Mötley Crüe to powstała w 1981 roku amerykańska grupa rockowa, której styl można określić jako wypadkową glam rocka, hard rocka i heavy metalu. Ostatnim wydawnictwem grupy jest album Saints Of Los Angeles wydany 24 czerwca 2008 roku. W przyszłym roku powinien zaś ukazać się film The Dirt na podstawie książki autobiograficznej o tym samym tytule. Amerykańscy fani zespołu określani są mianem „The Crüe Heads", zespół posiada jeden z największych fan-clubów w USA. Mötley Crüe sprzedało ponad 41 milionów płyt na całym świecie (w samych Stanach ponad 24 miliony płyt). Założycielem i liderem tej formacji jest basista Nikki Sixx – właśc. Frank Carlton Serafino Ferranno (ur. 11 grudnia 1958 w San Jose).

Na początku lat osiemdziesiątych zaczął formować nową grupę po odejściu z kalifornijskiego zespołu London. Perkusistą został Tommy Lee – właśc. Thomas Lee Bass (ur. 3 października 1962 w Atenach), wcześniej związany z zespołem Suite 19, a kolejnym członkiem grupy stał się gitarzysta Mick Mars – właśc. Robert Alan Deal (ur. 4 maja 1951 w Terre Haute, Indiana), grający uprzednio w zespole White Horse. To właśnie Mars jest odpowiedzialny za nazwę Mötley Crüe (oryginalna wymowa – "mott-lee kru"). Jeden z jego kumpli określił tak tworzącą się właśnie grupę – "a motley looking crew". W wolnym tłumaczeniu oznacza to "szalony gang, załogę". Rozważano także nazwę „Christmas", ale nie została ona zaakceptowana. Nazwę zespołu uzupełniono o heavymetalowy umlaut nad literami "o" i "u".

Heavy metalowy umlaut (żartobliwie röck döts) to dodawany do nazw zespołów heavymetalowych znak przegłosu (umlaut), typowo w postaci dwóch kropek nad samogłoską.

Przykładami grup używających w nazwach heavymetalowych umlautów są Motörhead, Blue Öyster Cult, Hüsker Dü, Mägo de Oz, Queensrÿche, Green Jellÿ (pierwotnie Green Jellö, tytuł pierwszej płyty: Triple Live Möther Gööse at Budokan) czy Mötley Crüe.

Użycie kropek i innych znaków diakrytycznych w nazwach zespołów nie oznacza zmiany wymowy tak oznaczonych samogłosek, jest to zabieg wyłącznie graficzny. Według Reebee Garofalo umlaut budzić ma skojarzenia z dziedzictwem kultury germańskiej i odwoływać się do stereotypów „gotyckiego horroru”, siły i potęgi, przypisywanej tradycyjnie takim ludom jak wikingowie.

Co ciekawe, umlaut w alfabetach wielu języków (takich jak niemiecki, szwedzki, turecki, węgierski, fiński), w których jest znakiem diakrytycznym, oznacza przednią samogłoskę, czyli dźwięk słabszy i bardziej miękki niż samogłoska odpowiadająca danej literze bez umlautu. W związku z tym osobom posługującym się wymienionymi językami nazwa zespołu może się wydawać słabsza, przeciwnie do intencji osób je stosujących.

Żartobliwie mówi się, że kropki umlautów w literach ä, ü, ë, ö to oczy: patrzysz na umlaut, a on patrzy na ciebie lub że heavy metalowe umlauty to diakrytyczny znak Bestii.

Dodawanie znaków diakrytycznych do nazw zespołów obecnie występuje również poza muzyką heavymetalową. Przykładem jest pisownia nazw zespołów Ztvörki lub Püdelsi. Amerykański zespół Green Jellÿ literą ÿ zastąpił literę o, w wyniku procesu o naruszenie praw do znaku towarowego Green Jello wytoczonego zespołowi przez koncern Kraft Foods.

Jako ostatni dołączył do zespołu wokalista Vince Neil – właśc. Vincent Neil Wharton (ur. 8 lutego 1961 w Hollywood, Kalifornia), z którym Tommy Lee znał się jeszcze z czasów szkoły średniej – Royal Oak High School. Przed przyjściem do The Crüe Vince udzielał się wokalnie w kapeli Rock Candy. Wypatrzył go tam Mick Mars i zasugerował kolegom z Mötley zaangażowanie tego frontmana. Za pierwszym razem Vince odmówił, ale niedługo potem Rock Candy rozpadło się. Powtórnie poproszony przez Tommy'ego Vince zgodził się dołączyć do Mötley i tak zawiązał się skład grupy, który przetrwał przez następne 10 lat i świętował w latach osiemdziesiątych największe sukcesy.

Mötley Crüe szybko znalazło swojego pierwszego managera, był to Allan Coffman. Szwagier Coffmana – Robert "Stick" Crouch był członkiem ekipy koncertowej zespołu. Obydwaj wspólnie prowadzili firmę kontraktową w Grass Valley w Kalifornii i planowali zainwestować w sektor rozrywkowy. Pierwsze wydawnictwo Mötley Crüe to singiel „Stick to Your Guns/Toast of the Town", który wydali pod własną banderą Leathür Records. W roku 1981 ich debiutancki album „Too Fast For Love" samodzielnie wyprodukowany w Leathür sprzedał się w liczbie 20 000 egzemplarzy. Asystent Coffmana zorganizował trasę koncertową po Kanadzie, przyzwyczajeni do sukcesu na scenie klubowej Los Angeles, mając w planach negocjowanie kontraktu z kilkoma poważnymi wytwórniami. Późną wiosną 1982 roku Mötley Crüe podpisuje kontrakt z Electra Records. Pod naciskiem nowej wytwórni ich debiutancki album zostaje ponownie zmiksowany przez producenta Roya Thomasa Bakera i ponownie wydany 20 sierpnia 1982.

Podczas trasy „Crüesing Through Canada Tour '82" nie obyło się bez incydentów. Zespół kilkukrotnie został aresztowany. Pierwsze aresztowanie zostało spowodowane przez zajście na Międzynarodowym Lotnisku w Edmonton – zespół chciał przejść przez kontrolę celną w swoich najeżonych ćwiekami i kolcami strojach. Do tego Vince torbę podręczną miał załadowaną magazynami pornograficznymi. Klasyfikacja przestępstwa to: „posiadanie niebezpiecznej broni i nielegalnych materiałów". Rzeczy zarekwirowano i zniszczono. Drugi wybryk to wyrzucenie telewizora przez okno w hotelu „Sheraton Caravan". To w połączeniu z maratonem wybryków w Edmonton zaowocowało „Dożywotnim zakazem przebywania na terenie miasta". Mimo że trasa sama w sobie była finansową katastrofą, Mötley Crüe zaistniało w prasie.

W roku 1983 Mötley Crüe zmienia menadżera. Allana Coffmana zastępują Doug Thaler i Doc McGhee. Drugi z nich znany jest także jako menadżer Bon Jovi i Kiss.

Po zagraniu na największym festiwalu w USA oraz z pomocą nowej stacji telewizyjnej – MTV, grupa odniosła błyskawiczny i spektakularny sukces na rynku amerykańskim. Znani byli z zamiłowania do groupies, niesamowitego stylu ubierania, butów na ekstremalnie wysokich koturnach, ostrego makijażu, oraz nieprzerwanej rzeki alkoholu i narkotyków płynącej jako inspiracja dla ich muzyki. Ich połączenie hard rocka i glam rocka było strzałem w „dziesiątkę", i spowodowało pojawienie się komercyjnie idealnych albumów, sprzedawanych w milionach egzemplarzy, np. "Shout at the Devil" (1983), "Theatre of Pain" (1985) i "Girls, Girls, Girls"[http://www.youtube.com/watch?v=aIM4gmho8P0] (1987), które ukazywały ich miłość do whisky, motocykli i nocnych klubów, generalnie niszczyły wszystkie autorytety.

W 1984, Neil uczestniczył w wypadku samochodowym. Jego pasażer, perkusista Hanoi Rocks Nicholas "Razzle" Dingley, nie miał tyle szczęścia i nie przeżył. Neil został oskarżony o "prowadzenie pod wpływem" i spowodowanie wypadku ze skutkiem śmiertelnym, za co został skazany na 30 dni w więzieniu (spędził tylko 18). Całe to wydarzenie było motorem do wydania kompilacji pod tytułem "Music to Crash Your Car To".

W roku 1987, Nikki Sixx był bliski śmierci z przedawkowania heroiny. Jeszcze w drodze do szpitala, Nikki został uznany za zmarłego lecz jeden lekarz nie chciał się poddać i podał mu dwa dosercowe zastrzyki z adrenaliny. Jego krótka śmierć kliniczna była inspiracją dla piosenki „Kickstart My Heart", która znalazła się na 16 miejscu listy Mainstream U.S. chart i pojawiła się na albumie Dr. Feelgood. Ich dekadencki styl życia prawie pozabijał członków zespołu, dopiero interwencja Thalera i McGhee'ego, która polegała na braku pozwolenia na trasę po Europie, gdyż jak to stwierdzili – „niektórzy [z was] wrócą w plastikowych workach". Krótko później, wszyscy członkowie poddali się odwykowi, oprócz Marsa który z nałogiem poradził sobie sam. Tommy był pierwszą osobą wysłaną na detoks.

Od momentu zerwania z nałogami w 1989, Mötley Crüe osiągnęło szczyt popularności wraz z wydaniem piątego albumu, „Dr. Feelgood", 1 września 1989. Już półtora miesiąca później 14 października tego samego roku, stał się on albumem nr 1 i pozostawał na listach przebojów przez następne 109 tygodni. Każdy z członków grupy utrzymywał w wywiadach, że w dużej mierze jest to zasługa ich grupowej trzeźwości. W tamtym momencie „Dr. Feelgood” był najbardziej dopracowanym albumem Mötley Crüe.

Rok 1989 przyniósł także zmiany wśród menedżerów zespołu. McGhee został zwolniony po niedotrzymaniu obietnic złożonych zespołowi, „dotyczących Moskiewskiego Festiwalu Pokoju", Thaler natomiast awansował na głównego menadżera.

14 października 1991 roku światło dzienne ujrzał szósty album zespołu „Decade of Decadence. Prawie natychmiast dotarł do drugiego miejsca listy przebojów „Billboard". W założeniu miał to być album dla fanów „na osłodę" oczekiwania na jeszcze inny krążek z całkowicie nowym materiałem. Po wydaniu „Dekad" w lutym 1992 roku zespół opuścił Neil. Do dziś jest zagadką czy odszedł z własnej woli czy został z niego wyrzucony. Nikki Sixx przez długi czas utrzymywał że Neil odszedł, jednakże sam pokrzywdzony, Neil twierdzi że został wyrzucony.W tym czasie Neil został zastąpiony przez Johna Corabi (grającego wcześniej w Angora and The Scream). Komercyjny sukces Mötley Crüe trwał przez lata dziewięćdziesiąte, Thaler jako jedyny zajmował się zarządzaniem zespołem aż do 1994 roku gdy ich kolejny album zatytułowany po prostu „Mötley Crüesh” nie spełnił pokładanych w nim nadziei co zaowocowało rozpadem.

Zespół ponownie spotkał się w roku 1997, po umówionym przez ich menadżera, Allena Kovac, oraz menadżera Neila , Berta Steina. Spotkanie zaowocowało ugodą i nowym wydawnictwem – „Generation Swine". Mimo że album na starcie był "numerem cztery" i pomijając fakt że zespół zagrał na „American Music Awards" w sprzedaży okazał się komercyjną klęską, co było spowodowane brakiem pomocy ze strony ich macierzystej wytwórni Elektra Records. Zespołowi wkrótce zakończył się kontrakt co spowodowało założenie Mötley Records od tej pory Mötley robi wszystko na własną rękę.

W 1999 roku na skutek nieporozumień z zespołu odchodzi Tommy Lee a zastępują go początkowo Randy Castillo a później Samantha Maloney. Na sklepowych półkach pojawia się też DVD „Lewd, Crüed & Tattooed".

W ciągu ostatnich lat Sixx grał w zespołach 58 oraz Brides of Destruction, Lee założył Methods of Mayhem oraz występował jako artysta solowy. Neil koncertował solo grając głównie piosenki Mötley Crüe. Mars natomiast zmaga się z artretyzmem.

W 2001 pojawia się autobiograficzna książka zatytułowana „The Dirt". W 2005 roku w sklepach ukazał się kolejny album kompilacyjny Red, White & Crüe. 25 stycznia 2006 w 25 rocznice powstania grupy Motley Crue otrzymało własną gwiazdę na chodniku sław w Hollywood. Rok 2008 przyniósł nową płytę Saints Of Los Angeles i trasę koncertową Mötley Crüe.