Red Hot Chili Peppers (pierwotnie Tony Flow and the Majestic Masters of Mayhem) został utworzony w Fairfax High School przez jej uczniów: Anthony'ego Kiedisa, Hillela Slovaka, Jacka Ironsa i Michaela "Flea" Balzary'ego w 1983 Pierwszy raz zespół wystąpił w klubie Rhythm Lounge dla około trzydziestoosobowej publiczności, opening for Gary and Neighbor's Voices. Na tę okazję skomponowano utwór, podczas której zespół zaczął improwizować, podczas gdy Kiedis rapował wiersz własnego autorstwa – "Out in L.A". Jako że Slovak i Irons należeli już do What Is This?, miał to być ich jedyny występ. Wykonanie utworu było jednak tak żywiołowe, ze poproszono zespół o powrót za tydzień. Z powodu niespodziewanego sukcesu zespół zmienił nazwę na Red Hot Chili Peppers, grając kilka razy częściej w klubach w okolicy Los Angeles. Sześć piosenek z ich pierwszych występów zostało nagranych na albumie demo.
Kilka miesięcy po ich pierwszym występie, grupa podpisała kontrakt z wytwórnią – zostali zauważeni przez EMI. Dwa tygodnie później What Is This? otrzymał propozycję nagrania albumu wydanego przez MCA, dlatego Slovak i Irons, dla których RHCP było projektem pobocznym, skoncentrowali się na pracy w What is This?. Aby uniknąć rozwiązania grupy, Kiedis i Flea zdecydowali się przyjąć nowych członków. Po przesłuchaniach do zespołu dołączyli Cliff Martinez, przyjaciel Balzary'ego, i Jack Sherman.
Zespół zatrudnił gitarzystę Gang of Four Andy'ego Gilla do wyprodukowania ich pierwszego albumu. Pomimo początkowych obaw wokalisty i basisty, Gill zastymulował zespół do wprowadzenia lżejszych dźwięków do repertuaru, mogących zostać chętnie podchwycone przez radia komercyjne. The Red Hot Chili Peppers został wydany 10 sierpnia 1984. Pomimo niewielkiej sprzedaży albumu, zespołowi udało się zyskać trwałą warstwę fanów (utwory były grane przez radia uniwersyteckie i za pośrednictwem MTV). Ostatecznie sprzedano 300 tysięcy egzemplarzy albumu. Podczas trasy koncertowej promującej album, sprzeczki i nieporozumienia pomiędzy Kiedisem a Shermanem zaczęły istotnie dezorganizować działalność zespołu zarówno na scenie jak i w codziennym życiu. Sherman ostatecznie opuścił formację, powrócił zaś do niej Slovak, zmęczony niszową popularnością What is This?.
George Clinton został wybrany do wyprodukowania nowego albumu Red Hot Chili Peppers, zatytułowanego Freaky Styley. Album został nagrany w studiu United Sound Systems w Detroit obok kampusu Wayne State University's. Clinton wplótł elementy punku i funku w repertuar grupy, pozwalając im na łączenie różnych stylów muzycznych. Pomimo tego, że zespół miał o wiele lepsze relacje z Clintonem niż z Gillem, Freaky Styley, wydany 16 sierpnia, 1985, również odniósł niewielki sukces, nie plasując się na żadnej z list przebojów i nie odnosząc sukcesu komercyjnego. Trasa koncertowa promująca nagranie została również uznana za "bezproduktywną i zmarnowaną".
W piosence "Yertle The Turtle" na albumie "Freaky Styley" inny głos niż Kiedisa mówi słowa: "Look at that turtle go bro". Zostało wspomniane w jego książce Blizna, że słowa te wypowiedział kokainowy diler Clintona, któremu to Clinton nie był w stanie zapłacić i zaoferował mu wypowiedzenie w utworze tych słów
W tym czasie zespół pojawił się również w filmie, wykonując na scenie w nocnym klubie w Los Angeles.
Cliff Martinez odszedł z grupy w 1986, zastąpił go Jack Irons, nie mający chwilowo zespołu ani stałej pracy. Zespół chciał zatrudnić Ricka Rubina do wyprodukowania ich trzeciego albumu, lecz ten odrzucił ich ofertę. Zespół w końcu zatrudnił Michaela Beinhorna, który był ich ostatnim wyborem. Ponowne zjednoczenie wszystkich pierwotnych członków zespołu ożywiło twórczość grupy..
29 września 1987 roku, wydano album The Uplift Mofo Party Plan. Był on pierwszym albumem Red Hot Chili Peppers, który pojawił się na liście Billboard Hot 200 (na 148 miejscu), odniósł znaczący sukces, w porównaniu do pierwszych dwóch albumów.
W tym okresie Kiedis i Slovak popadli w poważne uzależnienie od narkotyków, często opuszczali grupę, nie pojawiając się na próbach. Slovaka uzależnienie doprowadziło do jego śmierci 25 czerwca 1988, krótko po zakończeniu trasy koncertowej promującej The Uplift Mofo Party Plan. Kiedis opuścił miasto i nie uczestniczył w pogrzebie Slovaka, nie mogąc uwierzyć w zaistniałą sytuację. Następnie Jack Irons opuścił zespół, nie chcąc być członkiem grupy, "w której jego przyjaciele umierają". Irons wstąpił do grunge'owej grupy z Seattle, Pearl Jam, jednak opuścił formację w 1998 będąc w dalszym ciągu pod wpływem śmierci przyjaciela.
Próbując poradzić sobie ze śmiercią Slovaka i odejściem Ironsa, Kiedis i Flea tymczasowo zatrudnili perkusistę Dead Kennedys, D. H. Peligro i dawnego gitarzystę P-Funk DeWayne'a McKnighta. Obaj szybko opuścili zespół z powodu braku zgrania z innymi muzykami. Pomimo, że, Peligro był krótko członkiem zespołu, jego działalność znacząco wpłynęła na kierunek rozwoju zespołu. Jego wstąpienie do zespołu doprowadziło Johna Frusciante, znajomego Peligro, do przesłuchania na wolne miejsce gitarzysty. Frusciante był zafascynowany Red Hot Chili Peppers i w efekcie był szczególnie zainteresowany w przesłuchaniu. Muzycy zagrali wspólnie jam session (jego owoce można usłyszeć na albumie Mother's Milk w utworze "Pretty Little Ditty"), w wyniku czego zespół podjął jednogłośną decyzję o przyjęciu Frusciante do zespołu.
Na trzy tygodnie przed rozpoczęciem nagrywania albumu grupa wciąż nie miała perkusisty, pomimo wielu przesłuchań. Ostatecznie znajomy członków grupy powiedział im o perkusiście, którego znał, Chad Smith, który był tak biegły w perkusji, że "jadł [ją] na śniadanie". Kiedis miał wątpliwości, co do przyjęcia Smitha, jednak zdecydował się dać mu szansę. Podczas przesłuchania Smith zaskoczył grupę, wykazując się zdolnością łączenia skomplikowanych rytmów. Po zakończeniu przesłuchania, Kiedis, Frusciante i Flea przyjęli Smitha do zespołu. Smith został poproszony o ogolenie swojej głowy tak, by pasował do stylu grupy, lecz ostatecznie pozwolono mu pozostać w grupie, gdy następnego dnia przyszedł z nieogoloną głową.
Nagrywanie albumu było utrudnione przez konflikt zespołu z producentem, Michaelem Beinhornem, którego celem było skłonienie Frusciante do grania agresywnych, głośnych, heavymetalowych riffów. Preferencje producenta kłóciły się ze stylem gry i chęciami gitarzysty, który postanowił skonfrontować Beinhornowi swój funkowy styl grania. Przykład można usłyszeć w utworze "Stone Cold Bush".
Czwarty album grupy, Mother's Milk został wydany w sierpniu 1989, i zawierał pierwsze utwory grupy, które stały się przebojami – ballada dedykowana Slovakowi, "Knock Me Down", i cover utworu Steviego Wondera "Higher Ground". Album uplasował się na 52 miejscu zestawienia amerykańskich albumów i otrzymał pierwszą w dorobku zespołu złotą płytę.
W 1990, grupa zmieniła wytwórnię na Warner Bros. Records, zatrudnili Ricka Rubina do wyprodukowania ich piątego, niezatytułowanego albumu. Rubin później wyprodukował wszystkie późniejsze albumy studyjne zespołu. Proces pisania i komponowania materiału na album okazał się bardziej sprawny i owocny niż to miało miejsce w trakcie nagrywania Mother's Milk. Kiedis powiedział "każdego dnia dostawałem nową muzykę, by napisać do niej słowa".
Grupa rozpoczęła wyczerpujący, sześciomiesięczny proces nagrywania i produkcji nowego albumu, lecz Rubin nie był zadowolony z pracy w zwykłym studiu nagraniowym. Uważał, że grupa będzie lepiej pracować w mniej konwencjonalnym miejscu. Odkrył "zaskakującą, wielką, pustą, pięknie położoną rezydencję o rzut kamieniem od ich sali prób". Przez około miesiąc Frusciante, Kiedis i Flea żyli w odosobnieniu, nie opuszczając domu podczas całego procesu nagrywania. Jednakże Smith zdecydował się nie zamieszkać w domu, uważając, że jest on nawiedzony.
Członkowie grupy nie byli zdecydowani, jak zatytułować album, ale Rubinowi szczególnie spodobał się jeden utwór (stick out): "Blood Sugar Sex Magik". Co prawda nie była ona wydana jako singiel, jednak Rubin uważał, że jest to najlepszy tytuł.
24 września 1991, album Blood Sugar Sex Magik został wydany. "Give It Away" został wydany jako pierwszy singiel, wygrał nagrodę Grammy w 1993 roku w kategorii "Best Hard Rock Performance" i jako pierwszy z singli grupy trafił na pierwsze miejsce listy Modern Rock. Ballada "Under the Bridge" została wydana jako singiel i uplasowała się na 2 miejscu Billboard Hot, najwyższe miejsce, jakie uzyskał zespoł, i stała się jednym z najlepiej rozpoznawalnych utworów grupy. Pozostałe single, czyli "Breaking the Girl" i "Suck My Kiss" również wypadły dobrze na listach przebojów. Album był międzynarodową sensacją, sprzedał się w liczbie ponad 12 milionów egzemplarzy i sprawił, że Red Hot Chili Peppers stał się znanym zespołem. Blood Sugar Sex Magik trafił na 310 miejsce listy 500 albumów wszech czasów magazynu Rolling Stone i w 1992 trafił na 3 pozycję zestawienia albumów w USA, co prawda rok po wydaniu.
Sukces zespołu i uzależnienie od narkotyków miały zły wpływ na Frusciante , który nagle opuścił grupę podczas Blood Sugar Japanese tour w maju 1992. Zespół pokazał się na festiwalu Lollapalooza w 1992 roku z zastępczym gitarzystą Arikiem Marshallem (który wystąpił wraz z grupą podczas ostatniego odcinka czwartego sezonu serialu The Simpsons, "Krusty Gets Kancelled" oraz w teledyskach "Breaking the Girl" i "If You Have to Ask"), i krótko z Jesse Tobiasem z pochodzącego z Los Angeles zespołu Mother Tongue. Żaden z nich nie pozostał na długo w zespole twierdząc, że "The chemistry wasn't right". Zespół ostatecznie wybrał byłego gitarzystę Jane's Addiction Dave'a Navarro.
Dave Navarro po raz pierwszy pojawił się z grupą na festiwalu Woodstock '94, gdzie ubrali się w wielkie kostiumy żarówek misternie przymocowane do wyglądających na chromowane, metalicznych ubiorów. Choć na zewnątrz sytuacja wyglądała stabilnie, to jednak wewnątrz zespołu – pomiędzy trzema stałymi członkami zespołu a Navarro relacje się pogarszały. Jego wykształcenie muzyczne, inne niż pozostałych członków zespołu spowodowało że wspólne występy były niełatwe, więc dalej było to problemem przez następnych kilka lat, gdy zespół nagrał jego pierwszy i jedyny z nimi album One Hot Minute, wydany 12 września 1995. Grupa opisuje album jako mroczniejszy, smutniejszy w porównaniu z poprzednimi albumami. Pomimo tego, że album uzyskał mieszane oceny krytyków, odniósł sukces komercyjny i sprzedał się w nakładzie pięciu milionów egzemplarzy. Singel "My Friends" uplasował się na 1. miejscu listy Billboard Hot 100 (trzeci taki singel w historii działalności grupy), single "Warped" i "Aeroplane" również zostały sklasyfikowane na listach.
Muzyka zawarta na albumie została wykorzystana na ścieżkach dźwiękowych do filmów. "I Found Out", cover utworu Johna Lennona, został wykorzystany w filmie Working Class Hero: A Tribute to John Lennon. Cover utworu Ohio Players, "Love Rollercoaster", znalazł się na soundtracku do filmu Beavis and Butthead Do America soundtrack i został wydany jako singel.
W tym czasie Kiedis ponownie uzależnił się od narkotyków. W kwietniu 1998 zostało ogłoszone, że Navarro opuścił grupę z powodu różnic stylistycznych i tych dotyczących przyszłości zespołu. Kiedis przyznał, że decyzja była wspólna. W tamtym czasie pojawiły się pogłoski, jakoby odejście Navarro miało miejsce po incydencie z udziałem Kiedisa, kiedy w czasie próby, będąc pod wpływem narkotyków, potknął się o wzmacniacz i przewrócił na ziemię Kiedis stwierdził potem, że pomimo tego, że zdarzenie miało podtekst komiczny i było żartobliwe, miało duży wpływ na odejście Navarro
W następnych latach po odejściu Johna Frusciante, powszechnie znanym faktem stało się to, że u niego rozwijało się uzależnienie od heroiny, które doprowadziło go do biedy i był bliski śmierci. Został przekonany do podjęcia kuracji odwykowej w Las Encinas Drug Rehabilitation Center w styczniu 1998. Muzyk zakończył leczenie w lutym, po czym wynajął apartament w Silver Lake. W latach uzależnienia nabył wiele schorzeń, niektóre wymagały leczenie operacyjnego, włączając blizny na ramionach z powodu przyjmowania narkotyków dożylnie, czy protezy zębów.
W kwietniu 1998, Flea odwiedził swojego przyjaciela i dawnego członka grupy i zaproponował Frusciante powrót do zespołu, co Frusciante zaakceptował. W ciągu tygodnia, i, po raz pierwszy od sześciu lat, zreaktywowany zespół rozpoczął próby w nowym składzie. Anthony Kiedis tak opisał sytuację:
Dla mnie to była esencja następnych sześciu lat spędzonych razem ze sobą. Wtedy poczułem, że to jest to, o co mi w życiu chodzi, że magia tworzonej wspólnie muzyki zacznie rozbrzmiewać od nowa. Słuch nagle bardzo nam się wyczulił, i zamiast tkwić w mierności i beznadziei zaczęliśmy być na nowo graczami w wielkim, uniwersalnym świecie muzyki.
Pomimo rozradowania grupy z powodu powrotu Frusciante, był on fizycznie i psychicznie wyniszczony. Frusciante nie grał w zespole od czasu swojego odejścia, oraz stracił wszystkie gitary podczas pożaru swojego domu, miał trudności podczas powrotu do normalnego życia. Jego talent powrócił i nowe utwory zostały zaprezentowane. 8 czerwca 1999 po ponad roku produkcji i skrupulatnych nagrań, siódmy album grupy, Californication został wydany. Album sprzedał się w nakładzie 15 milionów kopii na całym świecie i stał się największym sukcesem grupy. Californication zawierał mniej rapowanych utworów niż poprzednie albumy, oferował zintegrowane, spójne tekstury, melodyjne riffy gitarowe, partie wokalne i basowe.
Californication uplasował się na 3. miejscu listy Billboard 200 w USA; trzy single z albumu uplasowąły się na 1. miejscu listy Modern Rock Tracks: "Scar Tissue", "Otherside" i "Californication". "Scar Tissue" wygrał Grammy Award for Best Rock Song w 2000 roku. Utwór został wykonany podczas ceremonii razem z krótkim jamem z raperem Snoop Doggiem na zakończenie. Inne single pochodzące z albumu to "Around the World", "Road Trippin'" i "Parallel Universe", które zostały sklasyfikowane w pierwszej 40. Modern Rock Tracks.
W lipcu 1999 podczas dwuletniej międzynarodowej trasy koncertowej promującej nowy album, Red Hot Chili Peppers zagrali na Woodstock 1999. Około 10 minut przed rozpoczęciem występu zostali poproszeni przez siostrę Jimiego Hendrixa do zagrania coveru jego utworu. Zespół zagrał "Fire", którego cover został umieszczony na albumie Mother's Milk. Przypadkowo, w finałowej fazie koncertu, wzniecony został niewielki pożar, co doprowadziło do interwencji ochrony.
W 2001, Red Hot Chili Peppers wydali pierwszy koncert nagrany na DVD, Off the Map. DVD zostało wyreżyserowane przez wieloletniego przyjaciela Dicka Rude'a, który również wyprodukował teledyski do utworów "Catholic School Girls Rule" i "Universally Speaking". Zdjęcia zostały wykonane w czasie dwóch koncertów, i zostały połączone z niezmienionymi wersjami utworów grupy.
Grupa zaczęła pisać następny album w 2001 roku , i wydała By the Way ponad rok później, 9 lipca 2002, sprzedając ponad milion egzemplarzy w pierwszym tygodniu i trafiając na 2 miejsce listy Billboard 200. Wyprodukowano pięć singli: "By the Way", "The Zephyr Song", "Can't Stop", "Dosed" i "Universally Speaking"i był najłagodniejszym albumem dotychczas wydanym. Zespół skupił się na melodycznych balladach, niemal nie umieszczając rapowo-funkowych piosenek, z których byli znani.
Red Hot Chili Peppers nagrali dwie nowe piosenki, "Fortune Faded" i "Save the Population" na albumie Greatest Hits wydanej w listopadzie 2003. Co prawda, "Universally Speaking" i "By the Way" były jedynymi piosenkami z albumu By the Way obecnymi na składance, co spowodowało falę krytyki, ponieważ nie były na niej obecne utwory takie jak "Can't Stop" czy "The Zephyr Song", które były bardzo popularne.
Podczas europejską część tras koncertowej promującej album By the Way został wydany drugi koncert zespołu nagrany na DVD, Live at Slane Castle, który został nagrany podczas występu w Slane Castle 23 sierpnia 2003, w Irlandii. Zespół również zdecydował się wydać pierwszy album koncertowy, Live in Hyde Park; nagrany podczas trzech dni występów Hyde Parku w Londynie w 2004 roku. Ponad 258 000 fanów zapłaciło ponad 17 100 000 dolarów za bilety, the event ranked #1 on Billboard's Top Concert Boxscores of 2004.
Album zawierał dwa niesłyszane wcześniej utwory, "Rolling Sly Stone" i "Leverage of Space", które podobno zostały nagrane podczas nagrywania materiałów do albumu Greatest Hits.
W 2006 zespół wydał album Stadium Arcadium wyprodukowany przez Ricka Rubina. Co prawda 38 utworów zostało napisanych z zamiarem wydania ich na trzech albumach w odstępach sześciu miesięcy, jednak zespół zdecydował się wydać dwupłytowy album zawierający 28 utworów, zaś pozostałe utwory wydać później na stronie B, chociaż jedynie dziewięć stron B zostało oficjalnie wydanych. Był to ich pierwszy album, który zadebiutował na pierwszym miejscu amerykańskich list przebojów, gdzie pozostał przez następne 2 tygodnie i zadebiutował na listach przebojów w 26 innych krajach, w tym w Polsce na 1 miejscu. W pierwszym tygodniu od wydania album sprzedał się w 442 tysiącach egzemplarzy w samych Stanach Zjednoczonych, zaś na całym świecie w ilości ponad 1,1 miliona egzemplarzy, i ustanowił rekord liczby egzemplarzy sprzedanej w ciągu jednego tygodnia. Na koniec 2006 roku Stadium Arcadium został uznany za najlepiej sprzedający się album roku, z ponad siedmioma milionami sprzedanych egzemplarzy; był również albumem, który sprzedał się w największym nakładzie w ciągu pierwszego tygodnia od wydania w 2006.
Pierwszy singiel z albumu, "Dani California", był najszybciej sprzedającym się singlem grupy, debiutując na szczycie Modern Rock Tracks, plasowując się na 6. miejscu Billboard Hot 100, i osiągając 2. miejsce w Wielkiej Brytanii. Piosenka ta również ukazała się na ścieżce dźwiękowej do filmu Death Note. "Tell Me Baby", wydane jako następny singiel, również wspięło się na szczyty notowań w 2006. "Snow ((Hey Oh))" został wydany pod koniec 2006. Utwór jest grany podczas napisów końcowych w filmie Death Note: The Last Name. Singel był 11. utworem grupy sklasyfikowanym na 1. miejscu listy Billboard Hot 100, co dało nagraniom zespołu sumę 81 tygodni spędzonych na 1. miejscu zestawienia. Po raz pierwszy również trzy single pochodzące z tego samego albumu formacji uplasowały się na 1. miejscu. "Desecration Smile" został wydany w lutym 2007 i osiągnął 27. miejsce listy UK Albums Chart. "Hump de Bump" początkowo miał zostać wydany jako singel jedynie w USA, Kanadzie i Australii, jednak ze względu na pozytywny odbiór teledysku przez publiczność, został wydany na całym świecie w maju 2007.
Zespół rozpoczął w 2006 międzynarodową trasę koncertową promującą Stadium Arcadium; rozpoczęto ją od promocyjnych występów w Europie, kończąc krótką europejską trasą koncertową od maja do lipca. Następnie rozpoczął się amerykański etap trasy (sierpień-listopad), pod koniec miesiąca nastąpił powrót do Europy na kolejny etap trasy, który trwał do końca grudnia. Red Hot Chili Peppers rozpoczęli rok 2007 od drugiego etapu amerykańskiego, wyjątkowo wliczono również Meksyk (styczeń-marzec). Następnie zespół zagrał szereg koncertów w Australii i Nowej Zelandii (kwiecień) oraz w Japonii (początek czerwca). Następny etap trasy koncertowej zespołu trwał od końca czerwca do końca sierpnia. Formacja zagrała podczas koncertu Live Earth na Wembley Stadium 7 lipca 2007. W ramach trasy koncertowej red Hot Chili Peppers wystąpił na wielu międzynarodowych festiwalach, m.in. Oxegen w lipcu 2006, Lollapalooza w sierpniu 2006 w Grant Park, Chicago, Coachella Valley Music and Arts Festival w Indio, California pod koniec kwietnia 2007. W sierpniu 2007 formacja zagrała trzy występy na festiwalach w Reading i Leeds (obok zespołów Razorlight i Smashing Pumpkins).
W lutym 2007 Stadium Arcadium wygrał 5 nagród Grammy: najlepszy rockowy album, najlepszy rockowy utwór ("Dani California"), Best Rock Performance By A Duo Or Group With Vocal ("Dani California"), Best Boxed Or Special Limited Edition Package i Best Producer (Rick Rubin).
Po zakończeniu trasy koncertowej promującej Stadium Arcadium, zespół udał się na długą przerwę. Według Kiedisa zespół był wyczerpany z powodu grania bez przerwy od wydania Californication. Kiedis wyjaśnił, że był zajęty opieką nad synem i być może tworzeniem krótkiego telewizyjnego serialu nazwanego "Spider and Son" który ma być podsumowaniem jego autobiografii, podczas gdy Flea zapisał się na studia muzyczne, Frusciante kontynuował solową karierę a Chad Smith pracował z Sammym Hagarem, Joe Satrianim, i Michaelem Anthonym w supergrupie Chickenfoot, jak również w swoim solowym projekcie, Chad Smith's Bombastic Meatbats. Zespół planował pozostać na przerwie przez "minimum rok". Jedynym nagraniem grupy było pojawienie się w 2008 roku na albumie George'a Clintona (który wyprodukował w 1985 Freaky Styley) "George Clinton and His Gangsters of Love". Wraz z Kimem Manningiem, zespół nagrał Shirley and Lee's classic "Let the Good Times Roll".
Trzech członków grupy (Kiedis, Flea, and Smith) występowało podczas piątej edycji MusiCares. Anthony Kiedis otrzymał wtedy nagrodę Stevie Ray Vaughan w ramach podziękowania za pomoc i wspieranie fundacji MusiCares oraz wspieranie osób uzależnionych będących w trakcie kuracji. John Frusciante nie był w stanie przybyć ze względu na jego ówczesny pobyt w Europie..
3 lipca 2007 Red Hot Chili Peppers po raz pierwszy zagościli na koncercie w Polsce, na Stadionie Śląskim w Chorzowie.
20 maja 2008 roku grupa potwierdziła, że działalność na okres jednego roku w październiku 2007 roku została zawieszona.
12 października 2009 roku, po 2 latach przerwy, grupa wznowiła działalność. Muzycy zaczęli pisać piosenki, o czym wspomniał ojciec Anthony'ego Kiedisa na jednej ze stron internetowych. Wznowienie działalności zespołu potwierdzili między innymi perkusista Chad Smith oraz basista Flea. 13 grudnia 2009 roku, w internecie znalazły się kolejne pogłoski o tym, że John Frusciante opuścił zespół Red Hot Chili Peppers, a jego miejsce zajmie Josh Klinghoffer, który w 2007 roku koncertował z zespołem. 17 grudnia 2009 wiadomość tę potwierdził John Frusciante na swoim oficjalnym profilu myspace : "W ciągu ostatnich 12 lat, zmieniłem się jako osoba i artysta, do tego stopnia, że tworzenie tego co zrobiłem z zespołem byłoby sprzeczne z moim charakterem. Nie było do wyboru innej opcji. I po prostu będę tym, czym jestem, i będę robić to co chcę zrobić".
16 grudnia, 2009, Frusciante ogłosił, że w 2008 opuścił Red Hot Chili Peppers.
Red Hot Chili Peppers powrócili do studia 12 października 2009 z nowym gitarzystą, Joshem Klinghofferem. Płyta "I'm With You" została wydana 29 sierpnia 2011 roku. We wrześniu 2009 zespół został nominowany do wprowadzenia do Rock and Roll Hall of Fame. Dnia 27 lipca 2012 roku Red Hot Chili Peppers zagrało w Polsce na Impact Festival w Warszawie na lotnisku Bemowo.
https://www.youtube.com/watch?v=echt3fo2GZk
https://www.youtube.com/watch?v=GjVhk2o2zTw
https://www.youtube.com/watch?v=7sXNOCQqzHs
https://www.youtube.com/watch?v=-SkhWS0pJks
https://www.youtube.com/watch?v=7sV57FdfDrs
https://www.youtube.com/watch?v=6SIEoK9ISuM
https://www.youtube.com/watch?v=EUgrjDR9Mcs
https://www.youtube.com/watch?v=HXEluaT0jh0
https://www.youtube.com/watch?v=IaGFmRoqcrY
https://www.youtube.com/watch?v=lmPs41oGVJ4
https://www.youtube.com/watch?v=xDqYgSBJYrY
https://www.youtube.com/watch?v=EiIfE-zcXJw
https://www.youtube.com/watch?v=nVs9AYRQU6A
https://www.youtube.com/watch?v=ASqxKdu-Csc
https://www.youtube.com/watch?v=i01frXLMOj8&list=PLD8248ED99EF1ED39
https://www.youtube.com/watch?v=zJYuitMcMyU
|
