Oczywiście dziś trudno doszukiwać się, że scena muzyczna wygląda tak samo jak 25 lat temu. Dziś przeważnie liczy się pop. Współcześni muzycy rockowi, a także „dinozaury” z poprzedniej epoki ciągle jeszcze zajmują kluczowe miejsce na scenie muzycznej. Pokazują oni, że są w formie i ciągle mają coś do powiedzenia. Można zatem powiedzieć, że rock ciągle stanowi dobrą pożywkę dla ciała i ducha. Można się o tym przekonać wybierając się na przykład na koncert lub wsłuchując się w płytę. Dziś jednak koncerty to małe kluby, a takie gwiazdy jak Guns N Roses[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/guns_n_39_roses/2014-07-04-354] grają w Rybniku...

Rock jest dziś martwą formą wypowiedzi. Doszedł do swojego twórczego kresu, podobnie jak jazz i kino na początku lat 80-tych XX wieku. Oczywiście wciąż będą się pojawiać nowe zespoły tworzące ten typ muzyki, wciąż na rynku fonograficznym pojawiać się będą nowe płyty. Dziś jednak nikt nie oczekuje, że dzięki muzyce dokona się kolejna społeczna rewolucja (a to jak pamiętamy było misją rocka!). W  latach 90-tych tylko w Wielkiej Brytanii upadły tak wielkie czasopisma rockowe jak: „Select”, „Sounds”, „Vox” i ten najbardziej usytuowany na świecie tygodnik „Melody Marker”. Ich miejsce zajęły periodyki adresowane do 40,50- latków. Czy więc rock stał się muzyką średniego pokolenia?

Niewątpliwie szkoda, bo mało które zjawisko z zakresu kultury popularnej zmieniło tak radykalnie zasady społeczne jak właśnie muzyka rockowa. Można zaryzykować stwierdzenie, że to właśnie rock na stałe wyplewił ideę rasizmu, wykorzenił klasowość,  rozprzestrzenił rewolucję seksualną, a w konsekwencji doprowadził do uregulowania zachowań społecznych na nieznaną dotychczas skalę. Podobne przesłania niósł ze sobą blues i jazz, a także kino autorskie począwszy od lat 50-tych do połowy lat 70-tych XX wieku. Podobna sprawa dotyczyła literatury. To jednak rock odgrywał pierwsze skrzypce i to jemu udało się doprowadzić do dokonania społecznej rewolucji, pomimo tego, że David Bowe powiedział: „świat rocka nigdy nie był wzorcem, jeśli chodzi o odkrywcze myślenie ani nawet o stawianie naprawdę ważnych, niebanalnych pytań.”

Dziejowa rola rocka wynikała z jego masowości. Muzyka pop to bowiem jedyne źródło kultury masowej, której popularność zależy od komercyjności. Od rocka wymaga się przede wszystkim identyfikowania się z własnym pokoleniem.

Rock znalazł ujście przede wszystkim w młodzieży wywodzącej się z klasy robotniczej USA w latach 50-tych, a także w klasie średniej dekadę później (Wielka Brytania). Było to stopniowe badanie rynku, badanie nastrojów społecznych, które kształtowały ideę kultury rockowej. Rock stał się muzyką spontaniczną, a pomiędzy fanami a muzykami istniała nić porozumienia, wspólnoty. Greil Marcus- amerykański krytyk widział w kulturze rocka ową tajemnicę, która łączyła generację młodych. Istotna była przynależność, identyfikacja i to w oderwaniu od treści samych piosenek. Można powiedzieć, że słowa „chcę umrzeć zanim się zestarzeje” z piosenki „My Generation”[https://www.youtube.com/watch?v=594WLzzb3JI&feature=kp] The Who[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/the_who/2014-07-01-103]  stały się punktem wyjścia dla wielu rockmenów. Jenis Joplin[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/janis_joplin/2014-07-01-65], Jimi Hendrix[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/jimi_hendrix/2014-07-01-66], Jim Morisson[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/the_doors/2014-07-01-62], Kurt Cobain[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/nirvana/2014-07-04-397]... i wielu innych wzięło sobie te słowa głęboko do serca i nie dożyli 30 lat... problem polegał na tym, że każde pokolenie musi się kiedyś zestarzeć, a samobójstwo czy ucieczka w „zaćpanie się na śmierć” nie jest rozwiązaniem... Rock zawsze dzielił się na „my” i „oni”. Początkowo były to stosunek do szkoły, sposobu spędzania wolnego czasu, wiek... Potem przyszedł czas na wolną miłość, narkotyczne podróże, pacyfistyczne nastroje odwołujące się do wojny w Wietnamie. Młodzi ludzie mieli całkiem odmienne życiowe aspiracje. W latach 70-tych zaczęło się już to rozmywać w samej strukturze rocka... Fani tzw. klasyki nie byli już tak radykalni jak metalowcy, którzy dużą wagę przywiązywali do stroju i sposobu bycia (tzw. tożsamości subkulturowej)... Punkowcy natomiast ze swoimi poglądami zupełnie odcięli się od dwóch pozostałych grup... LICZYŁA SIĘ ANARCHIA...

Już w latach 70-  tych możni show- biznesu wzięli sobie do serca, że rock nie jest tylko przelotną modą, która szybko przeminie lub którą można łatwo okiełznać. W latach 70-tych udało się okiełznać trudne do opanowania kapele punkowe The Clash[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/the_clash/2014-07-06-580] i Sex Pistols[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/sex_pistols/2014-07-04-364]. W następnej dekadzie sytuacja powtórzyła się za Oceanem. Oczywiście punk nie cieszył się takim zainteresowaniem w Stanach Zjednoczonych. W USA zainteresowanie wzbudzał hip- hop (zwłaszcza w nowojorskich dzielnicach). Połączenie rocka i hip- hopu było niemożliwe... Rock bez gitar, brzmiało wręcz bluźnierczo. To nie był jeszcze ten czas...