Muzyka tworzona przez zespół najczęściej klasyfikowana jest jako metal alternatywny, hard rock, heavy metal, oraz rock alternatywny. Jednak ze względu na swoje pochodzenie (grupa wywodzi się z Seattle), i fakt że część zespołów z tego miasta na początku lat 90. zaczęła zwracać na siebie coraz większą uwagę, grupa bardzo często identyfikowana jest z nurtem grunge, który łączy w sobie elementy punk rocka, oraz "brudnego" metalowego, połączonego z psychodelicznym klimatem brzmienia. Termin ten jednak nigdy nie był akceptowany przez zespół. Gitarzysta Jerry Cantrell zawsze określał styl prezentowany przez zespół jako heavy metal. W wywiadzie udzielonemu w 1996 roku magazynowi Guitar World stwierdził:

„Nie wiem konkretnie jaką mieszankę gramy, ale na pewno jest to metal, blues, rock and roll i może odrobina punku. Nigdy nie odchodzimy od metalowych rzeczy. Ja tego nie chcę.”

Muzyka zespołu cechuje się ciężkim brzmieniem, opartym o mocne i powolne partie gitarowych riffów, oraz rozbudowaną sekcją rytmiczną. Serwis muzyczny Allmusic określił zespół mianem "najbardziej metalowej grupy wywodzącej się z Seattle". Recenzent Stephen Thomas Erlewine opisał brzmienie grupy słowami "heavy metal z początku lat 90., pozostający pod wyraźnym wpływem ciężkich riffów spod znaku Van Halen[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/van_helen/2014-07-04-316], połączonych z mroczną odmianą post punku". Recenzent zaznaczył że zespół wypracował własny, rozpoznawalny styl, charakteryzujący się ponurym, nihilistycznym brzmieniem. W stylu prezentowanym przez zespół widoczne są wpływy takich zespołów jak Led Zeppelin[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/led_zeppelin/2014-07-04-318], Black Sabbath[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/black_sabbath/2014-07-04-317], Deep Purple[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/deep_purple/2014-07-04-319], Budgie, AC/DC[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/ac_dc/2014-07-04-321], Motörhead[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/motorhead/2014-07-08-753] oraz Metallica[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/metallica_1/2014-07-04-277].

Ponadto zespół został opisany przez krytyków jako „trudny dla fanów tradycyjnego heavy metalu, jednak mroczne brzmienie połączone z dużą żywiołowością z pod znaku punk, pozwala zaliczyć grupę do pierwszego szeregu zespołów wywodzących się z Seattle, zaliczanych do nurtu grunge". Krytycy docenili również to, że zespół w sposób bardzo umiejętny potrafi łączyć mocne metalowe utwory, z lekkimi akustycznymi nastrojowymi piosenkami, jakie znalazły się na dwóch albumach EP (Sap, Jar of Flies). Jeden z krytyków muzycznych, odnosząc się do muzyki tworzonej przez zespół napisał: "Ponury, nihilistyczny, zrównoważony i doszlifowany hard rock połączony z subtelnie teksturowanymi akustycznymi piosenkami". Na albumie Facelift (1990) w niektórych utworach widoczne są wpływy takich gatunków jak glam rock, hard rock czy funk ("I Know Somethin' (' Bout You)", "Put You Down"). Album Alice in Chains (1995) przez krytyków został opisany jako: "połączenie ponurego nihilistycznego dźwięku, opartego o akustyczne tekstury". Zespół w swoich utworach najczęściej używa niskiego strojenia E - Bemol (Eb), lecz w niektórych piosenkach stosuje nieco bardziej alternatywne i odwrotne strojenie D ("What the Hell Have I"). Ponadto zespół używa w swoich piosenkach różnych innych rozwiązań takich np. jak nieparzyste metrum ("Them Bones" czy "I Can't Remember"). Styl gry Jerry'ego Cantrella został określony przez recenzenta Stephena Erlewine'a z serwisu Allmusic jako "oparty o mocne gitarowe riffy i perforowane tekstury, tworzący wolne rytmy w niższej jakości". Efekt nastrojonych o pół tonu niżej gitar, połączony z wokalem Staleya, daje odrębny styl "szept-krzyk".

Dawniej zespół znany był z odrębnych zharmonizowanych linii wokalnych Staleya oraz Cantrella, które nakładając się na siebie tworzyły podwójny wokal. Recenzentka Alyssa Burrows stwierdziła że charakterystyczny dźwięk pochodził od stylu wokalnego Staleya i jego tekstów, w których poruszał osobiste przeżycia i uzależnienia od narkotyków. W latach 90. teksty pisane przez Staleya były często określane mianem "mrocznych", gdyż poruszały takie wątki jak depresja, samobójstwo, samotność czy uzależnienie. Szczególny nacisk na piosenki mówiące o uzależnieniu narkotykowym został ukazany na albumie Dirt z 1992 roku. Znajduje się tam tzw. "koncepcyjna część" piosenek opowiadających i ukazujących sposób uzależnienia ("Junkhead", "Dirt", "God Smack", "Hate to Feel" oraz "Angry Chair"). Teksty pisane przez Cantrella skupiają się bardziej na osobistych relacjach ("Brother", "Got Me Wrong", "Heaven Beside You" czy "Dam That River").

Grupa Alice in Chains sprzedała ponad 20 milionów płyt na całym świecie, z czego 12 w Stanach Zjednoczonych. Zespół w swoim dorobku ma także dwa albumy które osiągnęły szczyt listy Billboard 200 (Jar of Flies oraz Alice in Chains), oraz osiem nominacji do nagrody Grammy. W grudniu 2001 roku zespół został sklasyfikowany na 17. pozycji w zestawieniu Top 100 Heavy Metal Bands przygotowanym przez Hit Parader. Zespół zajął także 34. pozycję w zestawieniu VH1 100 Greatest Artists of Hard Rock. Grupa została także wymieniona w 15 najważniejszych zespołów opublikowanych przez Hit Parader, a były wokalista zespołu Layne Staley zajął 27. pozycję w zestawieniu na najlepszego metalowego wokalistę wszech czasów. Grupa zajęła także 23. pozycję w zestawieniu 100 Greatest Metal Bands przygotowanym przez portal DigitalDreamDoor.com. Drugi album studyjny zespołu Dirt został uznany za 5 najlepszy album dekady w rankingu opublikowanym przez magazynu Close-Up. W roku 2009 grupa zdobyła statuetkę magazynu Kerrang! Kerrang! Icon Award. W 2010 roku zespół został nagrodzony dwoma statuetkami Revolver Golden Gods Award, między innymi za płytę Black Gives Way to Blue. W tym samym roku album Black Gives Way to Blue został zamieszczony na 2. pozycji w zestawieniu Kerrang!'s Top Twenty Albums of 2010, oraz Metal Hammer's Top 50 Albums of the Year. W 2011 roku zespół został sklasyfikowany na 65. pozycji zestawienia Fifty Years of Great Music: The Top 100 Artists (100 najlepszych artystów muzycznych ostatnich pięćdziesięciu lat) wg. strony Just Press Play.

Alice in Chains było wymieniane wśród zespołów mających znaczący wpływ na kształtowanie się muzyki rockowej w latach 90. Wielu wykonawców wskazywało zespół Alice in Chains jako jedno ze źródeł swoich inspiracji. Wśród muzyków, którzy powołują się na wpływ muzyki Alice in Chains na własną twórczość, znaleźli się między innymi: 3 Doors Down, Audioslave, Black Label Society, Bush, Creed, Days of the New, Deftones, Godsmack, Nickelback, Puddle of Mudd, Seether, Smile Empty Soul, Staind, Stone Sour, Theory of a Deadman, Trapt, Velvet Revolver.

Wokalista formacji Godsmack Sully Erna, stwierdził ze Layne Staley miał wielki wpływ na jego styl śpiewu. Grupa Staind nagrała cover utworu "Nutshell", który znalazł się na albumie The Singles: 1996–2006, a także napisała utwór pt. "Layne" poświęcony pamięci Staleya, który znalazł się na albumie 14 Shades of Grey. Grupa Three Days Grace wykonała na żywo utwór "Rooster", który można znaleźć na albumie DVD Live at The Palace. Zespół Metallica stwierdził że zawsze chciał pojechać w trasę z Alice in Chains, oraz powołał się na ten zespół, oraz wokalistę Layne'a Staleya, jako jedną z głównych inspiracji do powstania albumu Death Magnetic. Także utwór "Shine" nagrany przez zespół podczas sesji, jest hołdem dla Staleya. Utwór jednak nie znalazł się na albumie z powodu ograniczeń produkcji. W 2011 roku zespół Metallica wydał album EP Beyond Magnetic, gdzie kompozycje "Just a Bullet Away" oraz "Rebel of Babylon" zostały napisane w hołdzie dla Staleya.

Grupa Alice in Chains ma również znaczący wpływ na nowoczesny heavy metal. Utwory z repertuaru grupy są często prezentowane przez innych wykonawców, takich jak Opeth, Dream Theater, Suicide Silence czy Grave. W udzielonym w 1995 roku wywiadzie dla Guitar International, gitarzysta grupy Pantera Dimebag Darrell wyraził duży podziw dla gry Cantrella. Anders Fridén, wokalista szwedzkiej grupy metalowej In Flames, stwierdził w jednym z wywiadów że Layne Staley wywarł bardzo duży wpływ na jego styl śpiewania na późniejszych albumach grupy. Steve Huey z serwisu Allmusic określił grupę jako "jeden z najlepszych metalowych zespołów lat 90.".