Rammstein (często zapisywane skrótowo jako R+) – niemiecki zespół grający muzykę z gatunku tanz metal. Powstał w 1994 roku, jego nazwa pochodzi od amerykańskiej bazy lotniczej (Ramstein Air Base) w Niemczech, położonej obok miasta Ramstein-Miesenbach, w której miała miejsce katastrofa lotnicza, o której zespół nagrał utwór o tej samej nazwie. Początkowo nazwa brzmiała „Rammstein Flugschau”, która jednak w niedalekiej przyszłości została skrócona do Rammstein. Paul Landers, jeden z ówczesnych twórców nowej nazwy, w późniejszym czasie wyjaśnił, iż nowa nazwa zespołu została wymyślona dla zabawy i dodatkowo ze względu na niewiedzę omyłkowo zapisana przez dwa M. Pomimo innych pomysłów na nazwę zespołu (m.in. Milch, Erde oraz Mutter), grupie nie udało się już pozbyć starszego nazewnictwa.

Zespoł Rammstein założył gitarzysta Richard Kruspe. W 1989, po ucieczce z NRD do Berlina Zachodniego założył tam zespół Orgasm Death Gimmicks. W tym czasie był pod silnym wpływem Amerykańskiej muzyki, szczególnie zespołu Kiss. Po upadku muru berlińskiego, przeprowadził się do miejscowości Schwerin, gdzie Till Lindemann (poźniejszy wokalista zespołu) pracował jako wyplatacz koszów wiklinowych i grał na perkusji w zespole First Arsch. W tym czasie Oliver Riedel z zespołu The Inchtabokatables i Richard mieszkali razem w wynajmowanym mieszkaniu, natomiast Christoph Schneider grał w zespole Die Firma. Richard wkrótce uświadomił sobie, że muzyka którą dotąd tworzył nie odzwierciedla jego rzeczywistych sympatii i nie utożsamia się z nią. Stwierdził, że chciałby stworzyć coś nowego, co łączyłoby w sobie industrialne dźwięki z muzyką gitarową. Richard, Olivier oraz Christoph rozpoczęli prace nad urzeczywistnieniem swojego pomysłu. Wkrótce Kruspe uświadomił sobie, że nie potrafi jednocześnie pracować nad tworzeniem tekstów piosenek i komponowaniem muzyki więc namówił Tilla Lindemanna do dołączenia do zespołu Rammstein. Pierwsze „odsłuchanie” przyszłego wokalisty zespołu odbyło się przypadkowo, gdy Richard podsłuchał go podczas wyplatania koszyków.

W 1994 odbył się konkurs dla amatorskich zespołów w Berlinie, którego zwycięzcy mieli możliwość nagrania czterech utworów demo na płytę w profesjonalnym studio nagraniowym. Kruspe, Schneider, Riedel, i Lindemann wzięli udział w tym turnieju i wygrali go, i tym samym przyciągnęli uwagę Paula Landersa, który chciał wziąć udział w ich muzycznym projekcie już po przesłuchaniu nagranego demo. Aby skompletować sekstet Rammstein zaprosiło do współpracy Christiana "Flake" Lorenza, który grał z Paulem H. Landersem w zespole Feeling B. Na początku Lorenz nie był przekonany do współpracy z zespołem, ale ostatecznie zgodził się.

Rammstein rozpoczął nagrywanie pierwszego studyjnego albumu Herzeleid[https://www.youtube.com/watch?v=bm5pv_tLUyc] w marcu 1995 z producentem Jacobem Hellnerem. Ich pierwszy singiel Du riechst so gut został opublikowany 17 sierpnia i umieszczony na albumie wydanym 24 września 1995. Również w tym roku zespół odbył trasą koncertową z zespołem Clawfinger w Warszawie i Pradze oraz zorganizował drugą trasę od 2 do 22 grudnia podczas której odbyło się 17 koncertów co znacznie zwiększyło popularność zespołu w Niemczech. Na początku 1996 odbyło się kilka kolejnych koncertów zespołu został wypuszczony drugi singiel zespołu Seemann 8 stycznia 1996.

27 marca Rammstein wystąpił w stacji telewizyjnej MTV w programie Hanging Out w Londynie, był to ich pierwszy koncert w Wielkiej Brytanii. Pierwsze zwiększenie zainteresowanie zespołem poza ojczyzną miało miejsce gdy dyrektor dźwiękowy Trent Reznor wybrał dwie piosenki Rammstein „Heirate mich” i„Rammstein”, dla filmu Zagubiona autostrada którego reżyserem był David Lynch. Ścieżka dźwiękowa do filmu została wydana w Stanach zjednoczonych pod koniec 1996, natomiast w Europie w kwietniu 1997.

Następnie Rammstein odbył trasę koncertową w Niemczech, Austrii i Szwajcarii od września do października 1996, wykonując rocznicowy koncert nazwany „100 lat Rammstein”. Gośćmi podczas tej trasy byli Moby, Bobo i Berlińska Orkiestra Sesyjna.

Styl grupy ewoluował, początkowo był mocno przesiąknięty elektroniką i industrialnymi dźwiękami, na ostatnich płytach brzmienie zespołu stało się bardziej naturalne, pojawiły się partie wykonywane przez chór i orkiestrę.

Muzykę grupy często określa się mianem tanz metalu. Zespół wymyślił to określenie, aby uniknąć sklasyfikowania jego twórczości do jednego z istniejących już gatunków muzyki. Termin przetłumaczyć można jako taneczny metal. W wywiadzie dla magazynu „Tylko Rock” z kwietnia 2001 roku członkowie zespołu tak opowiadają o rodzaju muzyki, jaką wykonują: Bardzo ciężki, romantyczny, pełen kontrastów, częściowo także taneczny. Zdarzało się nam odpowiadać na pytania typu: jaką muzykę gracie? Wreszcie wymyśliliśmy termin tanz metal. Sporo u nas słychać inspiracji techno, muzyką house – ciągle próbujemy to wszystko mieszać.

Teksty piosenek poruszają tematy często uznawane za mroczne lub kontrowersyjne (jak np. utwór „Mein Teil” zainspirowany historią kanibala z Rotenburga czy „Wiener Blut” zainspirowany sprawą Josefa Fritzla). Obracają się wokół miłości, samotności, perwersji i seksu („Rein raus”, „Bück dich”, „Pussy”, „Sehnsucht”, „Du riechst so gut”). Dotyczą także innych tematów – narkotyków („Adios”), polityki („Amerika”), nekrofilii („Heirate mich”), homoseksualizmu („Mann gegen Mann”), prostytucji („Te quiero puta!”), kazirodztwa i pedofilii („Laichzeit”, „Tier”, „Spiel mit mir”).

Autorem większości oryginalnych tekstów Rammsteina jest Till Lindemann.

Koncerty Rammsteinu pełne są efektów pirotechnicznych. Zespół przygotowuje stroje i zachowanie na scenie (odgrywanie scen obrazujących teksty piosenek). Stałym elementem podczas wykonywania utworu „Rammstein” był płonący płaszcz noszony przez wokalistę, który nawiązuje do katastrofy, o której opowiada ów utwór, jednak w czasie trasy promującej album Reise, Reise[https://www.youtube.com/watch?v=P7nzm2OceFg] został on zastąpiony miotaczami ognia przymocowanymi do rąk wokalisty. Częstym motywem jest także członek zespołu „odpływający” na pontonie niesionym przez widownię podczas wykonywania piosenki „Seemann” i „Stripped” oraz na ”Haifisch” lub podczas wykonywania utworu „Feuer frei!” płonące maski, za pomocą których muzycy plują kolumnami ognia.

Rammstein przykłada dużą wagę do teledysków. Pomysły są różnorodne – w „Ich will”, gdzie zespół napada na bank i bierze zakładników, „Sonne”[https://www.youtube.com/watch?v=kIBeYoP9Wi0] z przedstawioną w krzywym zwierciadle bajką o królewnie Śnieżce i siedmiu krasnoludkach, miłosną balladą „Seemann” graną na wysypisku śmieci, czy prześmiewczym teledyskiem „Amerika”.

Inspirację dla swoich teledysków czerpią czasem z filmów, np. teledysk do utworu „Engel” (nagrodzony niemiecką nagrodą Echo) zainspirowany został przez film Od zmierzchu do świtu, a do „Du hast” przez Wściekłe psy Quentina Tarantino.

Zespół był oskarżany o fascynację faszyzmem, zwłaszcza po wykorzystaniu fragmentów filmu Olympia Leni Riefenstahl w teledysku „Stripped”, po czym nagrał utwór „Links 2-3-4”, w którym odpowiedzał na oskarżenia stwierdzając, że zespół ma poglądy lewicowe.

Do tej pory ukazały się trzy książki związane z zespołem. W 1999 roku wydano Liederbuch – zbiór wszystkich informacji o wybranych czternastu utworach grupy (zawierający tabulatury, teksty itp.) W roku 2001 ukazała się książka Rammstein, zawierająca kolorowe zdjęcia, informacje o zespole, biografie jego członków, opis starszych utworów i ich teksty. Ostatnią jak do tej pory książką jest 53-stronicowa Tourbuch Deutschlandtour 2001, będąca zbiorem zdjęć z trasy koncertowej po Niemczech w 2001 roku wykonanych przez Matthiasa Matthiesa.