech czasów," a cały album za rewolucyjny. 2 sierpnia 1984, trzy dni po wydaniu płyty, Metallica postanowiła zwolnić swojego dotychczasowego menedżera Marka Whitakera oraz odejść od Jona Zazuli i jego wytwórni Megaforce. Powodem tego było poznanie dzień wcześniej przez zespół Cliffa Burnsteina, menedżera oraz założyciela (z Peterem Menschem) QPrime Management, które wcześniej pomogło w wypromowaniu takich zespołów jak AC/DC, Aerosmith, czy Scorpions. Mimo że Metallikę obowiązywał kontrakt z wytwórnią Megaforce, obyło się bez rozpraw sądowych, gdyż okazało się, że Zazula złamał warunki umowy z zespołem, wydając 25 tysięcy więcej kopii albumu Ride the Lightning niż powinien. Dzięki współpracy z nowymi menedżerami 12 września 1984 r. Metallica podpisała nowy kontrakt z wytwórnią Elektra Records, a 16 listopada wyruszyła w trasę koncertową Bang the Head That Doesn't Bang Tour, trwającą do 19 marca 1985 r. i obejmującą koncerty w Europie (z zespołem Tank) i w USA oraz jeden występ w Kanadzie (z zespołami W.A.S.P. i Armored Saint). Podczas tej trasy koncertowej zespół zyskał przydomek „Alcoholica”, odwołujący się do uzależnienia członków od nadmiernego spożywania alkoholu.
W połowie 1985 r. zespół rozpoczął komponowanie utworów na kolejny album i dawał od czasu do czasu koncerty. Z początkiem września 1985 r., ponownie w Sweet Silence Studios, Metallica rozpoczęła nagrywanie nowego albumu, którego produkcją zajął się sam zespół oraz Flemming Rasmussen. Sesja nagraniowa trwała do 27 grudnia 1985 r.
Na początku 1986 roku miksowanie nagranego materiału rozpoczął Michael Wagener, a w międzyczasie Hetfield i Burton zaczęli występować w zespole Spastik Children. 3 marca 1986 został wydany album Master of Puppets [http://www.youtube.com/watch?v=2HEGGlYg7_Y ].
Jest to pierwsza płyta grupy nagrana dla wytwórni Elektra. W przeciwieństwie do poprzedniej wytwórni, Megaforce Records, teraz zespół nie miał ustalonej daty wydania albumu z czego – jak uważają członkowie grupy – Metallica skorzystała. W rezultacie, Master of Puppets jest określany przez niektórych krytyków za najlepszą płytę heavymetalową kiedykolwiek nagraną.
Zarazem jest to ostatni album nagrany z basistą Cliffem Burtonem, który zginął w wypadku drogowym niedaleko Ljungby w Szwecji - nad ranem 27 września 1986 roku, wypadł przez okno a następnie został przygnieciony przez autobus, którym grupa poruszała się w trakcie trasy promującej Master of Puppets.
Latem 1985 Metallica rozpoczęła tworzenie utworów na album. Członkowie zespołu nagrywali swoje pomysły, a potem – jak opowiada gitarzysta prowadzący Kirk Hammett – "słuchaliśmy tych kaset i wybieraliśmy riffy, które naszym zdaniem były na tyle dobre, aby można było z nich zbudować utwór." Perkusista grupy, Lars Ulrich, miał również udział w tworzeniu riffów; nucił gitarzyście rytmicznemu Jamesowi Hetfieldowi wymyśloną melodię, którą on zamieniał potem na riff.
Również podczas lata 1985, Metallica koncertowała od czasu do czasu. W sierpniu zagrała dwa koncerty przed jednymi z liczniejszych widowni w swojej historii. Pierwszym był występ na festiwalu Monsters of Rock w Donington w Anglii, 17 sierpnia 1985, przed publicznością liczącą ponad 70 tysięcy ludzi, która nie przyjęła zespołu pozytywnie. Wynikało to z tego, że tego dnia razem z Metalliką występowały też m.in. zespoły Bon Jovi i Ratt, grające muzykę pop-metalową, której Metallica nie gra, co tak określił publice James Hetfield:
„Jeśli przyszliście tutaj by zobaczyć spandex, pomalowane oczy, i słowa "rock & roll, kochanie" w każdej pieprzonej piosence, to nie jest ten pieprzony zespół.”
Te słowa były odpowiedzią na obrzucanie zespołu różnorodnymi rzeczami. Jak wspomina Hetfield wśród nich „były głównie taśmy dem, kwiaty, ulotki, bielizny, staniki, i inne g*wna, które tu przyleciały." Wśród różnorodności była jeszcze jedna "rzecz:"
„Podczas pierwszego występu w Donington, jakiś gość przyniósł ze sobą pieprzoną...chyba całą świnię, którą pociął na kawałki podczas koncertu i rzucił je na scenę. Patrzę – tam jest jedno ramię, nogi są tam, i w końcu wyskoczyła głowa – to było jak: "o cholera, człowieku!" Po zakończeniu koncertu, zebraliśmy wszystkie kawałki ze sceny – zgłodniałem.”
Dzięki temu koncertowi Metallice zwiększyła się popularność oraz podwoiła sprzedaż płyt w Anglii. Drugi występ zespołu przed liczną widownią miał miejsce 31 sierpnia 1985 na festiwalu Day on the Green odbywającym się w Oakland w USA. Metallica występowała na nim m.in. razem ze Scorpionsami i ponownie z Ratt. Widownia licząca ponad 60 tysięcy ludzi przyjęła zespół pozytywnie. Tak Cliff Burton wspomina koncert:
Publika była naprawdę cholernie dobra – naprawdę duża. Byłem naprawdę cholernie pijany. Domyślam się, że zagraliśmy w porządku. To jest cholernie trudne do powiedzenia, gdy jesteś na scenie. Naprawdę nie wiesz, co się dzieje, po prostu to robisz i później odkrywasz co się działo.
Po występie pijani członkowie zespołu zdemolowali swoją garderobę. Hetfild wspomina to w sposób następujący:
„Ja i kilku moich kumpli byliśmy tak strasznie pijani, że rzucaliśmy owocami dookoła. Rzuciliśmy owoc, który rozprysł się na kratownicy, otworze prowadzącym do następnej przyczepy, więc owoc mógł rozpryskać się na każdym, kto akurat tam był. Więc rzucaliśmy tymi wszystkimi rzeczami, aż po awokado, które było wszystkim co nam zostało z miski z owocami. Nie wiedzieć czemu, awokado nie chciało się zmieścić. Więc wzięliśmy kij baseballowy i rozwaliliśmy otwór. Potem wrzuciliśmy tam meble. Cała przyczepa została zdemolowana, gruntownie.”
Występ był transmitowany w telewizji i wykonanie z niego utworu "For Whom the Bell Tolls" jest zawarte w filmie Metalliki, Cliff 'Em All!, z 1987.
Dzień po występie grupy na festiwalu Day on the Green, 1 września 1985, Lars Ulrich rozpoczął razem z Flemmingiem Rasmussenem nagrywanie ścieżek perkusji na nowy album Metalliki – Master of Puppets. Reszta zespołu dołączyła kilka dni później. Tak jak w przypadku poprzedniego albumu, Ride the Lightning, sesja nagraniowa miała miejsce w studiach nagraniowych Sweet Silence Studios w Kopenhadze w Danii. Za produkcję albumu odpowiedzialna była Metallica i wspomniany już Rasmussen. Ledwie dwa tygodnie po rozpoczęciu sesji nagraniowej, 14 września 1985, Metallica już zaprezentowała publiczności nowy utwór – „Disposable Heroes" – na festiwalu zorganizowanym w RFN przez magazyn „Metal Hammer.”
W przeciwieństwie do swoich pierwszych dwóch albumów wydanych przez wytwórnię Megaforce Records, Metallica nie miała już z góry ustalonej przez wytwórnię Elektra Records daty premiery swojego trzeciego (jak i następnych) albumu, z czego postanowiła skorzystać przy nagrywaniu:
„Przy nagrywaniu tego albumu po raz pierwszy byliśmy w sytuacji komfortowej. W poprzednich wyznaczano ostateczną datę wydania ze względu na ograniczenia finansowe. Myślę, że wykorzystaliśmy tę okazję. Nie śpieszyliśmy się i robiliśmy wszystko, żeby wyszło naprawdę dobrze. Często jest tak, szczególnie przy pierwszej płycie, że zespół wchodzi do studia, znajduje właściwe brzmienie gitary czy perkusji i w błyskawicznym tempie nagrywa całość. Ale Master of Puppets jest płytą różnorodną i dopracowaną w szczegółach, co zresztą słychać. Czasami zdarzało się, że cały dzień albo nawet dwa schodziły nam na samym wyszukaniu brzmienia gitary do konkretnego fragmentu jednego kawałka.” - powiedział Lars Ulrich.
Tematyka utworów na albumie dotyczy m.in. manipulacji... Hetfield skomentował to w sposób następujacy:
„W „Welcome Home (Sanitarium)" bohaterem jest ktoś kto żyje, jak mu się podoba, i robi nieraz zwariowane rzeczy. Inni mówią: "To nie w porządku, co ty wyprawiasz." I odsyłają go do "sanatorium." A tam nikogo już nie obchodzi, co z nim będzie. Aplikuje się pacjentowi jakieś leki, wpycha się w kaftan bezpieczeństwa a koniec jest najczęściej tragiczny. Do napisania tej piosenki zainspirował nas film Lot nad kukułczym gniazdem. „Orion" zaś to imię zuchwałego i niezwykle silnego myśliwego w mitologii greckiej, który prawdopodobnie zginął z ręki Artemidy – bogini nagłej śmierci. Jest to także nazwa jednego z gwiazdozbiorów. Wydaje się, że nie przypadkiem tak właśnie zatytułowany jest przedostatni utwór na płycie. Podzielony na kilka części, z łagodnym kosmicznym wstępem, a zakończony groźnym i ciężkim uderzeniem rozgniewanych bogów.”
Chciałbym jeszcze trochę uwagi poświęcić okładce, powiem więcej dość specyficznej i najbardziej rozpoznawalnej okładce, gdyż to właśnie ten emblemat widnieje z reguły na koszulkach fanów...
Grafika na płycie przedstawia „Ręce Pana”, sznurki i „groby marionetek”- obraz bardzo wymowny, jeśli wziąć tematykę płyty dosławnie. Sam zespół nie ułatwia zadania, w jaki sposób odczytywać ten obraz dziś (nie doszukałem się przynajmniej tego w bardziej lub mniej oficjalnych biografiach).
Są tacy, którzy łączą tematykę okładki z ulubionym filmem wokalisty Metalliki: „Dobry, zły, brzydki” Sergia Leone, którego finałowa scena rozgrywa się właśnie na cmentarzu.... Inni sądzą (głównie dzięki tytułowej piosence), że w grobach legły marionetki, podporządkowane „władcy narkotycznej wizji”... Są i tacy (ci bardziej drobiazgowi, którzy potrafią zaobserwować każdy nawet najmniejszy detal), którzy symboliki okładki dopatrują się w wiszącym na jednym krzyżu (po lewej stronie) wojskowym hełmie i odnoszą całość do piosenki „Disposable Heros”, która opowiada o katastroficznych skutkach wojny na ludzką psychikę (temat bardzo popularny w utworach Metalliki)... Jaka jest zatem prawda... Tego myślę się nie dowiemy...
Master of Puppets został wydany 3 marca 1986 przez wytwórnię Elektra i osiągnął 29. pozycję na krajowym zestawieniu w Stanach Zjednoczonych. Trafienie albumu do pierwszej 30. w USA było zaskoczeniem dla wielu osób ponieważ popularność Metalliki była oparta na graniu koncertów. Zespół miał dotychczas wydane jedynie trzy mało-popularne single i żadnego teledysku, a Master of Puppets nie był dodatkowo promowany przez żaden singel. Jakby tego było mało, 4 listopada 1986, albumowi (jako pierwszemu Metalliki) została przyznana złota płyta w USA za sprzedanie 500 tysięcy kopii w tym kraju, a z dniem 9 czerwca 2003 płyta została sprzedana już w 6 milionach kopii.
Określany przez niektórych krytyków jako najlepszy album heavymetalowy kiedykolwiek nagrany, Master of Puppets jest uważany za wielką i przełomową płytę Metalliki. Krytycy zgodnie porównują album do poprzedniego wydawnictwa p.t. Ride the Lightning począwszy od bliskoznacznego rozmieszczenia utworów, poprzez zwrócenie uwagi na mniejszy postęp jaki przyniósł Master of Puppets w porównaniu z postępem jaki przyniósł Ride the Lightning po albumie Kill 'Em All, aż do samej muzyki, która ich zdaniem wydaje się "bardziej Metallikowa" i bardziej spójna.
Serwisy IGN i Metal-Rules.com sklasyfikowały album na 1. pozycjach swoich zestawień na – odpowiednio – 25 Najlepszych Albumów Metalowych i 100 Najlepszych Albumów Heavymetalowych. Magazyn „Time” uplasował Master of Puppets wśród 100 Albumów Wszech Czasów – listy zestawiającej najlepsze i najbardziej wpływowe płyty wszech czasów. Magazyn "Rolling Stone" sklasyfikował album na 167. pozycji zestawienia na 500 Albumów Wszech Czasów. Robert Dimery umieścił album w swojej książce 1001 albumów muzycznych. Historia muzyki rozrywkowej.
Roman Kostrzewski legendarny lider KATA pisze o tym albumie: „Zasadniczo jestem muzykiem metalowym. Dokonałem kiedyś takiego wyboru, a jedną z płyt, które mnie w tym utwierdziły był Master of Puppets. I bardzo cenię ją do tej pory... Na pewno okazała się ważna dla Kata. Myślę, że oddech wymarłych światów był płytą nawiązującą do Master of Puppets... Pamiętam, że pierwszy album Metalliki Kill’ Em All odebrałem jako bliski Black Sabbath, chociaż czuło się tam punkowe wpływy. Drugi Ride The Lighting- nie przekonał mnie do końca. A Master of Puppets od razu do mnie trafił. Metallika znalazła w tych utworach „złoty środek”. W muzyce z dwóch pierwszych płyt była młodzięczość, euforia- natomiast tutaj ujawnia się dojrzałość. Dużo jest w tej muzyce życia, ale też są przemyślenia. Jest metalowy kult mocy, ostrych dźwięków, lecz też słychać poszanowanie dla harmonii, która zawsze była ważna w hard rocku. Jest duża rozpiętość dynamiczna i fajna różnorodność w obrębie utworów. I cała płyta jest odpowiednio urozmaicona. A przy tym to muzyka zaangarzowana. Muzyka, przy której naprawdę można odpłynąć.”
27 marca 1986 rozpoczyna się trasa koncertowa zespołu Damage, Inc. Tour podzielona na dwie części. Pierwsza była część amerykańska w której Metallica grała jako support dla grupy Ozzy'ego Osbourne'a. Trasa zakończyła się 3 sierpnia 1986, a Osbourne tak zapamiętał zespół:
„Pamiętam Metallikę, która otwierała trasę dla mnie wiele dobrych lat temu. Zwykłem mijać ich autokar przed występami i słyszeć ich grających stare utwory Black Sabbath, więc pomyślałem, że robią sobie ze mnie żarty. I oni nie chcieli ze mną rozmawiać i zawsze trzymali swój dystans, więc pomyślałem, że to jest naprawdę dziwne. Spytałem ich menedżera koncertowego oto i powiedziałem: "Czy to ich sposób na żartowanie?," a on powiedział: "Nie, oni uważają, że jesteście...bogami.””
10 września 1986 następuje początek drugiej części trasy koncertowej. Odbywa się ona tym razem w Europie, ale zostaje przerwana 27 września 1986. W czasie podróży ze Sztokholmu w Szwecji do Kopenhagi w Danii nad ranem w okolicach szwedzkiego miasta Ljungby autokar zespołu wpadł w poślizg i zaczął koziołkowanie w trakcie którego przez okno wypadł basista Cliff Burton po czym autokar ląduje na nim i go zabija. Reszta pasażerów włącznie z trzema pozostałymi członkami grupy przeżyła wypadek,, ale istnienie Metalliki stanęło pod znakiem zapytania. Matka Burtona przekonała zespół do dalszej gry i pod koniec października grupa rozpoczęła przesłuchania. Po przesłuchaniu ponad 40 basistów 28 października 1986 nowym basistą Metalliki zostaje Jason Newsted. 8 stycznia 1987 zostaje wznowiona trasa Damage, Inc. Tour, 10 i 11 lutego grupa gra po raz pierwszy dwa koncerty w Polsce mające miejsce w katowickim Spodku, i dwa dni później kończy trasę w Göteborgu w Szwecji.
8 stycznia 1987 w Kopenhadze Metallica wznowiła trasę koncertową Damage, Inc. Tour. Została ona zakończona 13 lutego 1987, ale jeszcze przed jej końcem zespół po raz pierwszy zagrał koncert w Polsce. Po trasie koncertowej członkowie zespołu (oprócz Hetfielda, który złamał rękę) zaczęli organizować próby w garażu Ulricha, na których grali głównie covery. Kilka coverów zostało zarejestrowanych przez zespół od 9 do 15 lipca 1987 w studiach A&M oraz Conway w Los Angeles i zostały one wydane 24 sierpnia 1987 na minialbumie o nazwie Garage Days Re-Revisited. We wrześniu członkowie zespołu zaczęli komponować utwory na kolejny album studyjny. 17 listopada 1987 Metallica wydała swój pierwszy film pt. Cliff 'Em All!. Jest to hołd dla Cliffa Burtona w postaci amatorskich, profesjonalnych oraz prywatnych nagrań wideo.
28 stycznia 1988 Metallica weszła do One On One Studios w Los Angeles, aby razem z producentem Mikiem Clinkiem, znanym ze współpracy z zespołem Guns N' Roses, nagrać czwarty album studyjny. Współpraca z nowym producentem okazała się jednak niezadowalająca i w marcu 1988 zespół rozpoczął nagrania od nowa – ponownie z Flemmingiem Rasmussenem. Sesja została zakończona na początku maja 1988. Po sesji, od 27 maja do 30 sierpnia 1988, Metallica występowała na festiwalu Monsters of Rock. 6 września 1988 został wydany album ...And Justice for All i trafił na 6. pozycję krajowego zestawienia w USA. 11 września 1988 zespół wyruszył w trasę koncertową Damaged Justice Tour, trwającą do 7 października 1989. W międzyczasie, 6 grudnia 1988, Metallica nagrała swój pierwszy teledysk do utworu "One," którego premiera nastąpiła 22 stycznia 1989. Razem z debiutanckim wideoklipem Metallica zadebiutowała z singlem "One" na krajowej liście przebojów w Stanach Zjednoczonych osiągając 35. miejsce.
Logo z tej płyty jest również rozpoznawalne... Pamiętam, że na przełomie lat 80. i 90. miałem właśnie taką koszulkę...
22 lutego 1989 Metallica, jako jeden z kandydatów do nagrody, wystąpiła po raz pierwszy na ceremonii Grammy Awards. W kategorii Best Hard Rock/Metal Performance Vocal or Instrumental nominowany został album ...And Justice for All. Mimo wykonania przez zespół utworu "One," zwycięzcą został album Crest of a Knave zespołu Jethro Tull, który nawet nie przybył na ceremonię, ponieważ był pewien (jak i wiele innych osób), że nagrodę zdobędzie Metallica. 6 czerwca 1989 zespół wydał swój drugi film, 2 of One. 6 września 1989 teledysk do utworu "One," nominowany na ceremonii MTV Video Music Awards w kategorii Best Heavy Metal Video, przegrał z teledyskiem do utworu „Sweet Child O' Mine"[http://www.youtube.com/watch?v=1w7OgIMMRc4] zespołu Guns N' Roses.
21 lutego 1990 Metallica otrzymała swoją pierwszą nagrodę Grammy w kategorii Best Metal Performance za utwór "One." Od 16 maja do 30 czerwca Metallica ponownie uczestniczyła w festiwalu Monsters of Rock, a od lipca do września 1990 komponowała utwory na następny album studyjny. Już 6 października 1990, ponownie w One On One Studios, rozpoczęła sesję nagraniową piątego albumu studyjnego. Producentem został Bob Rock.
Sesja nagraniowa została zakończona 16 czerwca 1991. 10 sierpnia 1991 Metallica rozpoczęła występy w ramach festiwalu Monsters of Rock, a dwa dni później wydany został album Metallica, trafiając na 1. pozycję krajowego zestawienia w Stanach Zjednoczonych. W ciągu tygodnia sprzedano w USA ponad 600 tysięcy egzemplarzy płyty. Album promowało pięć singli: "Enter Sandman" "The Unforgiven," "Nothing Else Matters," "Wherever I May Roam" i "Sad But True." Z nich wszystkich, największy sukces osiągnął pierwszy singel, "Enter Sandman," osiągając 16. pozycję na krajowym oraz 10. na rockowym zestawieniu w Stanach Zjednoczonych [http://www.youtube.com/watch?v=5thgJcPD1CU].
W lecie 1991 roku zorganizowano Monsters Of Rock, słynne tournee, którego headlinerem było wówczas AC/DC. Metallica pomimo swojej wielkości osiągniętej pod koniec lat 80-tych zgodziła się na supportowanie AC/DC podczas Monsters Of Rock, dwumiesięcznej trasy obejmującej cały kontynent europejski i kończącej się słynnym już występem w Moskwie przed półmilionową publiką. 13 sierpnia 1991 roku, tuż po wydaniu najsłynniejszego albumu zespołu - "Metallica", Czterej Jeźdźcy jeszcze nieświadomi olbrzymiego sukcesu swojego nowego dzieła przyjechali na Stadion Śląski w Chorzowie. Mieli zagrać jako drudzy w kolejności, po Queensrÿche grającym progresywny metal, a przed gwiazdą wieczoru - wspomnianym AC/DC. Metallica z racji ograniczonego czasu wykonała 13 utworów, w tym dwa z „The Black Album" („Enter Sandman" i „Sad But True"). Po raz pierwszy Polacy mieli także okazję usłyszeć na żywo "Harvester Of Sorrow", "One" i "Last Caress". Mówi się, że występ Metalliki przyćmił nieco koncert AC/DC i fani żałowali, że grupa z Kalifornii nie dostała więcej czasu. Nasz kraj nie znalazł się niestety w rozpisce trzyletniej aż, właściwej trasy promującej płytę „Metallica", z trzygodzinnymi koncertami.
12 października 1991, Metallica zakończyła występy w ramach festiwalu Monsters of Rock, ale jeszcze na przedostatnim występie, 28 września 1991 w Moskwie, zespół wystąpił przed widownią liczącą od 150 do 500 tysięcy ludzi. 29 października 1991 grupa wyruszyła w trasę koncertową Wherever I May Roam Tour, występując m.in. 20 kwietnia 1992 na The Freddie Mercury Tribute Concert na londyńskim stadionie Wembley. Trasa została przerwana 5 lipca 1992.
17 lipca 1992 zespół wyruszył w oddzielną trasę koncertową Metallica/GNR Stadium Tour z zespołem Guns N' Roses. 8 sierpnia 1992 miał miejsce koncert w Montrealu. Gdy Metallica kończyła grać wstęp do utworu "Fade to Black," doszło do przedwczesnego wybuchu płomieni, co doprowadziło do poparzeń 2. i 3. stopnia na twarzy, ramionach, dłoniach, i nogach Jamesa Hetfielda, który stał za blisko miejsca, gdzie nastąpił zapłon. Z tego powodu trasa została przerwana. Hetfield mimo ciężkich obrażeń mógł śpiewać, ale nie mógł grać na gitarze, więc tymczasowo zastąpił go w tym John Marshall. Trasa została wznowiona 25 sierpnia i zakończona 6 października 1992. 9 września 1992 Metallica na MTV Video Music Awards po raz pierwszy otrzymała nagrodę w kategorii Best Metal/Hard Rock Video za teledysk do utworu "Enter Sandman." 22 października 1992 zespół wznowił trasę koncertową Wherever I May Roam Tour, która zakończyła się 8 maja 1993. Po niej wyruszył 19 maja w krótką trasę Nowhere Else to Roam Tour, trwającą do 4 lipca 1993. W trakcie gdy Metallica koncertowała, 17 listopada 1992 został wydany film dokumentalny zespołu, A Year and a Half in the Life of Metallica, ukazujący sesję nagraniową albumu Metallica oraz wydarzenia z tras koncertowych po wydaniu albumu. Gdy zespół zakończył już koncertowanie, 23 listopada 1993 ukazał się koncertowy box set, Live Shit: Binge & Purge, zawierający zapis audio występów grupy z 25, 26 i 27 lutego oraz 1 i 2 marca 1993 w stolicy Meksyku, oraz dwa zapisy wideo występów z 13 i 14 stycznia 1992 w San Diego w stanie Kalifornia i z 29 i 30 sierpnia 1989 w Seattle w stanie Waszyngton. Sprzedany został na świecie w ponad milionie kopii, co czyni go najlepiej sprzedającym się koncertowym box setem w historii.
28 maja 1994 Metallica ruszyła w trasę koncertową Summer Shit: Shit in the Sheds Tour, trwającą do 21 sierpnia 1994. W październiku 1994, Hetfield i Ulrich zaczęli komponować utwory na kolejny album studyjny. Z początkiem maja 1995, Metallica rozpoczęła kolejną sesję nagraniową z producentem Bobem Rockiem w The Plant Studios w Sausalito w stanie Kalifornia. W trakcie sesji zespół zorganizował minitrasę Escape from the Studio '95.
Z początkiem lutego 1996 Metallica zakończyła sesję nagraniową. 3 czerwca 1996 wydany został album Load[http://www.youtube.com/watch?v=fAoDPRZO2sc], który tak samo jak poprzedni album studyjny osiągnął 1. pozycję w USA. Single promujące album zajmowały wysokie miejsca w USA: "Until It Sleeps" osiągnął 10. pozycję na krajowej, a na rockowej – jako pierwszy singel Metalliki – pozycję numer 1.; "Hero of the Day," "King Nothing," "Bleeding Me," "Ain't My Bitch" zajmowały kolejno 1., 6., 6. i 15. pozycję na zestawieniu rockowym. Nowy album wyróżnia, co wielu fanom grupy się nie spodobało, skierowanie Metalliki w stronę alternatywnego rocka i zmiana wizerunku wyróżniająca się przede wszystkim skróceniem włosów przez członków zespołu. Reakcja fanów była uzasadniona oryginalnym wizerunkiem Metalliki, która od początku działalności "wyglądała i mówiła, jakby pochodziła z ulicy". Od 27 czerwca do 5 sierpnia 1996, zespół uczestniczył w festiwalu Lollapalooza, a od 6 września 1996 do 28 maja 1997 koncertował w ramach trasy Poor Touring Me. Od lipca do października 1997 zespół, ponownie w The Plant Studios, nagrywał materiał na kolejny album studyjny, wykorzystując do tego m.in. pozostałości z poprzedniej sesji nagraniowej. W sierpniu i listopadzie 1997 dał po kilka występów w ramach minitrasy Reload Promo Tour. 17 listopada 1997 wydany został album Reload [http://www.youtube.com/watch?v=77xHLTAx9FQ], również osiągając 1. pozycję w USA. Album promowały cztery single: „The Memory Remains," „The Unforgiven II," „Fuel," i „Better Than You," które, podobnie jak single z poprzedniego albumu, osiągnęły wysokie pozycje na rockowej liście przebojów w USA: kolejno 3., 2., 6. i 7.
|
