Placebo- Ten wielonarodowościowy zespół został założony przez wokalistę i gitarzystę Briana Molko oraz basistę Stefana Olsdala. Wcześniej uczęszczali oni do tej samej amerykańskiej szkoły w Luksemburgu, jednak jak sami twierdzą, nie zamienili wtedy ze sobą ani jednego zdania. Ponownie ich drogi skrzyżowały się dopiero w 1994 roku na stacji metra South Kensington w Londynie. Brian zaprosił Stefana na swój wieczorny występ (grał wtedy nomen omen z Steve'em). Stefan tak zachwycił się głosem Briana, że po występie postanowili założyć zespół i nazwali go Ashtray Heart, jednak szybko przemianowali się na Placebo. Początkowo grali do automatu perkusyjnego, ale niespecjalnie im to odpowiadało i wkrótce dołączył do nich perkusista a kolega Stefa – Robert Schultzberg, którego od czasu do czasu wymieniał Steven Hewitt (z nim nagrali demówki). Molko i Olsdal preferowali Hewitta, jednakże ten wolał grać z zespołem Breed.

Niedługo po tym zespół został zauważony przez Davida Bowiego[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/david_bowie/2014-07-05-572]. Idol kapeli był ich drogą do kariery. Bowie zabrał ich na swoją trasę koncertową, gdzie grali oni jako support mimo tego, iż nie wydali jeszcze żadnego albumu ani singla, a sam Bowie przesłuchał kilka płyt demonstracyjnych Placebo.

Dwa lata po powstaniu, w 1996, zespół podpisał kontrakt z Caroline Records i wydał swój pierwszy, debiutancki album – Placebo [http://www.youtube.com/watch?v=QmgCftIGnDM]. Poza Wielką Brytanią zespół nie odniósł wielkiego sukcesu, jednak w Anglii okrzyknięty został "glamrockową wersją Nirvany".

Sławę zespołowi przyniósł również fakt ujawnienia orientacji seksualnej Olsdala (homoseksualista) i Molko (biseksualista).

W grudniu 1996 roku Hewitt zdecydował się na stałe przyłączyć do Placebo i zastąpił Schultzberga, z którym pozostali członkowie zespołu mieli zły kontakt.

W 1997 roku Placebo zostało zaproszone na 50. urodziny Davida Bowiego w Madison Square Garden.

Po wysłuchaniu drugiej płyty Placebo – Without You I'm Nothing [http://www.youtube.com/watch?v=eDdPB3wKaDk] (1998) – Bowie zaproponował wspólne nagranie tytułowej piosenki. W następnym roku ukazał się singel. Nagranie to zostało zauważone również poza Wyspami i dało popularność całej płycie. Ten album okazał się bardziej profesjonalny od poprzednika. Pełny emocji i kontrastów trafił w gust wielu słuchaczy. To przyniosło Brianowi uznanie jako autorowi tekstów.

Kolejne albumy ukazują, jak zespół z biegiem czasu "dorastał". Od młodzieńczego, buntowniczego Placebo, przez spokojne, melancholijne Without You I'm Nothing, dość zdystansowane Black Market Music [http://www.youtube.com/watch?v=grKwASdxeFc] po nieco bardziej żywe i optymistyczne Sleeping With Ghosts. Mimo flirtów z elektroniką, trip hopem i hip-hopem muzyka Placebo zachowuje swój stricte rockowy klimat, czego dowodem jest powracająca do ich korzeni, bardzo gitarowa płyta Meds. Sukces zespołu w dużej mierze jest efektem tekstów, które odnoszą się do osobistych przeżyć Briana Molko.

1 października 2007 oficjalnie ogłoszone zostało, że Steve Hewitt opuścił Placebo ze względu na "personalne i muzyczne różnice". Hewitt twierdził, że został z zespołu wyrzucony: „Po prostu mnie wylali. Po trasie w USA nasza menadżerka wezwała mnie do biura i powiedziała, że już z nimi nie gram. I to było wszystko”.

Na początku 2008 roku, miejsce Hewitta w zespole zajął niespełna 22-letni perkusista z Kalifornii, Steve Forrest. Forrest grał wcześniej w zespole Evaline, który supportował Placebo podczas Meds Tour w październiku 2006.

W 5 czerwca 2009 roku ukazał się kolejny album Placebo, zatytułowany Battle for the Sun [http://www.youtube.com/watch?v=EfthrQQNYKs] .

W 2013 ukazał się album Loud Like Love[http://www.youtube.com/watch?v=yTVGKNw7w40] .