2 kwietnia 1998 Metallica ruszyła w trasę koncertową Poor Retouring Me, trwającą do 13 września 1998. Od następnego dnia, w przeciągu pół miesiąca, grupa nagrała w The Plant Studios nowe covery na następny album. W drugiej połowie listopada 1998 zespół dał pięć występów w ramach minitrasy Garage, Inc. Promo Tour i w międzyczasie, 23 listopada 1998, został wydany album kompilacyjny Garage, Inc. [http://www.youtube.com/watch?v=XF1HYHL_-Jc], zawierający wyłącznie covery. 8 grudnia 1998 Metallica wydała film koncertowy Cunning Stunts – występ grupy z 9 i 10 maja 1997 w Fort Worth w stanie Teksas.
Od 18 do 20 kwietnia grupa przygotowywała się do koncertu, a 21 i 22 kwietnia zagrała koncert w Berkeley Community Theater w Berkeley w stanie Kalifornia razem z Orkiestrą Symfoniczną z San Francisco, dyrygowaną przez Michaela Kamena. 30 kwietnia 1999 Metallica ruszyła w trasę koncertową Garage Remains the Same Tour, trwającą do 30 lipca 1999. 19 i 23 listopada 1999 grupa dała kolejne dwa koncerty z orkiestrami symfonicznymi: w Berlinie z Filmową Orkiestrą z Babelsberga (ang. Babelsberger Film Orchester), a w Nowym Jorku z nowojorską Orkiestrą Symfoniczną. Obie orkiestry również były dyrygowane przez Michaela Kamena. Pomiędzy oboma koncertami, 22 listopada 1999, został wydany album/film koncertowy S&M, będący zapisem koncertu Metalliki z Orkiestrą Symfoniczną z San Francisco. Grupa rozpoczęła rok 2000 minitrasą Mini Millennium Tour.
13 kwietnia 2000 została zapoczątkowana rozprawa sądowa, w której Metallica pozwała Napstera – serwis pozwalający na pobieranie za darmo cyfrowych plików muzycznych. W konfrontacji z Napsterem czynny udział brał jedynie perkusista Lars Ulrich, dostarczając m.in. listę ponad 350 tysięcy osób, które pobierały utwory zespołu, oraz zeznając przed Komisją Sądowniczą Senatu Stanów Zjednoczonych, i to na niego spadła największa krytyka. Cała sprawa przyczyniła się dodatkowo do utraty przez zespół wielu fanów, którzy demonstrowali swoją złość na grupę poprzez niszczenie swoich zakupionych albumów Metalliki przed budynkiem sądu, w którym odbywała się rozprawa. 23 czerwca 2000 zespół wyruszył w trasę koncertową Summer Sanitarium Tour, trwającą do 9 sierpnia 2000. 30 listopada 2000 grupa wystąpiła na ceremonii My VH1 Music Awards. Dla jednego z członków zespołu był to ostatni występ z Metalliką.
17 stycznia 2001 basista Jason Newsted odszedł z zespołu z powodów osobistych oraz wskutek zmęczenia psychicznego. Również w styczniu pozostali członkowie grupy: James Hetfield, Lars Ulrich i Kirk Hammett zaczęli korzystać z pomocy terapeuty, Phila Towle'a, który miał pomóc rozwiązać problem z rosnącym w zespole napięciem. Mimo odejścia Newsteda, trójka członków zespołu nie zorganizowała przesłuchań basistów, lecz 23 kwietnia 2001 rozpoczęła nagrywanie nowego albumu, a tymczasowym basistą zespołu został producent albumu, Bob Rock. Zanim Metallica zaczęła nagrania, filmowcy Bruce Sinofsky i Joe Berlinger zostali zaangażowani do udokumentowania procesu nagraniowego. 12 lipca Metallica i Napster ogłosili porozumienie, a 19 lipca 2001 przerwano sesję nagraniową nowego albumu, gdy James Hetfield udał się do kliniki odwykowej, by wyleczyć się z alkoholizmu i innych uzależnień. 6 listopada 2001 został wydany film dokumentalny z serii Classic Albums, opowiadający o albumie Metallica. 3 grudnia 2001 James Hetfield opuścił klinikę odwykową.
1 maja 2002 Metallica wznowiła nagrywanie nowego albumu w studiu HQ, a w grudniu 2002 rozpoczęła przesłuchania basistów.
Po trzech miesiącach przesłuchań, 24 lutego 2003, nowym basistą Metalliki został Robert Trujillo. 8 kwietnia 2003 zespół zakończył sesję nagraniową nowego albumu studyjnego. 5 czerwca 2003 została wydana płyta St. Anger[http://www.youtube.com/watch?v=_3ZMQoRHkas]. Dotarła do 1. miejsca na krajowym zestawieniu w Stanach Zjednoczonych, zaś pierwszy singel promujący album, "St. Anger," osiągnął 2. pozycję na rockowej liście przebojów. Album promowały jeszcze trzy single: "Frantic", "The Unnamed Feeling" i "Some Kind of Monster". Dzień po wydaniu albumu rozpoczęła się trasa koncertowa Summer Sanitarium '03, trwająca do 24 sierpnia 2003, a od 6 listopada 2003 do 28 listopada 2004 trwała trasa Madly in Anger With You World Tour. 21 stycznia 2004 odbyła się premiera filmu dokumentalnego Bruce'a Sinofsky'ego i Joego Berlingera pt. Some Kind of Monster. W maju 2004 Metallica, po niemal 20 latach, podpisała kontrakt z nową wytwórnią płytową, Warner Bros. Records. 13 lipca 2004 został wydany minialbum Some Kind of Monster, który jest ostatnim wydawnictwem firmowanym przez wytwórnię Elektra Records. 17 sierpnia 2004 ukazała się pierwsza oficjalna książka Metalliki, So What! The Good, the Mad, and the Ugly (w Polsce wydana 1 listopada 2005 pod nazwą So What!: Dobrzy, wściekli i brzydcy).
Z początkiem listopada 2005 w studio HQ Metallica zaczęła komponować utwory na nowy album, którego producentem, jak ogłoszono 16 lutego 2006, został Rick Rubin. 18, 21 i 25 marca 2006 Metallica odbyła swoje pierwsze trzy występy w historii w Afryce, a od 3 czerwca do 15 sierpnia grała koncerty w ramach minitrasy Escape from the Studio '06. W lipcu 2006, magazyn Blender sklasyfikował Metallikę na 17. miejscu listy zestawiającej 25 Największych Słabeuszy...Wszech Czasów! argumentując to ścięciem włosów, pozwaniem Napstera oraz tym, co można zobaczyć w filmie Some Kind of Monster. 4 grudnia 2006 ukazało się DVD o nazwie The Videos 1989-2004, będące kompilacją wszystkich teledysków zespołu. 12 marca 2007 grupa rozpoczęła nagrywanie dziewiątego albumu studyjnego. Od 28 czerwca do 18 lipca 2007 zespół koncertował w ramach kolejnej minitrasy Sick of the Studio '07, w trakcie której 7 lipca wystąpił na charytatywnym koncercie Live Earth w Londynie. 14 maja 2008 w Los Angeles w USA Metallica rozpoczęła serię 25 koncertów trwających do 24 sierpnia 2008 na Reading Festival w Reading w Anglii. W przeciwieństwie do poprzednich dwóch minitras koncertowych zespołu mających miejsce w okolicach letnich wakacji, ta nie została zatytułowana.
1 lipca 2007 w wywiadzie dla belgijskiego magazynu Studio Brussel, Lars Ulrich wyraził nadzieję na ukończenie nagrywania nowego albumu w październiku lub listopadzie 2007 oraz wydanie go w lutym 2008. Ostatecznie płyta nie została wydana w lutym 2008, a sam Ulrich jako nową przewidywaną datę wydania podał wrzesień 2008. Według kontraktu między zespołem a wytwórnią, miał to być jedyny album Metalliki wydany przez Warner Bros. Records. Kolejne albumy miały być prawdopodobnie wydawane przez samą grupę. Wokalista i gitarzysta zespołu James Hetfield, oświadczył w wywiadzie dla magazynu Rolling Stone, że nowa płyta jest już nagrana i zatytułowana, oraz że pozostał jeszcze proces miksowania. Na płycie znalazło się 10 utworów. 4 czerwca 2008 miało miejsce zaprezentowanie sześciu nagrań krytykom muzycznym, m.in. z magazynów Kerrang! i Metal Hammer. Nagrania zostały ocenione pozytywnie. 14 czerwca 2008 potwierdzony został tytuł albumu – Death Magnetic[http://www.youtube.com/watch?v=lLpRedlLapA]. Płyta została wydana ogólnoświatowo 12 września 2008.
4 kwietnia 2009 Metallica została wprowadzona do Rock and Roll Hall of Fame. Wraz z obecnym składem Metalliki zagrał Jason Newsted, były basista tej formacji.
16 czerwca 2010 r. na Warszawskim Bemowie, Metallica dała koncert w ramach Sonisphere. Na koncert przyszło ponad 80 000 ludzi.
15 czerwca 2011 roku Metallica na swojej oficjalnej stronie poinformowała, że na ukończeniu jest nowy projekt zespołu nagrany wespół z Lou Reedem, z którym Metallica wystąpiła w październiku 2009 roku z okazji 25-lecia Rock and Roll Hall of Fame. W sierpniu 2011 roku opublikowany został tytuł albumu – Lulu [http://www.youtube.com/watch?v=5Z0GkrYAT78] . Nagrania ukazały się 31 października 2011 roku.
Na początku grudnia 2011 roku odbyła się seria czterech koncertów w Fillmore w San Francisco zorganizowanych w ramach 30. lecia zespołu. Udział wzięli wszyscy żyjący byli członkowie Metalliki oraz wielu gości, m.in. Ozzy Osbourne i Mercyful Fate. Podczas każdego koncertu zespół prezentował jeden dotąd niepublikowany utwór będący odrzutem z sesji do albumu Death Magnetic. Wynikiem tych premier był minialbum pt. Beyond Magnetic.
Metallica jest zaliczana do „Wielkiej Czwórki Thrashu" razem z innymi zespołami założonymi na początku lat 80.: Slayerem, Anthraxem i Megadeth. Zespół jest odpowiedzialny za poszerzenie granic thrashu, używając do tego szybkości i głośności, aby wzmocnić swoje kompozycje o skomplikowanych strukturach, oraz za dodanie elementów adrenaliny i srogości do gatunku. Z nadejściem lat 90. Metallica jako lider gatunku mający szacunek u headbangerów, jak i u słuchaczy oraz krytyków głównych nurtów muzycznych, była odpowiedzialna za zmianę zasad wielu zespołów heavymetalowych. Z końcem lat 90. zespół był już ustabilizowany jako twórca nowoczesnego metalu
Metallica została sklasyfikowana na 3. pozycji listy na Najlepsze Zespoły Metalowe Wszech Czasów sporządzonej w 2006 roku przez MTV oraz na 5. pozycji listy na 100 Najlepszych Artystów Hard Rocka sporządzonej w 2000 r. przez VH1. James Hetfield i Kirk Hammett trafili na 2. pozycję listy z 2004 r. na 100 Najlepszych Gitarzystów Heavymetalowych Wszech Czasów magazynu Guitar World. Ten sam magazyn w 2002 r. wybrał samego Hammetta jako pierwszego członka własnej Galerii Sław.
Już pierwszy album Metalliki, Kill ‘Em All z 1983, doprowadził do „prawdziwych narodzin thrashu”, a wydany rok później Ride the Lightning został uznany za „rewolucyjny”. Trzeci album zespołu, Master of Puppets z 1986, jest uważany przez niektórych krytyków za „najlepszy heavymetalowy album kiedykolwiek nagrany”. Po albumie ...And Justice for All z 1988 Metallica „odcięła się od swojego progresywnego, heavymetalowego brzmienia” i „nie stworzyła niczego innowacyjnego przez dziesięć lat”; zmiana nastąpiła wraz z rokiem 1999 i wspólnym koncertem z Orkiestrą Symfoniczną z San Francisco.
Warto wspomnieć o dwóch konertach na warszawskim Bemowie... Pierwszy z nich odbył się 16 czerwca 2010 roku jako „Koncert Wielkiej Czwórki Thrash Metalu” w ramach festiwalu Sonisphere. Występ miało uzupełniać Mastodon (grupa wykonująca metal progresywny) i nasz rodzimy Behemoth (blacked death metal). Przyznam szerze, z całą sympatią do polskiego Behemotha, że sapport trochę nie pasujący do powagi sytuacji... Czy w Polsce nie ma zespołów grających thresh? Gdzie KAT, Hunter, Acid Drinkerss? Myślę, że pasowałoby to znacznie lepiej niż black metal, który ma zupełnie inną stylsktykę, zupełnie inną grupę fanów...
O koncercie wypowiadali się muzycy:
Lars Urlich mówił: „Kto by pomyślał, że ponad 25 lat po powstaniu, Wielka Czwórka thrash metalu nie tylko będzie bardziej popularna niż kiedykolwiek wcześniej, ale także po raz pierwszy zagra razem.. Niech to się stanie!".
„To jest czas, kiedy nareszcie fani dostaną właśnie to, na co czekali. To jest naprawdę niesamowite!" - dodaje Kerry King ze Slayera.
Koncert był genialny... nie da się ukryć...
Metallica powróciła do Polski dwa lata później.. W 2012 roku również w ramach majowego koncertu- festiwalu Sonisphere. Na festiwalu jako pierwszy zaprezentował się na małej scenie krakowski Cinemon. Zaprezentował brudny i ciemny hard rock w stylu Wolfmother i co dziwne ten mało znany w środowisku metalowym zespół spodobał się... Potem przyszedł czas na nową formację Litzy, czyli Luxtorpedę... chłopaki dali nieźle czadu... Po tem przyszedł czas na Hunter... Niektórym ta opcja się nie podobała, ale jak analizują scenę thresową, to jedynie KAT był bliski tego, co w latach 80. robiła Metallica... Słowa te zdają się potwierdzać słowa Romka Kostrzewskiego, które przytaczałem wyżej... Następnie na scenie pojawił się Titus i Acid Drinkers...
Następnie przyszedł czas na francuską Grojirę... Jest to jedna z jaśniejących lecz dopiero wschodzących gwiazd metalowych na świecie, ale już zapała się do czołówki heavy metal world.
Następnie na scenie stanął Black Label Society. Gitarzysta Ozzego Zakk Wydle odziany w katanę motocyklisty, śpiewający do mikrofonu przyozdobionego drewnianym krzyżem i czaszkami.. odziany w pióropusz..dał czadu i stworzył niezłe show...
I wreszcie przyszedł czas na Metallikę... Janes Hetfield zaprezentował się w katanie z jansu przyozdobionej naszywkami ulubionych zespołów i w iście punkowej fryzurze...
Najpierw intro... z „Brzydkim” Eli Wallachem błąkającym się po cmentarzu i hit „The lights”, następnie niezwalniając tempa przyszedł czas na „Master of Puppers” i skompliwokane rytmicznie „The Shortes Straw”... Następnie powitanie... Następnie przyszedł czas na „For Whom The Bell Tolls” i „Fight Free Witch Fre”, ale puszczane z taśmy- publiczności to jednak nie przeszkadzało... Później był film o „Czarnym Albumie”...
Następnie numery: „The Struggle Within”- świetna koncepcja na poczatek drugiej części koncertu... następnie „My Friend of Misery” i „The God That Failed”, a także „Of Wolf and Man”. Metallika, choć to czołówka sceny metalowej nie ma patentu na wpadki... a taką na pewno było wykonanie kultowego „Nothing Else Matters”. Na wstępie była nietrafiona partia gitar, z solówki, którą nawet ja bym zagrał... Hetfield fałszował jak nigdy...W drugiej zwrotce nie popisał się również Urlich, pomyłki w solówkach i wejście w końcówkę... Ki diabeł..? Ale to podknięcie było chwilowe... „Through the Never” i „Don't Tread on Me” oznaczał powrót do normalności, a więc metalowego geniuszu...
No i końcówka... „Wherever I May Roam”, "Sad But True” i "Enter Sandman”, a na deser "Creeping Death”- wisienka na torcie... Prawdziwa wirtuozeria...
Niedawno fani Metalliki mieli przyjemność zobaczyć obraz „Trough the never”. Podczas koncertu Metalliki członek ekipy koncertowej dostaje zlecenie odebrania ważnej przesyłki. Z pozoru łatwe zadanie zamienia się dla niego w surrealistyczną obsesję.
Akcja filmu zaczyna się w nocy na zewnątrz stadionu, na którym ma zagrać Metallica. W kierunku obiektu zmierza chłopak na deskorolce... Gra go Dane DeHaan- mało znany aktor, ale dobrze się zapowiadający... Przeciętny widz w Polsce nie ma z nim jakiś skojarzeń... Na fana metalu, raczej nie wygląda... To koleś... hm... w stylu Leonardo Di Caprio... Urodził się trzy tygodnie przed premierą „Master of Puppets”.
Trip nie jest nikim ważnym- jest gońcem. Podczas koncertu załatwiają różne rzeczy, zwłaszcza dla Larsa....
Zaczyna się wstęp do „Creeping death”, trip stoi na schodach i wraz z innymi fanami wykrzykuje „die!”. Długo się nie nacieszył oglądaniem Metalliki, bo już wysyłają go by odebrał ważną rzecz dla zespołu, która znajduje się gdzieś w mieście... I tu zaczyna się zasadnicza akcja filmu. Sekwencje koncertowe przeplatane są losami chłopaka, który zażywa jakąś tajemniczą pigułkę i rusza na drugą stronę furgonetką. Najpierw staje się uczestnikiem wypadku... Staje się to czymś w rodzaju sceny z Zagubionych... Miasto nie jest bezpieczne... Co chwile przebiegają grupy zamaskowanych demonstrantów (coś Polski Marsz Niepodległości?)... Policja jest na posterunku... Gdzieś w połowie koncertu przy „Cyanide” zaczyna się walka... Pojawia się też tajemniczy i mroczny mściciel, który wyłapuje młodych ludzi na lasso i wiesza ich na latarnie...
Chłopakowi udaje się dotrzeć do celu i znaleźć tajemniczy przedmiot, ale realizatorzy nie pokazują co to jest...
Reszta fabuły to droga chłopaka na stadion, podczas której atakują go i demonstranci i policja, ale chłopakowi udaje się wyjść z opresji... Zmienia się w żywą pochodnię i pokonuje mrocznego jeźdźca... Dociera na stadion, rzuca torbę... dowiadujemy się, że już jest po koncercie, na scenie jest tylko zespół... W tle leci „Orion”... Gdy dotrwamy do końca dowiemy się co to za przedmiot... Nie chcę tu zdradzać szczegółów... warto obejrzeć... To film bardzo metaforyczny... pełen symboli... musi być ogień...
Bez wątpienia nie jest to film dla dzieci...
Czytaj też: http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/metallica_rekord_guinessa/2014-10-04-956
Czytaj więcej na: http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/megadeth_v_metallica/2014-09-16-842
|
