Soundgarden to amerykańska grupa muzyczna, założona w roku 1984 w Seattle, przez wokalistę i gitarzystę Chrisa Cornella, gitarzystę prowadzącego Kima Thayil'a i basistę Hiro Yamamoto, należąca wraz z Nirvaną[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/nirvana/2014-07-04-397], Pearl Jam[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/pearl_jam/2014-07-04-394] i Alice in Chains[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/alice_in_chains_1/2014-07-04-395] do tzw. "Wielkiej czwórki z Seattle". Zespół identyfikowany jest z nurtem grunge, czerpiący jednak inspirację z tradycji muzycznej zespołów garażowych lat sześćdziesiątych, szeroko pojętego rocka psychodelicznego a także muzyki heavy metalowej spod znaku Black Sabbath[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/black_sabbath/2014-07-04-317]. Pierwsze cztery płyty utrzymane są w stylu heavy metalu/hard rocka, na 2 ostatnich zespół pokazał łagodniejsze i melodyjniejsze oblicze, kierując się w stronę bardziej alternatywnego brzmienia. Muzyka grupy opiera się na ciężkich riffach gitarowych Kima Thayila, wysokim śpiewie Chrisa Cornella i gęstej grze sekcji rytmicznej. Grupa była jednym z kilku zespołów grunge, która podpisała kontrakt z wytwórnią Sub Pop. Soundgarden jest także pierwszym zespołem który podpisał kontrakt z wytwórnią A&M Records w 1988 roku. Zespół był jednym z największych popularyzatorów muzyki grunge na początku lat dziewięćdziesiątych. Zespół został sklasyfikowany na 14 miejscu, na liście 100 greatest hard rock artists. Ponadto, Soundgarden znalazł się na 2 miejscu w plebiscycie na "Najcięższy zespół w historii" magazynu "Revolver".
Grupa swój największy sukces odnotowała w roku 1994, wraz z ukazaniem się czwartego studyjnego albumu, zatytułowanego "Superunknown". Zadebiutował on na pierwszej pozycji listy Billboard, oraz przyniósł grupie dwie statuetki nagrody Grammy za single „Spoonman" oraz „Black Hole Sun"[http://www.youtube.com/watch?v=3mbBbFH9fAg] . W roku 1997, czyli w rok po ukazaniu się albumu „Down on the Upside"[http://www.youtube.com/watch?v=8mHKjPNRfEA] zespół rozpadł się z powodu wewnętrznych sporów dotyczących dalszego kierunku muzycznego grupy. Grupa reaktywowała się 1 stycznia 2010 roku, zaś 16 kwietnia zagrała pierwszy swój koncert po reaktywacji, w klubie „Showbox" w Seattle. 28 września zostanie wydany kompilacyjny box „Telephantasm", podsumowujący 13-letnią działalność kapeli. Zespół jak do tej pory sprzedał ponad 12 milionów płyt w Stanach Zjednoczonych, oraz ponad 20 milionów na całym świecie.
Historia Soundgarden rozpoczęła się w szkole Park Forest w stanie Illinois. Tam poznali się Kim Thayil i Hiro Yamamoto. Wraz z nimi, na ową uczelnię uczęszczał Bruce Pavitt, późniejszy założyciel wytwórni Sub Pop. Panowie postanowili kontynuować naukę i rozpoczęli poszukiwania nowej uczelni. Ich wybór padł na college w Olimpii. Z powodu problemów finansowych, obaj musieli przełożyć te plany i rozpocząć pracę, dzięki której zdobyliby fundusze na dalszą edukację. Kim i Hiro, udali się do deszczowego Seattle. Thayil uzyskał dyplom z filozofii na Uniwersytecie w Waszyngtonie, dorabiał jako DJ, aż w końcu został członkiem The Shemps - zespołu Matta Dentino. Chris Cornell, wówczas grał w kilku małych, garażowych kapelach, jako perkusista. Wkrótce trafił do zespołu The Shemps, gdzie poznał Yamamoto i Thayila. Po rozpadzie The Shemps, trzej panowie postanowili założyć nowy zespół. Założyli go w 1984. Chłopcy nazwali się Soundgarden, nazwę czerpiąc od „The Sound Garden", nazwy artystycznej instalacji dźwiękowej w parku Magnussen w Seattle.
Pierwotnie Chris Cornell grał na perkusji i jednocześnie śpiewał, jednak zespół zatrudnił Scotta Sundquista na stanowisko perkusisty, by Cornell mógł się skupić na wokalu. Pierwszymi nagraniami zespołu były trzy piosenki (Heretic, All your lies, Tears to forget) opublikowane na składance wydanej przez CZ Records nazwanej Deep Six, na której znalazły się również kompozycje takich zespołów jak Green River, Skin Yard oraz Melvins. Składanka ta jest jednym z pierwszych dokumentów muzyki grunge.
W 1986 roku Kim Thayil przedstawił Pavittowi Jonathana Ponemana. We dwójkę założyli wytwórnię płytową. Przystąpiło do niej parę zespołów z lokalnej sceny muzycznej w Seattle, w tym Soundgarden i Nirvana[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/nirvana/2014-07-04-397].
W tym samym roku, Scott Sundquist opuścił zespół, a na jego miejsce wszedł Matt Cameron, który wcześniej był perkusistą Skin Yard. Menedżerką została Susan Silver, późniejsza żona Chrisa Cornella. Zespół dzięki wytwórni Sub Pop nagrał swoją pierwszą EP-kę zatytułowaną Screaming Life, wydaną w 1987. Wydawnictwo to, poprzedził singel "Hunted Down"[https://www.youtube.com/watch?v=pmHozPLY2Ig]. Drugą EP-ką była płytą zatytułowana Fopp[https://www.youtube.com/watch?v=18ek8RxC8iM] z 1988 roku. Kompilacja obu poprzednio wymienionych płyt została wydana w 1990 pod nazwą Screaming Life/Fopp[http://www.youtube.com/watch?v=j2bjX5PjBGo] jako album długogrający.
Od początku zespół starał się podpisać z którąś z wytwórni kontrakt, co wreszcie nastąpiło w 1988, kiedy to podpisali kontrakt z SST Records, mimo iż zabiegało o nich kilka większych koncernów płytowych. Jednak młodzi muzycy stwierdzili, iż skromna wytwórnia na razie odpowiada ich wymaganiom. Tym samym Soundgarden stał się pierwszym zespołem z Seattle, który podpisał kontrakt z dużą wytwórnią. Wydali wtedy swój debiutancki album Ultramega OK. Za tę płytę Cornell z ekipą dostali nominację do nagrody Grammy. Mimo to, członkowie zespołu nie byli zadowoleni z efektu, a zwłaszcza z pracy producenta Drew Canulette, który jak twierdzi Chris Cornell "Nie miał pojęcia co sie działo wówczas w Seattle". Płyta zebrała dobre recenzje, otrzymując m.in. 4 gwiazdki na 5, od serwisu allmusic.com. Recenzent, Steve Huey określił muzykę zespołu zdaniem "The Stooges/MC5 spotyka Black Sabbath[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/black_sabbath/2014-07-04-317] i Led Zeppelin[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/led_zeppelin/2014-07-04-318]. W tym samym czasie nakręcono pierwszy w historii zespołu teledysk, do utworu Flower. Wiosną 1989 roku, zespół ruszył w pierwszą zagraniczną trasę koncertową, promującą album.
W 1989 po trasie promującej debiutancki album, Soundgarden przystąpili do nagrania drugiej płyty Louder Than Love[http://www.youtube.com/watch?v=HYrqM4Kg6oA], tym razem pod patronatem A&M Records, jednak nie wszystko szło po myśli zespołu. Wewnątrz narastało napięcie, z powodu rosnącej popularności, zespół zmienił schemat pisania utworów. Chris Cornell stwierdził:
„Wówczas Hiro był ekskomunikowany od zespołu, prowokował konflikty i nie było między nami dawnej chemii, w trakcie pisania utworów"
Podpisanie kontraktu z dużą wytwórnią, spowodowało rozłam między zespołem a niektórymi fanami. Kim Thayil stwierdził:
„Początkowo nasi fani wywodzili się głównie z kręgów punk rocka. Odwrócili się od nas, myśląc że złamaliśmy reguły punka, podpisując kontrakt z duża wytwórnią i wyruszając w trasę koncertową z Guns N' Roses[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/guns_n_39_roses/2014-07-04-354]."
Louder Than Love[https://www.youtube.com/watch?v=DSCZBTai4E4] trafił do sklepów 5 września 1989 roku. Zespół tą płytą wykonał krok w kierunku głównego nurtu heavy metal. Wskutek kontrowersji, które budziły niektóre teksty utworów, m.in. Hands All Over czy Big Dumb Sex, zespół miał problemy z dystrybucją płyty.. Chwilę po opublikowaniu drugiego albumu basista Hiro Yamamoto opuścił zespół, by skończyć szkołę wyższą, a także z powodu presji narastającej wraz z popularnością zespołu. Został wkrótce zastąpiony przez Jasona Evermana, będącego wcześniej, krótko, członkiem zespołu Nirvana. Zespół z Evermanem wyruszył w trasę koncertową zwiedzając m.in. Amerykę Południową. Everman pojawił się na VHS pt. Louder Than Live, jednakże jako basista w zespole na dłużej pozostał w zamian za Jasona Evermana Ben Shepherd. Kim Thayil stwierdził iż „Z Jasonem nam po prostu nie wyszło." „Louder Than Love” dotarło do 108 miejsca na liście Billboard 200 w 1990 roku. W 1990 roku, zespół wydał EPke Loudest Love zawierającą 3 utwory z albumu Louder Than Love, jeden cover ("Come Together"[https://www.youtube.com/watch?v=axb2sHpGwHQ] zespołu The Beatles[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/the_beatles/2014-07-01-63]), jeden odrzut, dubową wersje utworu "Big Dumb Sex"[https://www.youtube.com/watch?v=waX1AGPtyto] z "Louder Than Love", a także ponownie nagrany utwór "Heretic" (ze składanki Deep Six).
Z nowym składem w 1990 roku zespół nagrał pierwsze dzieło w nowym składzie - singel "Room A Thousand Years Wide/H.I.V. Baby" dla wytwórni Sub pop. Zaś rok później, płytę Badmotorfinger[http://www.youtube.com/watch?v=8DzBhjo5qeM]. Zespół wreszcie stał się popularny w radiu i telewizji, a ich rozkład koncertów był pełny. Jak stwierdził Chris Cornell, to głównie dzięki Shepherdowi, który wykazywał się niesamowitą świeżością, energią i pracowitością, prace nad albumem były bardzo owocne. Album promowały 3 single, "Rusty Cage", "Outshined" i "Jesus Christ Pose" do których nakręcono teledyski. Wideo promocyjne do "Jesus Christ Pose" zostało zdjęte z anteny MTV, z powodu kontrowersji, i przekazu antychrześcijańskiego. Zespół odpierał zarzuty, a sam Chris Cornell stwierdził:
"Utwór nie ma na celu przekazu antychrześcijańskego, tylko krytykę osób publicznych, które wykorzystując symbole religijne do przedstawienia siebie jako nękanych i prześladowanych".
Album został wydany zaledwie 2 tygodnie po przełomowym "Nevermind"[https://www.youtube.com/watch?v=bbSKYCpOdVM] zespołu Nirvana. Ogromny sukces tego albumu, pozwolił słuchaczom zwrócić swoją uwagę na inne zespoły z Seattle, jak Pearl Jam, Alice in Chains i Soundgarden właśnie. Po wydaniu albumu, zespół wyruszył w tournee po Ameryce Północnej, które trwało od października 1991 roku, do listopada 1991 roku. Następnie, zespół został poproszony przez Guns N 'Roses[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/guns_n_39_roses/2014-07-04-354] o supportowanie ich w Ameryce Północnej w ramach "Use Your Illusion Tour". Następnie Soundgarden wspierał Skid Row[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/sebastian_bach_skid_row/2014-09-04-858] w trasie po Ameryce Północnej, w lutym 1992 roku, a następnie udał sie do Europy, już jako główna gwiazda (ich koncerty otwierał zespół Corrosion of Conformity. Zespół powrócił do Stanów, a następnie znów wyruszył w trasę z Guns N 'Roses w lecie 1992 roku, wraz z innym supportem, Faith No More[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/faith_no_more/2014-07-08-709]. Chris Cornell odniósł się do trasy z "Gunsami":
"Mieliśmy sporo zabawy, wychodząc przed grupą 40.000 ludzi na 35 minut każdego dnia. Sporo osób nawet nie słyszała naszych piosenek i nie rozmumiała naszej muzyki. To było w sumie dziwne."
Następnie, zespół zagrał na festiwalu Lollapalooza, wspólnie z Red Hot Chili Peppers[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/red_hot_chili_peppers/2014-07-07-702], Pearl Jam i Ministry.[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/ministry/2014-07-08-707] Po koncercie na Lollapaloozie, została wydana limitowana edycja albumu "Badmotorfinger"[https://www.youtube.com/watch?v=yIcPbIgXKyk] nazwana SOMMS (Satanoscillatemymetallicsonatas). Na albumie znalazł sie m.in. cover zespołu Black Sabbath - "Into the Void"[https://www.youtube.com/watch?v=5zWDa9NT88E], nominowany w 1993 roku do nagrody Grammy w kategorii Best Metal Performance. Następnie ukazało się wideo, Motrorvision, ukazujące zapis koncertu w Paramount Theatre w 1992 roku.
Badmotorfinger dotarł do 39 miejsca na liście najlepiej sprzedawanych płyt 1992 roku.
Zespół pojawił się w „filmie o kulturze grunge" pt. Singles. Ich wkład do filmu to nagranie piosenki Birth Ritual. Piosenka weszła na oficjalny soundtrack z filmu, jak również solowa piosenka Cornella pt. Seasons. W filmie znalazł się też klip z demo wersji piosenki Spoonman, która znalazła się na albumie Superunknown w 1994 roku. Słynny tytuł piosenki, odnoszący się do ulicznego artysty grającego na łyżkach, zaproponował Jeff Ament, basista zespołu Pearl Jam, z którym Soundgarden wówczas współpracował na planie.
Soundgarden przystąpił do prac albumem zaraz po zakończeniu trasy promującej album "Badmotorfinger". Cornell powiedział, iż "zespół pozwolił sobie na więcej swobody, podczas pisania piosenek niż na poprzednich wydawnictwach"., natomiast Thayil stwierdził, że "zespół spędził dużo więcej czasu przy nagrywaniu piosenek, niż poprzednio." Wydany 8 marca 1994 roku Superunknown[https://www.youtube.com/watch?v=vh5JTWxuYE8] stał się przełomem dla zespołu. Promowany przez single: "Spoonman"[https://www.youtube.com/watch?v=T0_zzCLLRvE], "The Day I Tried to Live"[https://www.youtube.com/watch?v=jwDlcx3HWAU], "Black Hole Sun"[https://www.youtube.com/watch?v=3mbBbFH9fAg], "My Wave"[https://www.youtube.com/watch?v=HEbYxEXM2cE], i "Fell on Black Days"[https://www.youtube.com/watch?v=ySzrJ4GRF7s] zadebiutował na szczycie listy Billboard 200. Utwory na płycie były dojrzalsze i bardziej przemyślane, niż na poprzednich albumach, łączyły w elementy znane z poprzednich płyt, a także nowe, dotychczas nie praktykowane przez zespół. Pod względem tekstowym, płyta jest mroczna i tajemnicza, opowiada o walce z uzależnieniami, samobójstwem i depresją. Cornell przyznał, iż zainspirowały go dzieła Sylvii Plath, które często czytał w tamtym czasie. Płyta zawierała w sobie ciężar znany z poprzednich wydawnictw, melancholie, a także sporo elementów muzyki bliskiego wschodu ("Half"). JD Considine z magazynu Rolling Stone powiedział że "płyta "Superunknown" "wykazuje daleko większy zasięg twórczy, niż większość zespołów w ciągu całej kariery" Teledysk do "Black Hole Sun" stał się hitem w MTV i otrzymał nagrodę w kategorii Best Metal / Hard Rock Video w 1994 na MTV Video Music Awards, zaś w 1995 otrzymał nagrodę Clio Alternative Music Video. Soundgarden zdobył dwie nagrody Grammy w 1995 roku. "Black Hole Sun" otrzymał nagrodę za Best Hard Rock Performance, natomiast "Spoonman" nagrodę w kategorii Best Metal Performance. Superunknown był nominowany do nagrody Grammy w kategorii Best Rock Album w 1995 roku. Do tej pory "Superunknown" pokrył się pięciokrotnie platyną i pozostaje najlepiej sprzedającym się albumem Soundgarden.
Zespół rozpoczął tournee w styczniu 1994 r. w Oceanii i Japonii i w miejscach których zespół jeszcze nigdy dotąd nie odwiedził. Ta runda zakończyła się w lutym 1994, a następnie w marcu 1994 roku zespół przeniósł się do Europy. Później zaczęli zwiedzanie Stanów Zjednoczonych od 27 maja 1994 r. Jako support, występowały zespoły Tad i Eleven Pod koniec 1994 roku, po trasie koncertowej promującej Superunknown, lekarze odkryli, że Cornell miał poważnie nadwyrężone struny głosowe i Soundgarden musiał anulować dalszą część trasy. Zespół uzupełnił zaległości w 1995 roku. W 1995 roku, ukazał się album EP Songs from the Superunknown.
Po trasie promującej Superunknown, zespół wszedł do studia by nagrać następny album. Muzycy sami postanowili wziąć na siebie odpowiedzialność za produkcje. Podczas sesji nagraniowej, zaczęły się pojawić nieporozumienia, zwłaszcza na linii Cornell-Thayil, z racji chęci odejścia wokalisty od ciężkiego brzmienia zespołu, które do tej pory było znakiem rozpoznawczym Soundgarden. Piąty album zespołu, Down on the Upside, ukazał się 21 maja 1996 roku. Album był przede wszystkim lżejszy niż poprzednie wydawnictwa, co oznaczało kolejne kroki w kierunku odejścia od grunge'u. Zespół stwierdził wówczas, iż chciał trochę poeksperymentować., toteż na albumie pojawiło się sporo fragmentów z udziałem gitar akustycznych i syntezatorów. David Browne z Entertainment Weekly napisał:
„Niewiele zespołów prócz Led Zeppelin[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/led_zeppelin/2014-07-04-318] potrafiło tak lakonicznie mieszać instrumenty elektryczne i akustyczne".
Ogólny nastrój albumu oraz teksty utworów są mniej mroczne niż na poprzednich albumach, z Cornell opisujące niektóre utwory, jak "autentyczne przeżycia". Płytę promowały single: "Pretty Noose"[https://www.youtube.com/watch?v=f8nkHrv_4Mg], "Burden in My Hand"[https://www.youtube.com/watch?v=XmIqIVxUuKs], "Ty Cobb"[https://www.youtube.com/watch?v=6rs9UbqU5DU] oraz "Blow Up the Outside World"[https://www.youtube.com/watch?v=sC2GjXMk7i4]. "Pretty Noose"[https://www.youtube.com/watch?v=oSXjUFcASxE] został nominowany do Grammy Award w kategorii Best Hard Rock Performance w 1997 r. Pomimo pochlebnych recenzji, album nie osiągnął tak dużej sprzedaży jak poprzednik.
Zespół wyruszył w 1996 roku w trasę z zespołem Metallica[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/metallica_1/2014-07-04-277], występując m.in. na festiwalu Lollapalooza. Po Lollapaloozie, zespół rozpoczął trasę koncertową podczas której nieustannie rosło napięcie w zespole. Podczas ostatniego jak się okazało koncertu, w Honolulu 9 lutego 1997, Shepherd rzucił w akcie frustracji bas w powietrze, w skutek awarii sprzętu. Zespół opuścił scenę, jednak chwile po tym Cornell i Cameron wrócili i we dwójkę dokończyli set. Za kulisami zaś, między Kimem Thayilem a Benem Shepherdem doszło do ostrej kłótni, a wręcz rękoczynów. 9 kwietnia 1997 roku zespół ogłosił rozpad z powodu wewnętrznych sporów dotyczących dalszego kierunku muzycznego. Thayil powiedział:
„To było całkiem oczywiste, że do tego dojdzie, biorąc pod uwagę ogólne nastawienie w ciągu poprzedniego półrocza, w trakcie którego było pewnie niezadowolenie."
Zaś perkusista Matt Cameron, w wywiadzie z 1999 roku, powiedział, iż zespół "Został pożarty przez showbiznes".
Kilka miesięcy po rozwiązaniu działalności zespół wypuścił składankę zawierającą wszystkie utwory z pierwszych stron singli grupy oraz dodatkowy utwór Bleed Together[http://www.youtube.com/watch?v=y2qkE_QXEog], nagrany podczas sesji na płytę Down on the Upside[http://www.youtube.com/watch?v=ryyrOsR7xd8]. Album został wydany pod nazwą A-Sides. Krótko po tym, Cornell wydał solowy album we wrześniu 1999 r., zatytułowany Euphoria Morning. Później, w 2001 r. założył supergrupę Audioslave[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/audioslave/2014-07-06-611] wspólnie z byłymi członkami Rage Against the Machine[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/rage_against_the_machine/2014-07-06-583] - Tomem Morello, Timem Commerfordem i Bradem Wilkiem, z którym nagrali trzy albumy (Audioslave (2002), Out of Exile[https://www.youtube.com/watch?v=Eb7rD9JbT-g] (2005) i Revelations (2006)). Rok po wydaniu albumu "Revelations", Chris Cornell opuścił zespół. Przed tym wydarzeniem, została ogłoszona reaktywacja Rage Against the Machine i trasa koncertowa z Zackiem de la Rocha. Druga solowa płyta Chrisa Cornella, Carry On, została wydana w czerwcu 2007 roku, zaś jego trzeci solowy album, Scream, wyprodukowany przez Timbalanda, ukazał się w marcu 2009 roku spotykając się z falą krytyki. W 2009 roku, Chris Cornell zaśpiewał gościnnie w utworze „Lies" zespołu Gabin i na solowej płycie „Slasha”[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/slash/2014-07-04-329] w utworze „Promise"[https://www.youtube.com/watch?v=NPaAlAL8Z50].
Kim Thayil połączył swoje siły z byłym wokalistą Dead Kennedys - Jello Biafrą, basistą Nirvany - Chrisem Novoselicem oraz perkusistą Giną Mainwal na jeden koncert jako No WTO Combo podczas trwania konferencji WTO w Seattle 1 grudnia 1999. Następnie Thayil współpracował przy nagrywaniu utworów na solową płytę Dave'a Grohla (Probot), która została wydana w 2004, a także współpracował z zespołem Sunn O))).
Ben Shepherd udzielał się wokalnie w swoim drugim projekcie, Wellwater Conspiracy, który założył z Mattem Cameronem. W 1998 roku, z nieznanych przyczyn opuścił zespół. Następnie podjął współprace z byłym wokalistą Screaming Trees - Markiem Laneganem i zagrał na gitarze basowej na dwóch płytach: "I'll Take Care of You" (1999) i "Field Songs" (2001). W 2000 roku, wystąpił na solowym albumie Tony'ego Iommiego - Iommi. W 2005 roku, została wydana druga płyta jego drugiego projektu, Hater, nazwana The 2nd. Ponadto muzyk wystąpił w projekcie Josha Homme'a- Desert Sessions.
Matt Cameron poświęcił się swojemu drugiemu zespołowi, Wellwater Conspiracy, który tworzył wspólnie z Benem Shepherdem. Po jego odejściu w 1999 roku, Matt przejął w zespole pozycje głównego wokalisty. Następnie krótko współpracował z zespołem The Smashing Pumpkins a także zagrał na perkusji w kilku utworach na płycie Euphoria Morning jego dawnego kolegi z Soundgarden, Chrisa Cornella. W 1998 zastąpił chorego Jacka Ironsa na stanowisku perkusisty Pearl Jam. Pierwotnie miał dokończyć tylko trasę koncertową, jednak współpraca układała sie na tyle dobrze, że Matt został stałym członkiem zespołu. Nagrał z nimi takie płyty jak Binaural (2000), Riot Act (2002), Pearl Jam (2006) i Backspacer (2009).
24 marca, trzech członków Soundgarden - Kim Thayil, Ben Shepherd i Matt Cameron wystąpili razem na scenie pierwszy raz od momentu rozpadu. Wydarzenie miało to miejsce podczas koncertu Toma Morello w Crocodile Cafe, w Seattle. Za mikrofonem stanął Tad Doyle, dobry przyjaciel muzyków i wokalista grunge'owego zespołu TAD. "Supergrupa" przyjęła nazwę "Tadgarden" i wykonała 3 utwory z repertuaru Soundgarden - "Hunted Down", "Nothing to say" i "Spoonman". Podczas wykonania tego ostatniego, na scenę dołączył Tom Morello i wspomógł ich w wykonaniu. Chris Cornell później stwierdził iż "gdybym tam był, z pewnością wskoczyłbym na scenę"
Po 11 września 2001 potentat radiowy Clear Channel Communications wytypował listę 150 piosenek, których nie powinno się puszczać w samolotach. Znalazły się na niej 2 piosenki Soundgarden: "Black Hole Sun" i "Blow Up The Outside World".
1 stycznia 2010 roku Chris Cornell na swoim Twitterze zapowiedział reaktywację zespołu, poprzez krótką notatke na profilu: "12-letnia przerwa się skończyła, czas wziąć się za sesję. Zarejestruj się. Rycerze dźwiękowego stołu wracają!"[94]. Ponadto muzycy uruchomili stronę internetową, na której umieścili archiwalny, niewydany do tej pory teledysk do utworu "Get on the Snake" z albumu Louder Than Love (1989). 2 miesiące później, muzycy na swojej stronie internetowej potwierdzili prasowe spekulacje, iż wystąpią na festiwalu Lollapalooza., a także reedycje singla "Hunted Down" na pomarańczowym winylu, 17 kwietnia w ramach Record Store Day.
15 kwietnia pojawił sie wpis informujący o reaktywacyjnym, pierwszym od 1997 roku koncercie Soundgarden, w klubie Showbox, Seattle, który odbędzie sie 16 kwietnia 2010 roku. Bilety za pośrednictwem Soundgardenworld.com rozeszły sie w 15 minut. Zespół wystąpił pod szyldem "Nudedragons" (anagram Soundgarden), prezentując 19 utworów w tym cover The Doors "Waiting for the sun".
Pod koniec lipca, muzycy za pośrednictwem oficjalnej strony internetowej poinformowali iż w dniu 5 sierpnia zagrają swój drugi koncert po reaktywacji, w teatrze Vic w Chicago. Bilety były dostępne tylko dla członków fanclubu Soundgardenworld.com.
Telephantasm, retrospektywny box set, będzie dostępny w pakiecie wraz z pierwszym milionem egzemplarzy gry Guitar Hero: Warriors of rock, która powinna się ukazać 28 września 2010 roku. Limitowana edycja Telephantasm składająca się z dwóch płyt CD i jedną DVD będzie dostępne w sprzedaży 28 września 2010 roku. Niepublikowany wcześniej utwór Soundgarden, „Black Rain", zadebiutuje w grze Guitar Hero i znajdzie sie na „Telephantasm" będąc jedynym premierowym utworem na tym wydawnictwie. „Black Rain" zagościł w stacjach radiowych 10 sierpnia 2010 roku i jest to pierwszy singel zespołu od ukazania sie „Bleed Together" w 1997 roku. Utwór „Black Rain" powstał w trakcie sesji nagraniowej do albumu „Badmotorfinger" w 1991 roku. Jednak, jak twierdzi producent Adam Kasper, Chris Cornell dogrywał w tym roku niektóre partie wokalne, które zostały zmiksowane z tymi nagranymi 19 lat wcześniej. W dniu 8 sierpnia, zespół zagrał na festiwalu Lollapalooza jako headliner, prezentując setlistę składającą sie z 22 utworów. Utwór „Black Rain" zadebiutował na 24 pozycji, w zestawieniu Billboard Alternative Songs, także na 2 pozycji na UK Rock Chart.
17 września, teledysk do utworu „Black Rain" miał swoją ogólnoświatową premierę.
W wywiadzie dla radia BBC, Chris Cornell stwierdził, iż zespół w najbliższym czasie rozpocznie prace nad nową, pierwszą od 14 lat płytą studyjną.
15 lutego 2011 roku, zespół opublikował na swojej stronie oficjalne oświadczenie, które brzmiało następująco: „Przez kilka ostatnich miesięcy byliśmy zajęci próbami, komponowaniem i odkrywaniem twórczego aspektu bycia w Soundgarden. Jest znakomicie. Mamy kilka fajnych piosenek, które zamierzamy niebawem zarejestrować. Dziękujemy za wsparcie. Z głośnymi pozdrowieniami Ben, Chris, Kim i Matt." 14 kwietnia, na swojej oficjalnej stronie internetowej, zespół potwierdził iż w lecie wyruszy w trasę koncertową, na razie zaplanowano 4 koncerty. Jako support, na 3 z nich wystąpi zespół The Mars Volta. 3 dni później, Kim Thayil w wywiadzie dla magazynu Kerrang! stwierdził iż nowa płyta zupełnie różni się brzmieniowo od wczesnych dokonań grupy, argumentując to tak: "Zależy nam na tym, aby nagrać płytę, która będzie nas ekscytować. Ostatnią rzeczą, jakiej chcemy, to zrobienie czegoś grunge'owego lub metalowego."
Soundgarden uznawany jest za jednego z pionierów (wraz z Green River i The Melvins) nurtu zwanego grunge, który łączył w sobie elementy punk rocka i brudne, metalowe, psychodeliczne brzmienie. Muzyka wczesnego Soundgarden, została określona w Seattle jako "gnarled neo-Zeppelinisms" Wpływy Led Zeppelin były zawsze bardzo wyraźne, magazyn Q (magazyn) określił ich jako "w niewoli rocka lat 70 w pogardzie dla seksizmu i masochizmu. Wokalista Chris Cornell, zasłynął z niespotykanie wysokiej skali głosu i swoich mrocznych, egzystencjalnych tekstów, zaś gitarzysta Kim Thayil, z ciężkiego riffowania, po części wzorowanego na Tonym Iommim z Black Sabbath. Soundgarden w swoich utworach używał alternatywnego strojenia, najczęściej do D, w utworach takich jak: "Jesus Christ Pose", "Outshined", "Spoonman" i "Black Hole Sun". Czasem strój był jeszcze niższy, np do "E", jak w "Rusty Cage". Niektóre utwory zawierają bardziej niekonwencjonalne stroje, "My Wave" i "The Day I Tried to Live" zostały nagrane na gitarach nastrojonych w następujący sposób: E-E-B-B-B-E. Soundgarden był chwalony za wysokie umiejętności techniczne poszczególnych muzyków, a także za ciągłe eksperymentowanie z dźwiękiem. Henry Wilson z Hit Parader określił ich jako: "świetny przykład technicznej biegłości, ubarwionej przez czułe emocje, prosto z serca", natomiast Stephen Thomas Erlewine z Allmusic stwierdził iż "Soundgarden przelał pierwiastek heavy metalu do rocka alternatywnego". Soundgarden zainspirował mnóstwo zespołów, od mathcore'owego zespołu The Dillinger Escape Plan, po alternatywno- rockowy Trapt, których członkowie w wywiadach otwarcie przyznają się do inspiracji Soundgarden.
|
