Jethro Tull – brytyjski zespół rockowy reprezentujący style: white blues[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/blues/2014-07-01-11], folk rock, progresywny rock[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/rock_progresywny/2014-07-01-21] i hard rock[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/muzyka_rockowa_czesc_ii_hard_rock/2014-07-01-26].
Nazwa zespołu pochodzi od nazwiska żyjącego na przełomie XVII i XVIII wieku angielskiego agronoma.
Grupa została założona w 1967 roku i istnieje do dziś. Skład zespołu zmieniał się na przestrzeni lat, lecz jego filarem, nadającym mu kształt artystyczny, pozostaje cały czas ekstrawagancki lider – flecista Ian Anderson. Grupa wypracowała charakterystyczne brzmienie oparte na rytmicznej grze perkusji, basu, gitary prowadzącej i instrumentów klawiszowych, sporadycznie grających melodyjne riffy, połączone z wibrującym dźwiękiem fletu i bardzo charakterystycznym, załamującym się śpiewem Andersona. Teksty piosenek są bardzo poetyckie, często ironiczne i prowokacyjne.
W pierwszych latach działalności zespół grał popularny wtedy white blues, na skutek czego powstały płyty This Was i Stand Up oraz brytyjski folk rock, który z kolei usłyszeć mamy okazję na trzecim albumie studyjnym Benefit. W roku 1971 grupa, zmierzając w kierunku hard rocka i wzorując się częściowo na bardzo popularnym wtedy Led Zeppelin[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/led_zeppelin/2014-07-04-318], stworzyła album Aqualung. W 1972 roku zespół wszedł w nurt rocka progresywnego. Tak powstał album Thick as a Brick, a później A Passion Play. Lata te można określić mianem "złotego okresu" zespołu, ponieważ nagrane potem albumy nie odniosły już tak dużych sukcesów. Ostatni z wyżej wymienionych longplayów spotkał się z dużą dawką krytyki ze strony dziennikarzy, z kolei następne - War Child (pierwotnie Ian chciał nakręcić film o tym samym tytule) i Minstrel in the Gallery - nie przypadły do gustu fanom zespołu. Czasy te zostają podsumowane wydanym w 1976 roku albumem Too Old to Rock 'N' Roll: Too Young to Die!, który w początkowych zamierzeniach Andersona miał być musicalem.
Zainteresowanie wzbudziły wydane w latach 1977 i 1978, jakby na przekór rewolucji punkowej, ambitne i inspirowane szkocką muzyką ludową płyty Songs from the Wood i Heavy Horses. Najtrudniejszy dla zespołu okres przypada na longplaye Stormwatch oraz A stworzone na bazie gatunku new romantic. Spektakularnych sukcesów nie odniosły także kolejne albumy, aż do pojawienia się Crest of a Knave (1987), wzorowanego na muzyce tworzonej przez zespół Dire Straits. Dzięki temu albumowi zespół otrzymał nagrodę MTV w kategorii "najlepsza grupa heavy metalowa", co dla wszystkich członków było dużym zaskoczeniem. Na kolejnych krążkach zespołu (Roots to Branches i J-Tull Dot Com) można wyczuć inspirację muzyką Dalekiego Wschodu. We wszystkich jednak nagraniach łatwo daje się zauważyć folkowe, celtyckie korzenie grupy i jej szkockiego lidera.
Przez wielu za najlepszy album zespołu uważany jest Aqualung z 1971 roku, zawierający w drugiej części utwory poświęcone rozważaniom Andersona o religii, w pierwszej poświęcony kloszardom (tytułowy "Aqualung"). Kolejna płyta, Thick as a Brick z 1972 roku, to jedna 40-minutowa poetycka suita rockowa, podobnie jak wydana po niej A Passion Play z 1973 roku. Pierwsza progresywno-rockowa płyta zespołu stała się wzorem dla kolejnych twórców albumów koncepcyjnych.
http://www.youtube.com/watch?v=bvdZUzMjH7E
http://www.youtube.com/watch?v=-jz0AwsJ3_E
http://www.youtube.com/watch?v=LlIMQTLGelY
http://www.youtube.com/watch?v=YzRXl8RTaWc
http://www.youtube.com/watch?v=9ua9I8g7TCs
http://www.youtube.com/watch?v=OALzxolirfk
http://www.youtube.com/watch?v=M9JEPeeohYs
http://www.youtube.com/watch?v=wUEA5NWlQU0
http://www.youtube.com/watch?v=AjzZm-m2BM4&list=PL3D0F9311811227E9
| 
