Alice in Chains to amerykańska grupa muzyczna utworzona w 1987 roku z inicjatywy wokalisty Layne'a Staleya oraz gitarzysty Jerry'ego Cantrella. Jest kolejnym zespołem wywodzącym się z Seattle, który osiągnął sukces komercyjny. Grupa bardzo często zaliczana jest do tzw. „Wielkiej Czwórki z Seattle", wraz z takimi wykonawcami jak Pearl Jam oraz Soundgarden. Muzyka stworzona przez zespół jest mroczna i ciężka, lecz bardzo melodyjna. Odznacza się różnorodnością brzmienia, sprawiającą że zespół trudno jest przypisać do konkretnego gatunku. Grupa powszechnie identyfikowana jest z nurtem grunge, lecz czerpiąca inspirację z szeroko pojętej muzyki metalowej lat 70. Zawiera w sobie elementy ciężkich metalowych riffów spod znaku Black Sabbath, oraz melodyjnego hard rocka spod znaku Led Zeppelin, przeplatanego łagodniejszymi i utrzymanymi w stylistyce muzyki akustycznej piosenkami. Charakterystyczną cechą zespołu są rozbudowane aranżacyjnie utwory oraz odrębny styl wokalny, który często zawiera zharmonizowane linie wokalne.

Grupa zdobyła międzynarodową sławę za sprawą albumu Dirt[http://www.youtube.com/watch?v=ResvvzOu0Rs] oraz pierwszego singla promującego płytę, "Would?" (1992) stając się przy tym jednym z popularniejszych przedstawicieli muzyki rockowej lat 90. Łącznie grupa sprzedała ponad 20 milionów płyt na całym świecie, z czego 12 w samych Stanach Zjednoczonych. Albumy Jar of Flies[http://www.youtube.com/watch?v=VaQtrbcDjk8] oraz Alice in Chains osiągnęły najwyższą pozycję zestawienia Billboard 200. Wydawnictwo Jar of Flies było pierwszym w historii minialbumem, który zajął 1. miejsce na liście Billboard 200. Ponadto zespół zdobył także osiem nominacji do nagrody Grammy oraz doczekał się publikacji w takich czasopismach jak Kerrang!, L.A. Weekly, Gazeta Wyborcza, The New York Times czy Decibel Magazine

Grupa nigdy oficjalnie nie została rozwiązana, lecz z powodu śmierci wokalisty Layne'a Staleya w kwietniu 2002 roku, zespół zawiesił działalność. Reaktywacja nastąpiła w roku 2005, a od 2006 zespół występuje z nowym wokalistą Williamem DuVallem.

W roku 1985 uczniowie Shorewood High School Johnny Bacolas oraz James Bergstrom utworzyli grupę muzyczną Sleeze. Na stanowisko wokalisty został przyjęty uczeń Meadowdale High School Layne Staley. W początkowym okresie działalności na próbach z zespołem współpracowali Chris Markham oraz Ed Semenate. W niedługim czasie do zespołu dołączył gitarzysta Nick Pollock. Rok później grupa została przekształcona w Alice N 'Chains. Zespół wówczas prezentował muzykę określoną przez Staleya w jednym z wywiadów jako glam/thrash. Zespół na scenie występował z makijażem na twarzy oraz w lateksowych strojach. Jako główne źródło swojej inspiracji, grupa powoływała się na zespół Poison

W czasie swojej dwuletniej działalności, grupa zarejestrowała dwa albumy demo. Obydwa wydawnictwa zostały zarejestrowane w roku 1987. Pierwszy album został zarejestrowany w London Bridge Studio w Seattle, i wydany w limitowanej ilości 100 sztuk. Producentem został Tim Branom przy współpracy z samym zespołem. Koszt nagrań wyniósł łącznie 1600 dolarów. Drugi album nagrany został w domowym studiu PC Ring. Tym razem produkcją zajął się sam zespół. Podczas koncertów, grupa bardzo często wykonywała covery z repertuaru takich zespołów jak Slayer oraz Armored Saint. Jeszcze w tym samym roku projekt muzyczny został oficjalnie rozwiązany. Gitarzysta Nick Pollock wraz z członkami zespołu Mistrust, w roku 1989 utworzył grupę My Sister's Machine. Perkusista James Bergstrom dołączył w 1990 do nowo powstałej grupy Second Coming. Dwa lata później do zespołu dołączył także Johnny Bacolas. W międzyczasie Staley zarządzał kompleksem sali prób o nazwie Music Bank, w której po opuszczeniu domu mieszkał.

W roku 1987 podczas jednej z odbywających się w Music Bank uroczystości, Staley spotkał gitarzystę Jerry'ego Cantrella, który w tym samym czasie zakładał swój pierwszy amatorski zespół Diamond Lie. W zespole prócz Cantrella znalazł się jeszcze basista Mike Starr, który dotychczas udzielał się w glam metalowym zespole Gipsy Rose. Na stanowisko perkusisty Starr zaproponował Seana Kinneya, którego znał wcześniej. Po uformowaniu się składu, grupa rozpoczęła swoje pierwsze wspólne próby. W tym samym czasie Staley dołączył do lokalnego zespołu, prezentującego muzykę z pogranicza industrial i funk. Po krótkim okresie Cantrell zgłosił się do Staleya z propozycją objęcia funkcji wokalisty w jego zespole.

Wokalista zgodził się dołączyć do formacji Cantrella, pod warunkiem że ten zgodzi się wystąpić w roli sidemana w jego zespole. Ostatecznie projekt w którym udzielał się Staley rozpadł się w niedługim czasie, i dołączył on do grupy Cantrella. Występując razem w jednym zespole, muzycy często używali różnych nazw. 5 kwietnia 1987 roku po raz pierwszy wystąpili pod nazwą Alice in Chains.

W składzie Staley (śpiew), Cantrell (gitara), Starr (gitara basowa) oraz Kinney (perkusja), grupa z dużym powodzeniem zaczęła grać w klubach położonych na północno-zachodnim wybrzeżu. Początkowo zespół występował z krótkim repertuarem liczącym nieco ponad 15 minut, lecz z czasem grupa otrzymała ofertę gry setlisty składającej się z 45 minut. Zespół grał koncerty głównie w rejonie miasta Seattle. Po pewnym czasie grupa postanowiła definitywnie występować pod nazwą Alice in Chains.

W roku 1988 miejscowy promotor nagrań Randy Hauser, dowiedział się o zespole podczas jednego z koncertów. Umożliwił on grupie profesjonalne nagranie albumu demo. Nagrania początkowo miały się odbyć w kompleksie sali prób o nazwie Music Bank, lecz na jeden dzień przed planowanym rozpoczęciem, studio zostało zamknięte przez policję w związku z handlem marihuaną. Był to największy handel tego typu w historii państwa. Ostatecznie nagrania zrealizowano w studiu Treehouse. Tam zespół zarejestrował materiał składający się z ośmiu kompozycji, w tym cover piosenki Davida Bowiego – „Suffragette City", pochodzący z wydanego w roku 1972 albumu The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars. Demo zatytułowane The Treehouse Tapes trafiło do managerów muzycznych Kelly Curtis i Susan Silver (kierowały one w tym czasie grupą Soundgarden[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/soundgarden/2014-07-04-393]). Materiał wywarł pozytywne wrażenie i został przekazany wytwórni Columbia. Przedstawiciel Nick Terzo umówił grupę z prezesem wytwórni - Donem Iennerem. Na podstawie przesłuchanego dema (które zespół sprzedawał na własnych koncertach), został podpisany kontrakt z wytwórnią w roku 1989. Managerami grupy zostały wspomniane już Kelly Curtis i Susan Silver. 11 lutego 1989 roku zespół wystąpił na koncercie w Central Tavern w Seattle obok grupy Mother Love Bone. Od kwietnia do czerwca grupa pracowała w studiu w Seattle nad materiałem na drugi album demo. Ukazał się on w formie bootlega pod nazwą Sweet Alice. Produkcją oraz dystrybucją zajął się sam zespół.

Dzięki licznym koncertom oraz pierwszej trasie koncertowej United States Tour, zespół stał się jednym z ważniejszych wykonawców wytwórni. W grudniu 1989 roku grupa rozpoczęła w London Bridge Studio w Seattle nagrania do pierwszej studyjnej płyty. Zespół był wspomagany w studio przez Dave Jerdena, który zarazem wcielił się w rolę producenta muzycznego. Miał on za sobą już współpracę z takimi wykonawcami jak Red Hot Chili Peppers czy Armored Saint. Część nagrań realizowano także w Capitol Recording Studio w Hollywood. W trakcie nagrań, na przełomie lutego i marca, zespół wystąpił w roli supportu przed grupą Extreme w ramach trasy koncertowej Pornograffiti Tour. Nagrania zostały zakończone w kwietniu 1990 roku. Zanim nastąpiła premiera albumu, wytwórnia wydała minialbum We Die Young, którego premiera nastąpiła w lipcu. W skład wydawnictwa weszły trzy utwory - tytułowy „We Die Young"[https://www.youtube.com/watch?v=3F5f7Fxp2Zg], oraz „It Ain't Like That"[https://www.youtube.com/watch?v=Ft2Oyw17-6E] i „Killing Yourself"[https://www.youtube.com/watch?v=6e8l4TPdVCI]. Ostatnia z piosenek pochodziła ze starszych sesji nagraniowych z końca lat 80. Pierwszy z utworów stał się lokalnym przebojem w radiu KISW, prezentującym muzykę metalową, którym zarządzał Damon Stewart. Minialbum był rozsyłany w formie darmowej do najbliższych sklepów muzycznych, gdzie właściciele otrzymywali zysk ze sprzedaży. Miało to na celu promowanie zbliżającego się albumu, jak i samego zespołu.

Premiera albumu zatytułowanego Facelift[https://www.youtube.com/watch?v=vG-u2mAn8v8] odbyła się 21 sierpnia 1990 roku. Album charakteryzował się dość efektowną melodyjnością, oraz harmonizacją partii wokalnych, okraszoną metalowymi riffami. Charakterystycznym stylem jaki zespół wypracował było stworzenie utworów opartych o mroczne dźwięki gitarowych riffów i charakterystycznym śpiewem Staleya. W tekstach utworów Cantrell i Staley podjęli interesującą pod względem literackim próbę oddania zniechęcenia i frustracji całego pokolenia. Steve Huey z serwisu muzycznego Allmusic recenzując album stwierdził że „Facelift to jedna z najważniejszych płyt stylu grunge oraz rock alternatywny". Gitarzysta grupy Jerry Cantrell stwierdził że album miał mieć modną aurę, oraz być bezpośredni do panującej wówczas w Seattle atmosfery zadumy i stylu. W momencie wydania album dotarł do 1. pozycji na liście Top Heatseekers, oraz do 42. pozycji listy Billboard 200.

12 listopada 1990 roku zespół wyruszył w trasę koncertową licząca łącznie 22 koncerty, podczas której występował jako support przed Iggy Popem. 22 grudnia tego samego roku, grupa wystąpiła w More Theatre w Seattle ze specjalnie przygotowanym koncertem. Występ zespołu został całkowicie wyprzedany. Materiał wyreżyserowany przez Josha Tafta ukazał się 30 lipca 1991 roku na kasecie VHS Live Facelift.

W pierwszym półroczu od momentu wydania, album Facelift[http://www.youtube.com/watch?v=cc6qbb6UW6E] sprzedał się w ilości 40,000 kopii. W 1991 roku na rynku ukazał się drugi singel promujący album, z utworem "Man in the Box"[https://www.youtube.com/watch?v=TAqZb52sgpU]. Piosenka została napisana przez Layne'a Staleya, który publicznie wyznał w wywiadzie telewizyjnym, że w momencie pisania tekstu był pod wpływem narkotyków. Singel dotarł do 18. pozycji zestawienia Mainstream Rock Tracks, a sam teledysk bardzo często był emitowany w stacji muzycznej MTV, gdzie utrzymywał się na liście przez 16 tygodni. Solo gitarowe z tego utworu w wykonaniu Cantrella, zostało umieszczone na 77. pozycji zestawienia 100 najlepszych solówek gitarowych wszech czasów wg. magazynu Guitar World w 2007 roku. Po tych wydarzeniach zainteresowanie zespołem znacznie wzrosło, a sam album w ciągu następnych sześciu tygodni sprzedał się w ilości 400,000 kopii. 10 marca zespół wraz z grupą Megadeth wyruszył w trasę koncertową Rust in Peace European Tour, składającą się z 21 koncertów w Europie. 16 maja grupa wzięła udział w trasie Clash of the Titans, gdzie wystąpiła w roli supportu przed zespołami Slayer[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/slayer/2014-07-04-279], Megadeth[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/megadeth/2014-07-04-280] oraz Anthrax[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/antrax/2014-07-04-281]. Trasa liczyła łącznie 49 koncertów i odbyła się w miastach Ameryki Północnej. Podczas koncertu w Morrison 5 czerwca, zespół został obrzucony butelkami przez fanów grupy Slayer. Mimo tego incydentu, podczas tej trasy zespół zyskał sobie sympatię wielu fanów muzyki metalowej. 16 sierpnia zespół udał się w kolejną trasę, tym razem supportując grupę Van Halen[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/van_helen/2014-07-04-316] w ramach trasy For Unlawful Carnal Knowledge Tour. Trasa zakończyła się 29 stycznia 1992 roku. Album promowały jeszcze dwa single – „Bleed the Freak"[https://www.youtube.com/watch?v=-xQQzi0IdLYn] oraz „Sea of Sorrow"[https://www.youtube.com/watch?v=RvL7OWog-mE]. Ostatni z nich dotarł do 27. pozycji listy Mainstream Rock Tracks.

Jeszcze w trakcie trwania trasy For Unlawful Carnal Knowledge Tour, zespół rozpoczął pracę nad nagrywaniem materiału demo na drugi album studyjny. Album o roboczym tytule Dirt Demos[https://www.youtube.com/watch?v=hyGd-c7yxKU] wypełniło łącznie 10 kompozycji. Kilka piosenek które zespół nagrał na wspomnianym albumie demo, grupa postanowiła wyselekcjonować i nagrać ponownie.

Nagrania rozpoczęły się 15 listopada 1991 roku w London Bridge Studio. Podczas sesji zespół zarejestrował cztery utwory utrzymane w klimacie muzyki akustycznej oraz rocka alternatywnego.

Album EP nazwano Sap[https://www.youtube.com/watch?v=Tev6PUzrALc&list=PL2637D597F11B02A4]. Jak mówi jedna z historii, powodem nagrania takiego albumu oraz nazwy, był sen jaki miał perkusista grupy Sean Kinney. Muzykowi przyśniło się że zespół nagrał kilka piosenek, i zamieścił je na albumie Sap. Następnego dnia perkusista opowiedział o tym pomyśle reszcie zespołu i materiał został nagrany w przeciągu kilkunastu dni. Trzy piosenki jakie znalazły się na albumie, pochodziły ze starszych sesji nagraniowych. Album został wydany 4 lutego 1992 roku. Na płycie gościnnie wystąpili: Chris Cornell, Mark Arm z grupy Mudhoney oraz wokalistka grupy Heart Ann Wilson. Produkcją albumu zajęli się Dave Jerden oraz Rick Parashar. Podczas nagrywania albumu, zrodził się zespół o nazwie Alice Mudgarden. W skład formacji weszli wszyscy członkowie Alice in Chains, Chris Cornell oraz Mark Arm. Nazwa zespołu wzięła się od połączenia nazw Alice in Chains, Soundgarden[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/soundgarden/2014-07-04-393] oraz Mudhoney. Grupa nagrała jeden utwór "Right Turn"[https://www.youtube.com/watch?v=3E09TLuqRq0], który znalazł się na albumie Sap. Pierwotnie planowana była dłuższa współpraca pod szyldem Alice Mudgarden, jednak macierzyste zespoły muzyków wchodzących w skład grupy, zaczęły odnosić sukcesy, i ostatecznie zrezygnowano z kontynuowania nagrań. W 1992 roku grupa pojawiła się w filmie Singles[http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/singles/2015-01-30-1165], gdzie wystąpiła w roli samych siebie w scenie podczas koncertu. Do promocji filmu przyczynił się również utwór "Would?", który trafił na ścieżkę dźwiękową do produkcji.

W tym samym roku roku grupa otrzymała swoją pierwszą nominację do nagrody Grammy w kategorii Best Hard Rock Performance za utwór "Man in the Box". Zespół jednak przegrał rywalizację z grupą Van Halen. Rok później zespół został nagrodzony statuetką MTV Video Music Awards, w kategorii Best Video from a Film, za utwór „Would?".

W lutym 1992 roku grupa rozpoczęła przygotowania do sesji nagraniowej do kolejnego albumu. Nowe piosenki zostały w głównej mierze napisane w przerwie pomiędzy trasami koncertowymi. Część z nich była także prezentowana już podczas koncertów w roku 1990. Druga połowa materiału została skomponowana na miesiąc przed wejściem do studia. Nagrania drugiego albumu odbywały się w Eldorado Recording Studios, London Bridge Studio oraz One on One Studios w Los Angeles. W rolę producenta ponownie wcielił się Dave Jerden. W trakcie trwania sesji, często dochodziło do spięć między Staley'em a Jerdenem. Producent nie akceptował obecności wokalisty pod wpływem narkotyków. Sesja nagraniowa została zakończona w maju. Procesem masteringu albumu zajęli się Eddy Schreyer oraz Steve Hall w Future Disc Studio w Hollywood. W post-produkcji gotowych było 13 utworów, ale w ostatecznej sesji gotowych było 12 piosenek. W ostatniej chwili dodany został utwór „Would?", który jednocześnie stał się pierwszym singlem promującym nowy album.

21 września zespół udał się w trasę koncertową No More Tears Tour, występując jako support przed Ozzym Osbourne'm. Na kilka dni przed rozpoczęciem trasy, wokalista Layne Staley złamał nogę podczas jazdy quadem, i na scenie zmuszony był do występowania o kulach oraz wózku inwalidzkim. 29 września 1992 roku nakładem wytwórni Columbia ukazał się drugi studyjny album zespołu zatytułowany Dirt.

Recenzent Steve Huey z serwisu Allmusic stwierdził że album to „arcydzieło", natomiast Chris Gill z magazynu Guitar World opisał album słowami „cudownie mroczny, brutalny ale szczery". W momencie wydania wydawnictwo dotarło do 6. pozycji zestawienia amerykańskiej listy Billboard 200. W Kanadzie album dotarł do 25. pozycji. W przeciągu 1,5 miesiąca od premiery, album uzyskał certyfikację platynowej płyty. Album został uznany przez brytyjski magazyn muzyczny Kerrang! oraz amerykański Guitar World, za najlepsze wydawnictwo 1992 roku. Singel z utworem "Would?" dotarł do 5. pozycji listy Mainstream Rock Tracks, 25. pozycji kanadyjskiej Alternative Chart. 11 listopada zespół zakończył wspólną trasę koncertową z Osbourne'm. Łącznie trasa składała się z 27 koncertów. W jednym z udzielonych później wywiadów Cantrell stwierdził że zespół "oczyszcza" się z wszelkich demonów i trucizn jedynie kiedy występuje na scenie.

12 listopada 1992 roku grupa rozpoczęła pierwszy etap oficjalnej trasy koncertowej promującej album Dirt - Down in Your Hole Tour. 22 stycznia 1993 roku zespół wystąpił na Hollywood Festival w Rio de Janeiro, podczas jednego z największych festiwali muzycznych. W tym samym czasie ukazał się drugi singel z utworem „Them Bones"[https://www.youtube.com/watch?v=wFgAE5SgFnw]. Dotarł on do 24. pozycji listy Mainstream Rock Tracks oraz do 24. listy Irish Singles Chart. Pierwszy etap trasy Down in Your Hole Tour zakończył się 13 czerwca. W międzyczasie grupa wydała trzeci singel z utworem „Angry Chair". Piosenka autorstwa Staleya dotarła do 34. pozycji zestawienia Mainstream Rock Tracks. W trakcie trwania trasy, w zespole doszło do pierwszej zmiany personalnej. Basistę Mike'a Starra zastąpił Mike Inez, współpracujący w tym czasie z Ozzym Osbourne'm.

W przerwie między trasami, grupa weszła do studia w celu zarejestrowania dwóch nowych utworów, specjalnie na potrzeby ścieżki dźwiękowej do filmu Bohater ostatniej akcji. Pięć dni później, 18 czerwca zespół rozpoczął swój występ na festiwalu muzyki alternatywnej Lollapalooza, występując obok takich zespołów jak Primus, Tool, Rage Against the Machine[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/rage_against_the_machine/2014-07-06-583] oraz Babes in Toyland. W międzyczasie grupa wydała czwarty singel z albumu, na który został wybrany utwór „Rooster". Piosenka skomponowana przez Cantrella, mająca charakter osobistych postrzegań wojny wietnamskiej, dotarła do 7. pozycji zestawienia Mainstream Rock Tracks. 8 lipca zespół wydał singel promocyjny z nowym utworem „What the Hell Have I"[https://www.youtube.com/watch?v=qKXIk45pL0o], skomponowanym specjalnie na potrzeby filmu Bohater ostatniej akcji. Na stronie B singla zespół zamieścił utwór „A Little Bitter"[https://www.youtube.com/watch?v=8XUV0yLcKtI], również skomponowany na potrzeby filmowej produkcji. 7 sierpnia zespół zakończył występy na festiwalu Lollapalooza. Łącznie grupa zagrała podczas wspomnianego festiwalu 36 koncertów. W drugiej połowie 1993 roku, zespół wydał piąty, a zarazem ostatni singel z albumu Dirt[https://www.youtube.com/watch?v=K4JecMnBoYI]. Utwór "Down in a Hole"[https://www.youtube.com/watch?v=-v67LpSz6Ck] o charakterze typowej ballady metalowej, dotarł do 10. pozycji zestawienia Mainstream Rock Tracks. Ostatecznie płyta była promowana przez pięć singli, z czego cztery z nich utrzymały się dłużej niż rok w Top 30 singli w Wielkiej Brytanii. W 1993 roku album otrzymał nominację do nagrody Grammy w kategorii Best Hard Rock Performance.

W przerwie między drugim a trzecim etapem trasy Down in Your Hole Tour, zespół powrócił we wrześniu do Seattle. Muzycy zostali zmuszeni do opuszczenia swoich mieszkań, za niepłacenie rachunków. W wywiadach wspominali że po opuszczeniu swoich lokali zmuszeni byli do spania u znajomych. Po pewnym czasie zespół przeprowadził się do studia London Bridge w Seattle. Aby zyskać trochę wolnego czasu, grupa oszukała wytwórnię twierdząc że ma przygotowane kilkanaście nowych utworów. Po przeprowadzeniu się do studia, zespół rozpoczął komponowanie nowego materiału. Nagrania zarejestrowano od 7 do 14 września 1993 roku. Grupa nad produkcją materiału pracowała sama.

17 września zespół wznowił trzeci etap trasy Down in Your Hole Tour koncertem w miejscowości Tri-Cities w stanie Waszyngton. 4 października grupa udała się do Europy, gdzie zagrała 10 koncertów, występując między innymi w Niemczech, Anglii, Holandii oraz Szwecji. Od 21 do 24 października zespół zagrał trzy koncerty w Japonii. 26 października grupa udała się do Australii, gdzie zagrała sześć, z ośmiu planowanych koncertów. Dwa ostatnie występy zostały odwołane. Koncertami w Australii zespół zakończył trasę Down in Your Hole Tour, która łącznie składała się z 107 koncertów zagranych w Stanach Zjednoczonych, Europie, Azji oraz Australii. Ostatni koncert w Japonii został odwołany i przeniesiony na 23 lutego 1994 roku. Było to ostatnie tak duże tournee ze Staley'em.

7 stycznia 1994 roku grupa zagrała ostatni koncert w Stanach Zjednoczonych przed zawieszeniem działalności koncertowej. Miało to miejsce w Hollywood Palladium, podczas benefisu Johna Norwooda Fishera z grupy Fishbone. Zespół zagrał wówczas 20-minutowy akustyczny występ, gdzie wykonał utwory "Am I Inside"[https://www.youtube.com/watch?v=o5Thn6hZXjY] (pierwszy raz od 1991 roku), "Brother" (po raz pierwszy na żywo), "Nutshell"[https://www.youtube.com/watch?v=N_GPxe91hWE] oraz "No Excuses"[https://www.youtube.com/watch?v=r80HF68KM8g] (po raz pierwszy na żywo). 23 lutego 1994 roku zespół zagrał zaległy koncert w Osace w Castle Hall. Był to ostatni publiczny koncert przed zawieszeniem działalności koncertowej.

25 stycznia 1994 roku wytwórnia Columbia wydała trzeci minialbum w dyskografii zespołu. Pierwotnie nieprzeznaczony do wydania album Jar of Flies, w momencie wydania zadebiutował na pierwszej pozycji zestawienia Billboard 200. Jest to pierwszy album w dorobku grupy który osiągnął szczyt tej listy, a także pierwszy album EP w historii który tego dokonał. Wyczyn ten powtórzyła dopiero po dziesięciu latach EP-ka Collision Course grupy Linkin Park[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/linkin_park/2014-07-07-685] oraz rapera Jay-Z. Jar of Flies jest także pierwszym wspólnym materiałem w nagraniu którego udział brał Mike Inez. W wywiadach zespół podkreślał jak ważną rolę odegrał muzyk na płycie, udowadniając że jest on wartościowym człowiekiem. Poza Stanami Zjednoczonymi, album dotarł do pierwszej pozycji jeszcze w Nowej Zelandii. Wysoką, drugą pozycję osiągnął w Australii. Recenzent Paul Evans z magazynu Rolling Stone opisał album jako „wspaniały", natomiast Steve Huey z Allmusic podkreślił że „album ten to połączenie bólu z perfekcją". EP-ka łącznie była promowana przez cztery single - "No Excuses", "I Stay Away"[https://www.youtube.com/watch?v=Lfp3X_BC3dg], "Don't Follow"[https://www.youtube.com/watch?v=eBB2OS4IoTs] oraz instrumentalny "Whale & Wasp"[https://www.youtube.com/watch?v=Q3djmDFMRQQ]. Pierwszy z singli dotarł na szczyt listy Mainstream Rock Tracks - stając się pierwszym singlem grupy który dotarł na szczyt tego zestawienia. Ponadto utwór dotarł do 3. pozycji listy Modern Rock Tracks. Drugi singel dotarł do pozycji 10. listy Mainstream. Trzeci singel zajął pozycję 25.. W międzyczasie utwór "Got Me Wrong", pochodzący z albumu Sap, został wydany na singlu promocyjnym w celu promocji filmu Clerks w reżyserii Kevina Smitha. Piosenka dotarła do pozycji 7. na liście Mainstream Rock Tracks. Po wydaniu albumu wokalista Layne Staley udał się na leczenie odwykowe spowodowane uzależnieniem od heroiny. Zespół planował w lipcu 1994 roku ruszyć w trasę Hit Hits the Sheds Tour wraz z grupami Metallica oraz Suicidal Tendencies, a także wystąpić w sierpniu na Festiwalu w Woodstock, lecz z powodu pogłębiającego się uzależnienia Staleya od narkotyków, na jeden dzień przed rozpoczęciem trasy (15 lipca), zespół zmuszony był odwołać swoje występy i postanowił zrobić sobie przerwę w działalności koncertowej. Grupa została zastąpiona na trasie przez zespół Candlebox, również wywodzący się z Seattle.

Grupa odwołała także swój występ podczas ceremonii Rock and Roll Hall of Fame. Utwór "I Stay Away" pochodzący z albumu Jar of Flies, otrzymał w 1995 roku nominację do nagrody Grammy w kategorii Best Hard Rock Performance. Zespół postanowił zrobić sobie przerwę i rozstać się na pewien czas, aby odpocząć od intensywnych tras koncertowych, oraz rosnących wewnętrznych konfliktów.

Podczas przerwy w działalności zespołu, Staley pod koniec 1994 roku dołączył do supergrupy Mad Season. W jej skład weszli ponadto: Mike McCready (Pearl Jam) (gitara), John Baker Saunders (gitara basowa) oraz perkusista Barrett Martin (Screaming Trees). Grupa wydała jeden album studyjny zatytułowany Above, będący mieszanką rocka alternatywnego, oraz blues rocka z małymi elementami jazzu. Staley został głównym autorem tekstów oraz projektantem okładki. Wydawnictwo było promowane przez trzy single - "River of Deceit"[https://www.youtube.com/watch?v=Fm72DPJCX58], "I Don't Know Anything"[https://www.youtube.com/watch?v=9JQkO7z47x4] oraz "Long Gone Day"[https://www.youtube.com/watch?v=dB2dN1x_k_8]. Zespół wydał także album koncertowy zatytułowany Live at The Moore, oraz odbył krótką mini trasę składającą się z ośmiu koncertów.

W styczniu 1995 roku Cantrell wraz Inezem oraz Kinney'em rozpoczęli wspólne jamowanie. Cantrell początkowo przymierzał się do nagrania solowego projektu, dlatego współpracował między innymi z Joshem Sniderem - perkusistą grupy TAD czy Normanem Scottem - z grupy Gruntruch. Następnie gitarzysta nad materiałem pracował z Inezem oraz Kinney'em, więc materiał trafił do Alice in Chains. Muzycy pracowali wspólnie od stycznia do kwietnia 1995 roku. W marcu i kwietniu Cantrell spędził w studiu dużo czasu, rejestrując przy tym kilka nowych pomysłów. W końcu zarezerwował studio Bad Animals na trzy miesiące i rozpoczął wraz z kolegami pracę nad nową płytą. Wiosną do zespołu zaproszony został Layne Staley. W jednym z wywiadów wokalista przyznał że rozstanie w zespole spowodowało że wszyscy czuli się rozbici, i mieli poczucie jakby się nawzajem zdradzili.

W kwietniu w Bad Animals Studio grupa rozpoczęła nagrania trzeciego studyjnego albumu. W roli producenta muzycznego zasiadł Toby Wright, który wcześniej współpracował z takimi zespołami jak Corrosion of Conformity czy Slayer. Początkowo w roli producenta miał wystąpić Dave Jerden, lecz na takie rozwiązanie nie zgodził się Staley, który pozostał z producentem w konflikcie. Prace nad albumem odbywały się z systemie zmianowym. Rano swoje partie nagrywali Inez oraz Cantrell, następnie partie wokalne nagrywał Staley, a na końcu partie perkusji rejestrował Kinney. Zespół przyznawał później że takie rozwiązanie było bardzo męczące. W trakcie prac nad albumem, do radia wyciekła gorsza wersja piosenki "Grind", która była puszczana w głównych stacjach. W sierpniu sesja nagraniowa została zakończona. 6 października 1995 roku zespół wydał dla radia studyjną wersję piosenki „Grind", poprzez satelitarne łącze nadrzędne, która jednocześnie stała się singlem promującym nowy album.

7 listopada 1995 roku wytwórnia Columbia wydała trzeci studyjny album zespołu zatytułowany po prostu Alice in Chains[https://www.youtube.com/watch?v=-qhxGU1_2hA], który powszechnie znany jest także pod nazwą Tripod. Nazwa ta jest wieloznaczna. Okładka ukazuje suczkę o imieniu Sunshine z trzema łapami. Trzy nogi symbolizują trzy płyty zespołu, brak jednej nogi symbolizuje coraz większe oddalanie się Staleya od zespołu. Koszty związane z nagrywaniem oraz produkcją albumu okazały się duże. Zespół w czasie prac nagraniowych nie spieszył się z zakończeniem, gdyż chciał aby materiał był dokładnie taki jak zaplanowano. Album zadebiutował na szczycie pozycji amerykańskiej listy Billboard 200. Był to drugi album w dorobku grupy który zajął najwyższą lokatę na tej liście. Poprzednio, rok wcześniej dokonał tego album EP Jar of Flies[https://www.youtube.com/watch?v=lAOQWssfcds]. Album był promowany łącznie przez cztery single - "Grind", "Heaven Beside You", "Over Now" oraz "Again". Pierwszy z nich dotarł do 7. pozycji listy Mainstream Rock Tracks, drugi singel osiągnął pozycję 3. na tej samej liście, natomiast utwór "Again" dotarł do pozycji 8.. Magazyn Rolling Stone recenzując album opisał go jako "odrodzenie musicalu", natomiast The New York Times zauważył że album w przeciwieństwie do surowych zakłóceń charakterystycznych dla muzyki grunge, prezentuje wytyczone staranne warstwy. Jon Wiederhorn z Rolling Stone[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/the_rolling_stones/2014-07-01-64] nazwał album "wyzwalającym i pouczającym", a utwory określił jako "zaskakujące i zdumiewające". Mimo pochlebnych recenzji, zespół ponownie nie zdecydował się na trasę koncertową, spowodowaną uzależnieniem Staleya od narkotyków. 12 grudnia zespół wydał mockumentary The Nona Tapes, będące formą filmu dokumentalnego w formie żartu. Materiał przedstawia losy początkującej dziennikarki (granej przez Jerry'ego Cantrella). Ponadto dokument zawiera między innymi wywiady z zespołem, oraz reportaż z planu zdjęciowego.

W roku 1996 singlowy utwór "Grind" otrzymał nominację do nagrody Grammy w kategorii Best Hard Rock Performance. Rok później w tej samej kategorii, nominację otrzymał utwór "Again", lecz również skończyło się tylko na nominacji.

10 kwietnia 1996 roku grupa zagrała swój pierwszy publiczny występ od 23 lutego 1994 roku. Odbył się on w ramach serii cyklu koncertów MTV Unplugged w Brooklyn Academy of Music w Majestic Theater w Nowym Jorku. Na koncercie obecnych było 400 fanów. Zespół wykonał materiał składający się ze specjalnie przygotowanych 13 utworów w wersjach akustycznych. Prócz standardowych utworów granych na koncertach, podczas występu został premierowo wykonany utwór pt. "Killer is Me". Piosenka została napisana i skomponowana przez Cantrella, podczas jednej z prób jakie zespół odbywał przed występem. Na koncercie zespół wspomagany był przez gitarzystę Scotta Olsona, który stworzył wraz z Cantrellem duet gitarowy. Zapis koncertu ukazał się na płycie Unplugged. Premiera albumu odbyła się 30 lipca 1996 roku. W momencie wydania wydawnictwo osiągnęło 3. pozycję na liście Billboard 200. Album dotarł także do 8. pozycji w Nowej Zelandii, 9. w Norwegii, oraz 7. w Szwecji. Album był promowany przez singel z utworem "Over Now". Dotarł on do 4. pozycji zestawienia Mainstream. Na listach przebojów odnotowane zostały jeszcze trzy piosenki wykonane w wersjach akustycznych - "Would?", "Down in a Hole" oraz "Nutshell". 28 czerwca zespół udał się w trasę koncertową Alive/Worldwide Tour, gdzie występował jako support przed grupą Kiss. Grupa zagrała w sumie cztery koncerty. Ostatni występ zespołu ze Staley'em miał miejsce 3 lipca 1996 roku w Kemper Arena w Kansas City.

W październiku 1996 roku walka Staleya z uzależnieniem narkotykowym znacznie osłabła, po tym jak jego wieloletnia partnerka Demri Lara Parrott zmarła z powodu infekcyjnego zapalenia wsierdzia. W udzielonym w 1996 roku wywiadzie dla magazynu Rolling Stone stwierdził:

„Narkotyki przez długi czas pracowały na moją korzyść, a teraz obróciły się przeciwko mnie.”

Następnie wokalista wycofał się z życia publicznego. W tym czasie Cantrell pracował nad materiałem na swoją solową płytę. Prace trwały od kwietnia do listopada 1997 roku. Premiera albumu Boggy Depot [https://www.youtube.com/watch?v=80gwAh2baF4]odbyła się 18 marca 1998 rok. W nagraniach udział wzięli między innymi Mike Inez, Sean Kinney oraz Rex Brown. W tym samym roku Inez wziął udział w sesji nagraniowej do albumu Sonic Brew[https://www.youtube.com/watch?v=EIcrVYnZ--4] grupy Black Label Society, gdzie wystąpił w utworze "No More Tears".

Na przełomie września i października zespół powrócił do studia w pełnym składzie, w celu zarejestrowania dwóch nowych utworów na potrzeby albumu kompilacyjnego. W jednym z wywiadów Cantrell przyznał że aranżacje utworów były pierwotnie przeznaczone na kolejny album solowy, ale reszcie zespołu się spodobały, dlatego zostały nagrane podczas sesji. Nagrania rozpoczęły się pod okiem producenta Dave Jerdena, lecz współpraca ta nie układała się zbyt dobrze ze względu na dawny konflikt ze Staley'em. Zespół nagrywał w Los Angeles, po czym wrócił do Seattle i rozpoczął nagrania pod okiem Toby'ego Wrighta. Podczas sesji zespół zarejestrował dwa nowe utwory - "Get Born Again"[https://www.youtube.com/watch?v=xKHUwfFb2lw] oraz "Died"[https://www.youtube.com/watch?v=fUr4rqs6SEU]. Ostatni z nich, Staley napisał i zadedykował pamięci swojej zmarłej dziewczyny. Podczas nagrań stan zdrowia Staleya był niepokojący. Producent Dave Jerden stwierdził że Staley ważył niecałe 80 funtów i był blady jak ściana. Była to ostatnia sesja nagraniowa Staley'a z zespołem. 29 czerwca 1999 roku utwór "Get Born Again"[https://www.youtube.com/watch?v=xKHUwfFb2lw] znalazł się na pierwszym kompilacyjnym albumie zespołu - Nothing Safe: Best of the Box. 13 lipca utwór ukazał się na singlu promocyjnym. Dotarł on do 4. pozycji listy Mainstream Rock Tracks. 26 października 1999 roku na rynku ukazał się drugi album kompilacyjny zespołu - Music Bank. Wydawnictwo składało się z 4 płyt CD, na których łącznie znalazło się 48 piosenek. Album zawierał nieopublikowane utwory oraz wersje demo niektórych piosenek pochodzących z albumów The Treehouse Tapes oraz Sweet Alice. W tym samym roku Staley wziął udział w ostatnim projekcie muzycznym. Dołączył do supergrupy Class of '99, w której skład weszli Tom Morello, Stephen Perkins, Martyn LeNoble oraz Matt Serletic. Grupa nagrała wspólnie cover "Another Brick in the Wall" z repertuaru grupy Pink Floyd[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/pink_floyd/2014-07-01-85]. Piosenka została w tym samym roku wydana na singlu, oraz znalazła się na ścieżce dźwiękowej do filmu Oni w reżyserii Roberta Rodrigueza. 5 grudnia 2000 roku wytwórnia Columbia wydała kompilacyjno-koncertowy album zespołu zatytułowany Live. Zawarte na albumie piosenki zostały zarejestrowane w latach 1990-1996. Łącznie album wypełniło 14 kompozycji. W tym samym roku zespół uzyskał nominację do nagrody Grammy w kategorii Best Hard Rock Performance za utwór "Get Born Again". 24 lipca 2001 roku ukazała się kolejna składanka zespołu - Greatest Hits, której w skład weszło 10 piosenek W tym samym roku perkusista grupy Sean Kinney wziął udział w projekcie muzycznym o nazwie Spys4Darwin, z którym nagrał album EP Microfish. W skład grupy weszli jeszcze gitarzysta Chris DeGarmo, Mike Inez oraz wokalista Vinnie Dombroski. Projekt rozpadł się w 2002 roku.

Pod koniec 2001 roku Cantrell przystąpił do pracy nad drugim albumem solowym. Gitarzystę w pracach nad płytą wspomagali m.im. Robert Trujillo [http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/metallica_1/2014-07-04-277](gitara basowa) oraz Mike Bordin (perkusja). W marcu 2002 roku Cantrell w jednym z wywiadów stwierdził że wszyscy w zespole mają jeszcze nadzieję na wspólny powrót na scenę jako Alice in Chains.

Po dziesięciu latach walki z uzależnieniem narkotykowym, 20 kwietnia 2002 roku w swoim domu w Seattle został znaleziony przez policję martwy Layne Staley. Autopsja ostatecznie wykazała że Staley zmarł z powodu przedawkowania mieszanki morfiny, kodeiny i kokainy, zwanej potocznie speedballem^]. Ciało wokalisty odkryto dwa tygodnie po śmierci. W wywiadzie udzielonym Adriannie Rubio na trzy miesiące przed śmiercią Staley powiedział:

„Wiem że jestem bliski śmierci, brałem crack i heroinę od lat. Nigdy nie chciałem zakończyć mojego życia w ten sposób.”

18 czerwca 2002 roku gitarzysta Jerry Cantrell wydał swój drugi solowy album zatytułowany Degradation Trip. Został on w całości poświęcony pamięci Layne'a Staleya. Muzyk twierdził że Degradation Trip to tytuł w pełni odpowiedni do panującej wówczas atmosfery. Początkowo nad pierwszymi szlifami albumu Cantrell pracował sam, lecz do dalszej współpracy zaprosił perkusistę Mike'a Bordina (Faith No More[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/faith_no_more/2014-07-08-709], Ozzy Osbourne[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/john_michael_osbourne/2014-07-04-330]) oraz gitarzystę basowego Roberta Trujillo (Ozzy Osbourne, Black Label Society, Suicidal Tendencies). Bordin dołączył do Cantrella na wczesnym etapie powstawania albumu. Perkusista był bardzo zainteresowany współpracą oraz wspólnym przedsięwzięciem. Album był nagrywany w różnych studiach nagraniowych na terenie Los Angeles. Początkowo Cantrell chciał zatrudnić w roli producenta Dave'a Jerdena (współpracującego z grupą Alice in Chains przy dwóch pierwszych płytach), lecz pomysł ten nie doszedł ostatecznie do skutku. W rezultacie gitarzysta sam postanowił zająć się produkcją, z niewielką pomocą Jeffa Tomei (The Smashing Pumpkins, Matchbox Twenty, Soul Asylum). W trakcie przygotowań do wydania albumu, wytwórnia Columbia Records która pierwotnie miała wydać album, nie zapłaciła rachunków za studio. Aby móc kontynuować pracę Cantrell musiał zastawić swój dom. Ostatecznie gitarzysta podpisał kontrakt z holenderską wytwórnią Roadrunner. Po wydaniu albumu muzyk często był porównywany do działalności Alice in Chains, jednak sam gitarzysta stanowczo zaprzeczał, podając jako przykład album Boggy Depot, na którym świadomie odchodził od brzmienia macierzystego zespołu. Dedykując album osobie Layne'a Staleya, Cantrell stwierdził w jednym z wywiadów że duch wokalisty unosi się nad tym albumem.

Po wydaniu albumu Cantrell udał się w trasę koncertową, gdzie występował u boku takich zespołów jak Creed oraz Nickelback[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/nickelback/2014-07-01-79]. Z tym ostatnim gitarzysta wystąpił gościnnie podczas jednego z koncertów w utworze "It Ain't Like That", który trafił na koncertowe DVD grupy Live at Home w 2002 roku. Pod koniec roku Cantrell stwierdził w jednym z wywiadów że wspólna trasa z tymi zespołami była dziwna i że w pierwszej kolejności dokonałby innego wyboru. Jeszcze w tym samym roku, muzyk został zaproszony przez frontmana Nickelback Chada Kroegera, do wspólnego projektu muzycznego, który przygotowywał utwór promujący film Spider-Man. Cantrell z powodu zbyt dużych obowiązków koncertowych był zmuszony odmówić, a jego miejsce zajął Josey Scott z grupy Saliva.

Pod koniec 2001 roku do zespołu Black Label Society dołączył basista Mike Inez, który zastąpił Steve'a Gibba. Wystąpił on z zespołem podczas trasy koncertowej po Japonii, a występ ten został zarejestrowany na albumie DVD Boozed, Broozed, and Broken-Boned z 2003 roku. W 2002 roku Inez brał udział w przesłuchaniach na nowego basistę grupy Metallica, po odejściu Jasona Newsteda^]. Rok później muzyk wystąpił wraz z grupą Heart na koncercie w Paramount Theatre w Seattle. Zapis występu trafił na album koncertowy Alive in Seattle. W roku 2004 Inez zagrał na gitarze basowej w utworze „Crazy or High", który znalazł się na płycie Black Label Society Hangover Music Vol. VI.

W roku 2004 Cantrell współpracował z grupą The Cult[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/the_cult/2014-07-01-108]. Wraz z gitarzystą zespołu Billym Duffy założył zespół o nazwie Cardboard Vampyres. Grupa zadebiutowała na koncercie Sweet Relief Musicians Fund w The Troubadour w kwietniu 2004 roku. Zespół na swoich występach grał głównie covery takich wykonawców jak Led Zeppelin[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/led_zeppelin/2014-07-04-318], AC/DC[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/ac_dc/2014-07-04-321], The Stooges[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/the_stooges/2014-07-04-325], Black Sabbath[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/black_sabbath/2014-07-04-317] czy Aerosmith[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/aerosmith/2014-07-04-320]. Skład zespołu prócz Cantrella i Duffy'ego uzupełnili jeszcze wokalista John Corabi, basista Chris Wyse oraz perkusista Josh Howser. Zespół grywał głównie wzdłuż Zachodniego Wybrzeża.

W 2005 roku Cantrell, Kinney oraz Inez zagrali charytatywny koncert dla ofiar Tsunami z 2004 roku. Zespół był wspomagany na scenie przez wokalistę Damageplan Patricka Lachmana, Maynarda Jamesa Keenana z grupy Tool oraz Ann Wilson z grupy Heart. 10 marca 2006 roku grupa zagrała koncert dla VH1 w ramach imprezy Decades Rock Live, poświęconej zmarłym muzykom z Seattle. Z zespołem gościnnie wystąpili na scenie Philip Anselmo (Pantera, Down), Duff McKagan (Guns N' Roses, Velvet Revolver) oraz Ann Wilson i William DuVall (Comes with the Fall). Następnie grupa udała się w trasę koncertową Finish What we Started Tour, która objęła sześć koncertów w Stanach Zjednoczonych. Od 26 maja do 4 lipca grupa zagrała na kilkunastu europejskich festiwalach, między innymi Download Festival w Anglii czy Rock am Ring w Niemczech. Następnie zespół udał się do Japonii, gdzie zagrał dwa koncerty, a następnie powrócił do Stanów by zagrać sześć koncertów kończących trasę Finish What We Started Tour. Łącznie trasa objęła 40 koncertów. 5 września wytwórnia Columbia wydała czwarty kompilacyjny album zespołu - The Essential Alice in Chains, zawierający 28 piosenek. W tym samym roku William DuVall stał się oficjalnym wokalistą grupy. 24 września 2007 roku zespół wyruszył we wspólną, składającą się z 12 koncertów, trasę z zespołem Velvet Revolver[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/slash/2014-07-04-329]. Równolegle ze wspólną trasą z Velvet Revolver, grupa zorganizowała własną akustyczną trasę Acoustic Hour, która składała się łącznie z 10 koncertów, podczas których zespół prezentował materiał składający się ze specjalnie przygotowanego zestawu piosenek. Jeszcze przed trasą koncertową, perkusista grupy Sean Kinney poinformował że są zamierzenia co do nagrania materiału na nowy album, ale nie jako Alice in Chains. Oficjalna strona internetowa grupy poinformowała jednak że grupa przygotowuje się do nagrania materiału z DuVallem.

Strona internetowa Blabbermouth.net poinformowała we wrześniu 2008 roku że Alice in Chains wejdzie do studia w październiku aby nagrać materiał na nowy album, który będzie wydany w lecie 2009 roku. We wrześniu ogłoszono że Alice in Chains w lutym 2009 roku wystąpi na festiwalu Soundwave Festival wraz z Nine Inch Nails oraz Lamb of God W lutym 2009 roku ogłoszono że zespół pojawi się na Rock on the Range.

23 października 2008 roku grupa Alice in Chains rozpoczęła prace nad nowym albumem studyjnym. Sesja odbyła się w studiu 606 oraz w Henson Studio, na terenie Los Angeles. Produkcją płyty zajął się Nick Raskulinecz. Podczas ceremonii rozdania statuetek Golden God Awards, Jerry Cantrell stwierdził że grupa zakończyła nagrywanie w marcu 2009, i planuje wydać album we wrześniu tego samego roku. W kwietniu 2009 pojawiły się głosy że nowy album ma się ukazać nakładem wytwórni Virgin/EMI, co by oznaczało pierwszą zmianę wytwórni w 20-letniej karierze zespołu. 11 czerwca strona Blabbermouth.net poinformowała że tytuł nowego albumu będzie brzmiał Black Gives Way to Blue, a oficjalnie ma zostać wydany 29 września 2009 roku. 30 czerwca w formie digital download ukazał się pierwszy singel zwiastujący nowy album. Na utwór promujący wybrana została kompozycja "A Looking in View". Na początku lipca utwór został zamieszczony na oficjalnej stronie zespołu w formie darmowego pobrania. 7 lipca pojawił się teledysk do utworu, który także swą premierę miał na oficjalnej stronie. 1 sierpnia Alice in Chains wraz z zespołami Mastodon, Avenged Sevenfold oraz Glyder zagrały jako support przed zespołem Metallica w Marlay Park w Dublinie, w ramach trasy World Magnetic Tour. 14 sierpnia do rozgłośni radiowych trafił drugi singel grupy - "Check My Brain". Singel z utworem osiągnął duży sukces, docierając na szczyt listy Mainstream, stając się tym samym drugim singlem w dorobku grupy, który osiągnął szczyt tej listy. Jako pierwszy uczynił to singel "No Excuses" w 1994 roku. W mediach zaczęły pojawić się informacje że na nowym albumie w tytułowym utworze, gościnnie wystąpi Elton John.

29 września 2009 roku ukazał się czwarty studyjny album zespołu zatytułowany Black Gives Way to Blue.

W momencie wydania album zadebiutował na 5. pozycji zestawienia Billboard 200. W Finlandii album zadebiutował na 11. pozycji, w Wielkiej Brytanii na 19., w Kanadzie na 4., w Australii na 4., Nowej Zelandii na 7., oraz w Norwegii na 9.. 10 listopada zespół wystąpił w programie Live... With Jools Holland, gdzie wykonał utwory "Lesson Learned", "Black Gives Way to Blue" oraz "Check My Brain". 16 listopada zespół wydał trzeci singel, z utworem "Your Decision". Piosenka dotarła na szczyt zestawienia Billboard Rock Songs oraz Mainstream Rock Tracks.

W roku 2010 album Black Gives Way to Blue zajął 2. pozycję w zestawieniu Kerrang!'s Top Twenty Albums of 2010 oraz Metal Hammer's Top 50 Albums of the Year. W tym samym roku płyta zdobyła główną nagrodę Revolver Golden Gods Award, pokonując takich wykonawców jak Slayer, Megadeth, Mastodon oraz Heaven and Hell. Ponadto statuetkę otrzymał także sam zespół w kategorii Comeback of the Year Award. Pod koniec roku grupa uzyskała nominację do nagrody Grammy w kategorii Best Hard Rock Performance za utwór "Check My Brain".

26 maja 2010 roku płyta Black Gives Way to Blue uzyskała w Stanach certyfikację złotej płyty, za sprzedaż 500,000 kopii. Certyfikat został przyznany przez Recording Industry Association of America. 22 czerwca zespół wydał czwarty singel, na który wybrano piosenkę "Lesson Learned". Dotarł on do 4. pozycji na liście Mainstream Rock Tracks. Na przełomie czerwca i lipca zespół wystąpił na 8 koncertach w ramach Sonisphere Festival, grając obok takich grup jak Metallica, Slayer czy Megadeth. 16 września wraz z grupami Mastodon oraz Deftones, Alice in Chains zorganizowało trasę Blackdiamondskye, która składała się łącznie z 19 koncertów w Północnej Ameryce. Podczas trwania trasy, zespół 8 października zagrał koncert w KeyArena w Seattle, który został zarejestrowany w formacie 3D. Trasa zakończyła się 16 października koncertem w Las Vegas. W 2011 roku zespół uzyskał ósmą nominację do nagrody Grammy w kategorii Best Hard Rock Performance za utwór "A Looking in View".

8 marca 2011 roku w wieku 44 lat zmarł były basista grupy Mike Starr. Przyczyną zgonu było przedawkowanie metadonu oraz leków przeciwlękowych, jakie muzyk zażył na kilka godzin przed śmiercią. Starr został znaleziony martwy w swoim domu o godzinie 13:42, kiedy to na miejsce przybyła policji.